“Als student riep ik ambitieus: ‘Ik ga voor een geweldige carrière!’ Ik vond het belangrijk als vrouw financieel bij te dragen aan het gezin en, als het zou moeten, ook mijn eigen broek te kunnen ophouden. Daar slaagde ik in.
Na mijn studie aan de HEAO rolde ik het bankwezen in. Tien jaar lang was ik relatiemanager bij een bank voor vermogende particulieren. Volgens mijn contract werkte ik tweeëndertig uur, maar het waren er vaak veel meer. Aanvankelijk vond ik dat prima omdat ik mijn functie inhoudelijk leuk vond, met veel persoonlijke aandacht voor klanten. Maar hoe meer moderniseringen er kwamen, hoe minder ruimte er was voor dat contact. Verkooptargets werden steeds belangrijker en jaar na jaar werd ik ongelukkiger.
Het perfecte plaatje
Mijn carrière gaf me voldoening. Voor de buitenwereld leek mijn leven het perfecte plaatje. Een mooi gezin, we konden zowat doen en laten wat we wilden, op wintersport, dikwijls nieuwe kleren. Minder florissant was mijn rol thuis, als echtgenote en moeder. Ik was de vrouw die laat thuiskwam en uitgeput op de bank viel. De vrouw die op zaterdag niet te genieten was omdat ze moest afkicken van het werk en die op zondag strontchagrijnig was omdat de werkweek weer bijna begon.
Met drie stuiterende jongens én mijn man is ons haantjeshuishouden altijd druk. Ik keek op tegen knutselmomenten, tegen vriendjes die kwamen spelen en het nóg drukker maakten in huis. Onze middelste zoon heeft ADHD en heeft wat meer zorg en aandacht nodig dan zijn broers. Ik merkte dat ik niet het geduld had om met zijn ADHD om te gaan. Om hem dingen vier, vijf keer te vragen of uit te leggen. Maar ik zag het ook niet zitten om mijn carrière, waar ik tien jaar energie in had gestoken, op te geven.
Lees ook
'Toen mijn man carrière maakte, kostte het me geen moeite de mijne aan de wilgen te hangen' >
Eyeopener
De eyeopener kwam tijdens een vakantie op Corsica. Ik vertelde mijn zonen dat ik eraan dacht te stoppen met werken. Natuurlijk hadden mijn man en ik dit al besproken. Mijn middelste zoon keek me aan en zei: ‘Ik snap dat je wilt stoppen met dat werk, mam. Want je bent altijd boos, moe en chagrijnig als je thuiskomt.’ Mede door zijn opmerking vroeg ik me af waar ik al die jaren mee bezig was geweest.
Samen maakten we de inkomsten en uitgaven inzichtelijk, en daarmee de consequenties als ik zou stoppen met dit werk. Mijn man werkte parttime en wilde al langer zijn eigen bedrijf uitbreiden. Ik koos voor waar mijn hart echt lag, namelijk mijn gezin. Het kostte me moeite om te stoppen, maar ik merkte dat het beter was. Ik werd rustiger, relaxter. Aardiger en geduldiger ook, kon makkelijker tot tien tellen en vond het weer gezellig als er vriendjes kwamen spelen.
Letterlijk en figuurlijk in beeld
Ik zag mijn kinderen erop vooruit gaan. Want nu ik letterlijk in beeld was, kwam ik ook figuurlijk meer in beeld en kwamen ze naar me toe met hun problemen, hun dromen. Gek genoeg heb ik alleen maar fijne reacties gekregen op mijn besluit. Terwijl ik dacht dat er een taboe zou rusten op het aan de wilgen hangen van je carrière.
Ja, we hebben keuzes moeten maken, maar ik kan makkelijker relativeren. Het is echt niet nodig om elke maand nieuwe kleren te kopen. En de jongens hebben genoeg aan een tweedehands fiets; daar gaan ze niet anders mee om dan met een nieuwe. Ik besef dat we geluk hebben gehad dat onze keuzes positief uitpakten. Nu, na anderhalf jaar, kan ik zeggen dat mijn weg naar dit punt het beste is wat me is overkomen.”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
