Moeder op Tinder

“Dus Lola speelt vanmiddag bij jullie? Leuk. Geef ik je even mijn nummer, als je mij dan appt, heb ik je nummer ook.” Ik maak op het schoolplein een speelafspraak voor mijn dochter. Meteen daarna komt er een appje binnen. “Vanavond hapje eten? Of begin je liever meteen met het toetje? ;-)” Dit is niet de moeder van Lola’s vriendinnetje. Dit is Florian, die ik vorige week op Tinder ontmoette. Na een tijdje heen-en-weer mailen, wisselden we nummers uit en nu dus dit. Met een knalrood hoofd zwaai ik mijn dochter en haar vriendinnetje na. 

Ik ben een datende, single co­-ouder. Twee jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. Dat klinkt dramatischer dan het uiteindelijk was. Het ging in goed overleg en we verdeelden de zorg voor de kinderen fiftyfifty. En natuurlijk was dat verschrikkelijk en huilen en wennen, maar na een tijdje begonnen ook de voordelen tot me door te dringen. Wanneer ik nog heerlijk lig te slapen in het weekend, zitten mijn vriendinnen al vanaf half zes te knutselen met hun peuter. Spontane borrel op vrijdagavond: ik ben erbij.

Het was ruildag

En Tinder. Tinder! De ene match na de andere plingt mijn leven binnen en in kinderloze weken heb ik soms wel vier, vijf dates in een week. Met Robert, die in de reclame werkt en daar urenlang over kan vertellen (stop Robert, vraag ook eens iets aan mij). Met Lars, die een groene coltrui droeg en gouden nagellak (en ‘lekker spiriteel’ een open relatie aan het onderzoeken was). En met Dwight, met wie ik de hele avond over zijn ex praatte (zij leek me een stuk leuker dan hij). Dat werd vanzelfsprekend allemaal niets. En hoewel de meeste dates dus eindigen in een beleefd ‘dank je wel voor de leuke avond’, vind ik het heerlijk. De ene avond probeer ik met Juan allerlei drankjes uit in een hippe cocktailbar (er gaat niks boven gin­tonic), de volgende avond drink ik bier met Henk en zijn vrienden bij een hardrockconcert.

En soms, heel soms, is er een klink en ontstaat er een fling. Zoals met Erik, een journalist met wie ik in eerste instantie niet eens af wilde spreken, maar die zo aandrong op een date dat ik zwichtte. Hij bleek een prachtige lach en ontzettend veel humor te hebben, waardoor ik alsnog keihard voor hem viel. Ik nam hem  dezelfde avond nog mee naar huis. De volgende ochtend werkte ik hem snel de deur uit – het was ruildag en ik verwachtte mijn kinderen. Want dat had ik me ernstig voorgenomen: hoezeer ik ook geniet van al die dates, mijn kinderen ga ik er niet mee lastigvallen. 

Zie je niks meer van

Daarom moffel ik gebruikte condooms weg, die gaan onderin de prullenbak. Daar zie je niks meer van. Als een geroutineerde vreemdganger wis ik zorgvuldig alle sporen van mijn minnaars. Handdoeken in de was, bed verschonen, lege flessen in de glasbak. Andersom doe ik hetzelfde. Als er een scharrel langskomt, zet ik het wasrek in de kinderkamer, schop ik rondslingerend speelgoed onder bedjes en houd ik de deur van de kinderkamers hermetisch gesloten. Dit zijn werelden die ik niet wil vermengen. Want niks is minder sexy dan tijdens een struikelende zoenpartij richting slaapkamer met je blote voet op een legoblokje stappen. Of tijdens het vrijen naar een droogrek vol pasgewassen kinderpyjama’s kijken.

Mijn vriendinnen kijken vanaf de zijlijn jaloers toe. “Jij ligt nachtenlang los te gaan en ik moet het doen met eens in de twee weken een kwartiertje vlugvlug. En gelukkig maar, want ik zou er echt geen energie voor hebben met twee kleuters”, zei vriendin B. laatst tegen me. Maar zo geweldig is het natuurlijk allemaal niet. Als een kind ziek is, of een nachtmerrie heeft, ben ik degene die eruit moet. Ook als ik zelf ziek of moe ben. En in je eentje zorgen dat twee drukke kleuters op tijd aangekleed en gevoederd met de juiste spullen in hun rugzak op school komen, valt ook niet mee. Zeker niet als je daarna nog op tijd op je werk moet zien te komen. En op tijd weer weg, want je moet ze ook weer van de naschoolse opvang halen. En eten geven. En aan je collega’s uitleggen waarom je pas om tien uur binnenkomt en half vijf alweer weg moet. 

Onverwachte appjes van Florian & co

En dan zijn er nog de dagen waarop de kinderen er niet zijn en ik ook geen dates heb. De dagen dat ik van negen tot zeven werk om de gemiste uren van de week ervoor in te halen. De avonden waarop ik thuiskom in een leeg huis, zonder gedekte tafel waar ik zo aan kan schuiven, zonder iemand die vraagt hoe mijn dag was. 

Toch zou ik niet terug willen naar hoe het was. Want niet alleen is mijn seksleven aanmerkelijk verbeterd, ook de band met mijn kinderen is erop vooruitgegaan. Want wat was het makkelijk om het leeuwendeel van de opvoeding aan mijn man over te laten en wat kon ik heerlijk veel werken. Ik hoefde nooit een oppas te regelen, want die oppas woonde immers bij mij in huis. Dat ik daardoor maar bar weinig meekreeg van mijn opgroeiende kinderen, had ik eigenlijk niet eens zo door.

Nu kan ik er niet onderuit, en dat vind ik heerlijk. Natuurlijk baal ik als ik op zaterdag om half zes wakker word gemaakt door mijn zoontje, maar wat is het fijn dat-­ie daarna naast me kruipt om te knuffelen en over het leven te praten. Dat kwam er eerder nooit van,  omdat mijn man mij heel lief uit liet slapen en ik dat zelf ook wel lekker vond. En wat is het goed om ruzies en gedoe met mijn kinderen gewoon uit te spreken in plaats van tegen hun vader te zeggen: “Los jij dit maar op, ik trek het even niet.” Mijn kinderen en ik zijn closer dan ooit en dat is fantastisch. Co­-ouderschap maakt me gelukkiger dan ik had kunnen denken. Ik zou het bijna aanraden. Bijna. Want met z’n allen een gelukkig gezin vormen, dat blijft natuurlijk ideaal. Maar als dat om wat voor reden dan ook niet lukt, zijn die onverwachte appjes van Florian & Co een prima alternatief.