Beeld: Canva
Veel ouders herkennen het: een kind dat gevoelig is voor kleding dat niet lekker zit. Maar bij sommige kinderen gaat het nog een stapje verder. Zo ook bij Sam’s vijfjarige zoon, voor wie een stiksel, elastiekje of geurtje genoeg is voor totale paniek. Wat begon als een zoektocht naar comfortabele sokken en onderbroeken, eindigde in een situatie waar de juf terecht even haar wenkbrauwen bij optrok…
Sam: “Mijn zoon Ryan is vijf, maar leeft qua prikkelgevoeligheid soms alsof hij rechtstreeks uit een zen-tempel is geplukt. Een zen-tempel waar de geur van wasmiddel verboden is, waar kleding niet mag kriebelen en waar zonlicht alleen via een diffuus wolkendek naar binnen mag komen. Hij heeft fases, zeggen ze dan. Nou, die fases duren hier soms langer dan de seizoenen.
Eerst gingen we door de mijn-sokken-mogen-geen-naden-hebben-fase. Sokken moesten glad zijn. Zonder plaatjes. Zonder stiksels. Zonder… nou ja, eigenlijk zonder sok. Gelukkig was dat vrij makkelijk opgelost: effen sokken, een maat groter.
Daarna gingen we naar de lange-broeken-kriebelen-fase. Alsof ik hem vroeg om een schuurpak van schuurpapier aan te trekken. Dus liep hij met drie graden nog stoer in een korte broek naar school, terwijl andere kinderen in skipakken voorbij rolden. Prima. Pick your battles.
Maar toen begon het echte strijdtoneel: zijn onderbroeken. Want die waren ineens allemaal te klein, volgens hem, en zaten daardoor niet lekker. Mind you: ze waren al twee maten groter omdat ik weet dat hij gevoelig is voor kleding. Ik kocht nóg een maat groter. Die vielen van zijn kont, dus dat was ook niet goed. En zo stonden we iedere ochtend tegenover elkaar. Hij huilen, ik zweten, iedereen chagrijnig, klokkend richting ‘wéér te laat op school’.
Tot ik op een ochtend, radeloos en met mijn koffie nog half in mijn hand, een ingeving kreeg waarvan ik nu nog steeds niet weet of het genialiteit of pure waanzin was: ik knipte links en rechts op zijn heupen de elastieken band door. Een wonder gebeurde: ineens zat die onderbroek als gegoten, vond hij. Hij stráálde. Alsof hij net op maat gemaakte zijde droeg in plaats van een half gesloopt HEMA-broekje.
En zo konden we eindelijk zonder gezeur de deur uit. Dus deed ik het de volgende dag weer. En de dag erna. Iedere ochtend stond ik als een soort wanhopige couturier de onderbroeken van mijn kind te verbouwen. Waar ik dus niet meer over had nagedacht (want wie denkt er nog in rationele structuren wanneer je om 07:43 een schaar in een onderbroek zet) was dat ze op school twee keer per week gym hebben in hun ondergoed. Je voelt ’m al.
Na een week of twee kreeg ik een mail van de juf. Met de vraag of het klopt dat Ryan altijd opengeknipte onderbroeken aan heeft? Ik kon wel door de grond zakken. Ik zag het helemaal voor me: mijn kind in de gymzaal, rennend in iets dat meer weg had van een kapot festivalbandje dan van een onderbroek.
Ik legde haar het hele verhaal uit. De sokken, de stiksels, de elastieken, de driftbuien en natuurlijk de couture-carrière waar ik nooit om had gevraagd. Ze moest lachen en begreep het helemaal. Natuurlijk.
Maar gênant? O ja, absoluut. En toch: zolang hij tevreden naar school gaat en we de ochtend overleven, blijf ik gewoon knippen.”
Kinderen hebben veel fantasie en het verzinnen van verhalen hoort bij het opgroeien. Maar sommige kinderen gaan wel érg ver met hun verzinsels. Amira ging op hoge poten naar de juf, maar toen bleek haar dochter alles te hebben verzonnen… Je leest het hier.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Francesca, een van de jonge deelnemers uit het programma Niet Klein Te Krijgen, is overleden. Het verdrietige nieuws werd gedeeld op het Instagramaccount van het programma, bij een foto van Francesca op een skateboard.
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen we vaak met sarcasme. Maar voor de gezinnen uit de populaire televisieserie Een Huis Vol klopt die uitspraak eigenlijk best aardig. De kinderbijslag die zij jaarlijks op hun rekening bijgeschreven krijgen is niet mis.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Soms heb je van die dagen waarop je van alles tegelijk probeert: werken, huishouden runnen, kinderen vermaken en ergens tussendoor ook nog ademhalen. En precies op zulke dagen lijkt het alsof je peuter een ingebouwd alarm heeft dat afgaat zodra jij even je handen vrij wilt hebben. Dan lonkt een tablet of telefoon wel heel […]
