Column Roos: ‘Eenmaal op het strand in Portugal lag ik nog te stuiteren’
Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Stel, je bent een hazewindhond. Je bent getraind door je baasje om zo snel mogelijk over de renbaan te stuiven, je bent vlijmscherp, hebt oren die alles horen, ogen die alles zien, je longen zijn groot, de adrenaline giert door je lijfje, je draaft, je rent, je dendert, je zet nog een keer flink af, je haalt het, de race van je leven! En dan, op het moment dat je de eindstreep over bent met pompende pootjes en een hart dat vol enthousiasme door je lijf roffelt, zegt je baasje streng: “Nu, liggen jij. Je beweegt geen vezel meer.”
Denk je dat dat lukt? Natuurlijk niet. Toch is dit precies wat er met mij gebeurt als ik mezelf in de vakantiemodus dwing.
Prevakantierace
Elk jaar neem ik me voor eens relaxed weg te gaan, zodat ik na aankomst soepeltjes in de relaxstand glij. Helaas, kalmpjes de prevakantierace rennen is als mijn elleboog likken of niezen met mijn ogen open: onmogelijk.
“Schat, ga jij nog even naar de apotheek voor de astmapuffertjes?” “Lieffe, hoelang is zonnebrand houdbaar? Deze is van 1999. Niet doen? Echt niet?” “Mama, ik wil geen zwembandjes mee.” “Hoezo: dan verzuip je.” “Ma, je kont is te dik voor die bikini. Hoezo dat hoort zo? Je billen horen er toch niet uit te vallen?” “Antimuggenspul. Tekentangetje. Aspirientjes. Oraal en anaal. Diarreeremmers. Obstipatiestoppers. Freekpleisters. Mignonpleisters. Koortslipcrème. Valium. Hoezo vind je dat ik doorsla? Wat ben je nou rood?” “Mama, is verzuipen leuk?”
Ik blaf, kef, raas door het huis op zoek naar de zwembaddolfjnen (“Mama, waarom blaas je ze nu niet op? Aaaaah, toe. Ik wil met Orki in het vliegtuig.” “Orki is twee bij twee meter.”), waterschoentjes (“Hoezo heb jij opeens geen maat 25?”), onderwegsnackjes, de dobbelsteen van de reis mensergerjeniet, mijn goede humeur.
Lees ook
9 dingen die je leert van vakantiestress >
Nastuiteren op mijn strandbedje
Het ging dit jaar zoals altijd. En eenmaal op het strand in Portugal lag ik nog altijd te stuiteren als een adhd-peuter on speed. Maar voor het eerst snapte ik: dit is de bedoeling. Vakantiestress hoort erbij omdat het leven nu eenmaal uit contrasten bestaat. Zoals je meer geniet van mooi weer als het af en toe hagelt, zo is die vakantie welkomer als je lekker uitgewrongen bent.
En dus hyperde ik door op mijn strandbedje en wachtte af. Ik wachtte tot de hazewindhond in mij tot rust kwam en uiteindelijk innig tevreden Orki besteeg om langzaam mijn vakantie in te drijven.
Deze column staat in een Kek Mama Zomerboek.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
