Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Gestrest sta ik voor het – al eeuwen op rood staande – stoplicht als mijn telefoon piept. Ik ben al aan de late kant, heb net de kinderen op twee verschillende locaties afgezet, mijn klas staat over vijftien minuten voor het lokaal en de parkeerplaats van het ROC staat vast weer op ‘vol’. Een mailtje. De nieuwsbrief. Van de basisschool. Ook dat nog.
Twee weken geleden is Jan gestart op de basisschool. Op maandagmorgen, in zijn beste kleren, met nieuwe rugzak, broodtrommel en beker, liepen wij hand in hand, gespannen de school in. En hoewel hij al was gaan ‘wennen’, voelde ik aan alles dat ons nieuwe leven daar zou beginnen. Een leven als moeder met een schoolgaand kind. Zo kort geleden, maar nu al zo gewoon.
In die twee weken is mijn kind getransformeerd van een lieve peuter tot een echte kleuter. Als een vis in een water voelt hij zich. Zocht-ie in de eerste dagen nog de veiligheid van mijn hand als hij tijdens de inloop mocht kiezen van het planbord, nu zwaait hij mij nog net niet uit bij de voordeur van de school. Godzijdank mag ik nog mee naar binnen, maar niet te lang.
Tegenwoordig bepaalt hij zelf wat hij aantrekt: die trui met die dino’s is wel cool en die zwarte niet. Ook kan hij me haarfijn vertellen wat er in zijn broodtrommel moet. Van één boterham zonder korstjes in de eerste week, naar twee met korst in de tweede week. Waarschijnlijk omdat alle andere stoere en grote jongens dat ook hebben, of omdat hij toch wel honger krijgt van al die werkjes. En sta ik te lang te praten met de juf, is de eerste bel al gegaan of kus ik hem net een keer te veel, word ik tot de orde geroepen door mijn bloedeigen zoon. ‘Mam, ga maar, ik zwaai wel even uit het raam zo’. Levensveranderende gebeurtenissen vol vreugde, maar waar ik ontzettend aan moet wennen.
Wennen was het ook aan de overload aan informatie. Op die eerste dag kreeg ik een heel pakket mee. Kalenders, twee schoolgidsen, naschoolse activiteiten en flyers. Informatie over luizenzakken en gezonde traktaties, over de schoolbieb en het vakantierooster. Ik kan er haast een tweede agenda voor aanschaffen. En hoe gestructureerd en georganiseerd ik ook mag zijn: ik heb wat over het hoofd gezien.
Vandaar dat mailtje. Die nieuwsbrief. Van de basisschool. Een heuse reminder. Want ging ik ervan uit dat ik mijn kind prima had ondergebracht op mijn werkdagen, blijkt dat ze daar ook doen aan studiedagen. Logisch.
Was ik net alleen nog wat gestrest voor dat stoplicht, nu denk ik, na het lezen van het mailtje, dat mijn bloeddruk boven de meetbare grens uitschiet. Waar moet ik met dat kind heen? Zijn oude kinderopvang wil hem niet meer hebben, aangezien hij vier is geweest, en net op die dag hebben ze geen naschoolse opvang in ons dorp.
Na een aantal telefoontjes heb ik het geregeld en kan mijn bloeddruk weer dalen. Of ik hier ooit aan ga wennen? Ik denk het niet. Maar als dat groot worden van Jan net zo snel gaat als de afgelopen weken zijn gegaan, dan ga ik er van uit dat hij aan het eind van dit schooljaar zijn eigen agenda wel kan beheren. Net als het regelen van alternatieve opvang op studiedagen ;-).
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
