Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Hologig kijkt de vader mij aan. “Echt? Jullie hebben het niet thuis? Oh, ik wou dat het ons gelukt was. Elke dag hebben we er ruzie over. Het lijkt wel oorlog.”
Ik knik trots. De vader loopt hoofdschuddend weg. Op naar een volgende discussie met zijn zoontje van acht. Een discussie over het videospel Fortnite.
Dat komt er bij ons dus niet in. Noem het koppig maar ik vind mijn kinderen te jong om op videoschermen met zwaarden en knotsen in de hand hele veldslagen te spelen tegen monsterachtige types. Bovendien hoor ik de ene na de andere ouder klagen over het spel. Kinderen die te kort slapen omdat ze nog één potje moesten afmaken. Koters die niet meer buiten willen spelen. Die hun vriendjes slechts in virtuele vorm zien, als ze tegelijk in een battle zitten. Laatst hoorde ik een moeder ferm beweren dat ze paal en perk had gesteld aan het gamegedrag. Haar zevenjarige mocht nog maar twee uur gamen. Per dag.
Ik schrik me hier de tandjes van. Heus, wij zijn niet van de antibeeldschermbrigade, maar dagelijks een spel spelen voor kinderen van twaalf plus waar je hartstikke verslaafd aan raakt, ik wil dat mijn jongens voorlopig besparen. Soms voel ik me daardoor wel een tikje alleen staan zoals bij Asterix en Obelix waar heel Gallië is bezet door de Romeinen. “Heel Gallië? Nee, een klein dorpje blijft weerstand bieden tegen de Romeinse overheersing.”
Lees ook
‘Zet dat spel eens uit’ >
En ik twijfel ook weleens. Zijn we niet te streng? Want uiteraard moet ik onze kinderen regelmatig uitleggen waarom Fortnite een no-go is. Omdat François en ik dat toch wat sneu vonden, besloten we ze laatst een ander computerspelletje cadeau te doen. Een ding van Spiderman, wat vooral leuk zou zijn voor Róman, die nog midden in zijn superheldenfase zit. De jongens juichten, François en ik keken elkaar tevreden aan. Zo. Dit hadden we mooi gefikst. Toen ging het spel aan. Er klonk een rauwe kreet. Spiderman slingerde zwaardvechtend, kopstotend en rondschietend door een donkere stad. “Schat voor welke leeftijd is dit spel eigenlijk?” We keken op het label. 16+. Daar ga je dan met je goede gedrag. Ik denk dat ik die Spiderman maar eens heel snel een Fortnite-fort in moet meppen. En onze deuren en ramen barricadeer.
Deze column staat in Kek Mama 04-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
