Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: schaamteloze intimiteit.
Toen François en ik elkaar net kenden, wees hij eens naar zijn rug. “Daar zit een puistje. Kun je het even weghalen?” Mijn verliefde blik werd onmiddellijk vervangen door nuffige walging. Ik? Zijn puisten? Uitknijpen? Echt niet. François vond het vreemd. Zijn vorige vriendin schiep er genoegen in zijn lichaam te inspecteren op mee-eters, onwelvoeglijke haartjes of andere onregelmatigheden. Ze genoot ervan ze uit te knijpen, weg te snijden, foetsie te masseren of wat ze er ook mee deed. Alles wat ik in elk geval weigerde. Want ik heb het er niet op: volwassenen die alles met elkaar delen.
Velen zien het als de hoogste vorm van intimiteit, maar ik vind dat je bepaalde dingen voor jezelf moet houden. Met een man wiens puisten ik uitknijp of die ik op het toilet heb zien diareren, wil ik niet foezelefozelen. Er is een grens aan lichamelijke intimiteit, heb ik altijd gedacht. Tot ik kinderen kreeg. Hen wil ik de hele dag bepotelen. Ja, ik geef het toe, ik ben een totale smeerlap geworden. Ik ben zo’n moeder die met haar spuugvinger het gezicht van haar kind poetst. Ik zit nergens mee. Ik inspecteer de jongens op hoofdluis zonder te walgen, bebloede korstpleisters verwijder ik gedachteloos en toen Róman als tweejarige me consequent zoende met zijn kwijlmond open, vond ik dat heerlijk. Ik die als kinderloze al terugschrok van een mee-etertje zou haar kinderen als ware moederaap het liefst met huid en haar opvreten. Het is een gekke ontwikkeling, maar ik vind het een prachtig cadeau van het moederschap: de schaamteloze intimiteit die we met anderen zelden kunnen delen.
Vandaar ook dat ik woest werd toen de Engelse psychologe Charlotte Reznick laatst rondtoeterde dat je als ouder je kind niet op de mond moet zoenen, want daar zouden ze seksueel van in de war raken. Hou nou toch op. Wees blij dat die monden er zijn, dat je kind je dichtbij laat komen, dat je nog even één bent, want er komt vanzelf een moment dat ze zich van je losscheuren als een pleister van een wond. Vanmorgen bracht ik Miró naar school. Hij had pindakaas op zijn wang. Gedachteloos bevochtigde ik mijn vinger, tot hij uitriep: “Mam! Niet met je spuug! Ieuw!” Het is zover. De moederaap is terug haar hok in gestuurd. Ik moet me toch maar eens op de rug van François storten.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
De nachtmerrie van elke moeder: je raakt je kind kwijt. Het ene moment is ‘ie er nog, je knippert, en poef. Weg. Het overkwam ook Janna. Zij dacht dat haar dochter was ontvoerd.
