Sinds het moederschap kan Malu geen verhaal meer aanhoren of lezen zonder dit op zichzelf te projecteren. En dat vindt ze af en toe best lastig.
‘Neem bijvoorbeeld een tv-programma als ‘Steenrijk, Straatarm’. In gedachte zie ik mezelf dan met kind en al bij de kassa staan, hopend dat m’n pinpas dit keer wél meewerkt.’
Hoe zou ik met zo’n situatie omgaan? Wat nu als wíj geen geld zouden hebben voor een verjaardagscadeau voor onze zoon? Als we vaak ‘nee’ moeten verkopen en nooit met het gezin op vakantie kunnen? Of als Mack op school gepest wordt omdat hij altijd dezelfde kleren draagt en wij ‘m niet eens nieuwe schoenen kunnen geven? Wat een respect voor die ouders, denk ik dan. Want wat moet dat soms lastig zijn.
Lees ook
‘Voel je als moeder niet schuldig als je niet van ieder moment geniet’ >
Maar nog pijnlijkere gedachtes schieten er door mijn hoofd als ik naar het journaal kijk. Dan stel ik me voor dat ook wij de ouders van de Spaanse peuter Julen hadden kunnen zijn. En dat ook wij na bijna twee weken meedogenloze onzekerheid te horen hadden gekregen dat onze zoon er niet meer is…
Ik weet dat mezelf angst aanpraten voor niemand goed is, maar van zware gebeurtenissen kan ik nachten wakker liggen. Ook al is het zo ‘ver van m’n bed’.
Die kwetsbaarheid overvalt me soms. Vooraf had ik namelijk nooit gedacht dat zulke gevoelens zo intens konden zijn. Niet dat je je überhaupt mentaal kan voorbereiden op ‘moeder worden’, maar (buiten de kraamtranen, dan) had niemand mij verteld dat je het leed van anderen je ineens zo persoonlijk aantrekt.
In het begin kon ik daardoor slecht omgaan met heftige verhalen, maar langzaam lukt het me om uit die angst iets positiefs te halen. Ik knuffel mijn zoon nog eens extra en sta vaker stil bij hoe fijn het is dat hij gezond is, dat hij een vader en moeder heeft en dat hij op z’n eerste verjaardag een mooi cadeau krijgt. Als ik ‘m dan tijdens het spelen zo hoor schateren, vergeet ik de slapeloze nachten van afgelopen week en kan ik alleen nog maar meelachen.
Malu Pesulima is webredacteur bij Kek Mama en woont samen met Romano. Zoon Mack is inmiddels acht maanden oud.
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.