Bron: Canva
Een gewone dinsdagmiddag eindigde voor Elise en haar zoontje Max in een onverwacht spannend avontuur op het perron.
Elise: “Samen met mijn 1,5-jarige zoontje Max stond ik te wachten op de trein. We waren, voor de verandering, eens op tijd, dus Max zat nog rustig in zijn buggy. In zijn handjes klemde hij zijn favoriete bal: een felgekleurd plastic ding met de helden van Paw Patrol erop. Zo’n goedkope bal van een euro, maar voor Max was het zijn meest waardevolle bezit; hij ging overal mee naartoe.
Terwijl ik even op mijn telefoon spiekte, zag ik vanuit mijn ooghoek hoe Max zijn armpje naar achteren zwaaide en met een enthousiaste kreet de bal zo de treinrails op gooide. ‘Nou, daar gaat je bal, Max’, was mijn ietwat geïrriteerde reactie. Ik bedoel, ik ben dol op mijn kind, maar mijn leven riskeren voor een plastic speeltje? Dat ging me net iets te ver.
Max zette het natuurlijk op een brullen. En niet zo’n beetje ook; het soort gehuil dat je trommelvliezen doet trillen. ‘Maak je geen zorgen, ik haal hem wel!’ riep een keurige jongeman. Voordat hij zijn zin af had gemaakt en ik er iets van kon zeggen, sprong hij behendig van het perron de rails op.
Ik geloofde mijn ogen niet: hij sprong gewoon zo die bal achterna de treinrails op. Mijn hart stond stil. Was deze man gek? Waarom zou je in vredesnaam je leven riskeren voor een bal van een wildvreemd kind? In de verte zag ik de trein naderen.
Hij greep de bal en probeerde het perron weer op te klimmen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan; de rand was hoog en glad. Een andere attente reiziger schoot te hulp en samen, met enige moeite, hesen we hem terug op het perron, net voordat de trein het station binnenreed.
Met het zweet op zijn voorhoofd en een scheur in zijn broek overhandigde de jongeman de bal aan Max, die onmiddellijk stopte met huilen. Ik, nog steeds lichtelijk in shock, kreeg er niet meer uit dan een magere ‘dankjewel’. Mank strompelde de man weg; hij had zich duidelijk bezeerd tijdens de klim. En ik stapte de trein in. Met blij kind.
Nog altijd vraag ik me af wat die man bezielde. Was het een daad van pure vriendelijkheid? Een heldencomplex? Of gewoon iemand die niet tegen het gehuil van een peuter kon? Hoe dan ook, lief was het wel.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
