Column Lieve: ‘Als alleenstaande moeder weet ik pas echt wat druk zijn inhoudt’

Vijf keer geroepen voor de meest onzinnige dingen

Als ik ’s ochtends wakker word van kleine kinderhandjes om mijn nek of zacht geaai in mijn gezicht, weet ik dat het ‘zorgen’ weer begint. Naar beneden, brood smeren, drinken inschenken, televisie aan, kind 1 op de bank installeren, een fles maken en kind 2 in de wipstoel parkeren. Dan sneak ik naar boven en douche ik me, maak ik me op, kleed ik me aan en pak ik kleren voor Jan en Dries. Ondertussen word ik een keer of vijf geroepen voor de meest onzinnige dingen: het geluid van de tv staat te hard, de speen van Dries ligt op de grond of er heeft iemand gepoept en ja, dat stinkt.

De strijd die aankleden heet

Als de twee mannen hun ontbijt achter de kiezen hebben, begint de strijd die aankleden heet. Wat een gevecht is dat, iedere ochtend weer. Na de eerste anderhalf uur van de dag, die aanvoelen als een halve marathon, zet ik de kinderen in de auto voor een ritje naar het kinderdagverblijf. Mijn koffie drink ik tegenwoordig in de auto en tijdens die rit van 20 minuten geniet ik volop van mijn rust. Tenminste, als Jan zich niet afvraagt wat mieren eten of hoe een viaduct wordt gemaakt.

Mijn jongens vol ‘energie' in de armen vliegen

Als ik de werkjes, puzzels en nieuwe kunstjes op de rand van de zandbak heb bekeken en wel duizend kusjes heb gehad, begint dan ook eindelijk mijn werkdag. Ik haast me naar mijn werk, parkeer de auto, pak mijn spullen op kantoor en open het lokaal waar 25 lieve studenten mijn kant op kijken. Ook voor deze schatjes mag ik weer de hele dag zorgen. Ondertussen doe ik ook nog even sociaal met mijn collega’s, voer ik resultaten in en kijk ik na. Als ik om zes uur klaar ben race ik naar de opvang om mijn jongens vol ‘energie’ in de armen te vliegen. De eerste vraag die Jan stelt, is: ‘Mama, wat eten we vanavond?’ Oh ja, eten…

Mijn ogen vallen al bijna dicht

Na het klaarmaken van een makkelijke pasta zitten we dan eindelijk om zeven uur aan tafel. Mijn ogen vallen al bijna dicht, maar Jan en Dries hebben nog energie voor tien. Ik eet snel mijn bord leeg, voer beide heren en pak hun pyjama’s. Dries gaat als eerste naar boven en na een bed-ritueel hoop ik vurig dat hij snel inslaapt. Met Jan kijk ik nog even televisie en als ook hij rustig in bed ligt, bekijk ik de chaos om me heen. Half uitgepakte tassen, borden op tafel, pasta op de grond, een volle afwasmachine die nog moet worden uitgeruimd en een stapel vuile vaat op het aanrecht. Als ik me er even toe zet, kan ik om half tien op de bank zitten.

Hoe doen andere alleenstaande moeders dit?

Helaas gaat die vlieger vandaag niet op: er moeten nog lessen worden voorbereid, mailtjes worden beantwoord en de administratie moet nog worden gedaan. Het is elf uur als ik mijn laptop dichtklap en me afvraag: hoe doen al die andere alleenstaande moeders dit? Ik werk parttime en weet nu al bijna niet hoe ik alles moet bolwerken. Jan gaat nog niet eens naar zwemles, de boodschappen doe ik op mijn vrije dagen en alle afspraken buiten de deur werken we dan ook af. Vriendinnen zie ik op dagen dat de jongens bij mijn ex zijn en ik kan altijd bouwen op mijn omgeving.

Alle moeders die het zwaar hebben: je bent niet alleen

Tegen alle alleenstaande moeders die dit geluk niet hebben, het zwaar hebben of er soms helemaal doorheen zitten wil ik zeggen: je bent niet alleen! En bedenk je goed, het woord moe is een afkorting van het woord waarop we allemaal apetrots zijn en waar we elke ochtend met liefde voor opstaan, namelijk MOEder!