Beeld: Unsplash
Merel en Maarten lijken met hun vier kinderen een heel gewoon gezin. Maar niks is minder waar. De jongste is namelijk niet van Maarten, maar de zoon die Merel kreeg met haar minnaar.
“Soms word ik ’s ochtends wakker en denk: laat het alsjeblieft een droom zijn, de puinhoop waarin ik verzeild ben geraakt. Maar dan hobbelt de jongste onze slaapkamer binnen met zijn zusjes van zeven, vijf en vier in zijn kielzog en besef ik dat dit toch echt mijn leven is. Mijn jongste kind is nu een jaar oud en niet van mijn man, ook al voedt Maarten hem op als zijn eigen zoon. Ons gezin is wat ons bij elkaar houdt, maar ondertussen weet ik maar al te goed dat ons huwelijk niet is wat het zou moeten zijn. Maarten en ik maken geen ruzie, ik hou heus van hem, maar de Maarten met wie ik ooit trouwde bestaat niet meer. Vijf jaar geleden kreeg hij zijn eerste depressie en sindsdien zit hij onder de medicatie – pillen die zijn emoties afvlakken. Hij is een lieve vader, doet heel veel in het huishouden, maar de passie is verdwenen. Ik denk niet dat de oude Maarten ooit terugkomt, hoe goed hij ook vooruitgaat dankzij therapie. En stel dat het wel gebeurt, ik ben bang dat we tegen die tijd al te ver uit elkaar zijn gegroeid.
Ik wil Maartens depressie niet gebruiken om het goed te praten, maar drie jaar geleden brak het gebrek aan passie, aan contact, aan echte interesse van Maartens kant me op. Op een beurs liep ik Giel tegen het lijf. We raakten aan de praat in de koffiecorner. Hij was het tegenovergestelde van Maarten zoals hij nu is. Giel luisterde, stelde vragen, had een wat cynische, geestige ondertoon. Hij leek me precies aan te voelen. Hij was single en had geen kinderen, wilde ze ook niet. Hij had een carrière en een hectisch leven. Veel op reis, vrijheid, blijheid. Líchtheid. Ineens besefte ik dat die lichtheid precies was wat ik thuis miste. Voor ik het wist had ik hem verteld hoe het er bij mij thuis toeging. Niks voor mij, zelfs mijn vriendinnen wisten niet hoe moeizaam het ging. Giel en ik wisselden telefoonnummers uit en belden vanaf dat moment elke dag. Meestal vanuit de auto, aan het eind van de dag als we allebei op weg naar huis waren. Soms belde hij ook ’s ochtends als ik thuis was met mijn twee jongste kinderen. Gewoon even kletsen, er viel geen dubbelzinnig woord. Het was zo fijn dat er eindelijk weer iemand naar me luisterde. Iemand met wie ik kon lachen, iemand die me tegensprak en een spiegel voorhield. Dat laatste was misschien confronterend, maar ook prettig. Het waren allemaal dingen die Maarten al jaren niet meer deed, die was verlamd door de zwaarte van zijn leven.
Ik viel als een blok voor Giel en hij voor mij. Het voelde goed met hem te praten, maar ondertussen was er natuurlijk ook schuldgevoel. Ik liet mijn man vallen terwijl hij me hard nodig had. Bovendien realiseerde ik me dat ik met vuur speelde. Vroeg of laat zou dit effect hebben op ons hele gezin. Na weken met mijn gevoelens geworsteld te hebben, vertelde ik Maarten wat er aan de hand was. Over Giel, maar ook over mijn verlangen naar lichtheid en mijn zorgen over onze toekomst. Ik had medelijden met mijn man, maar zag steeds meer in dat hij mij in zijn depressies meesleurde. Maarten werd niet boos. Hij begreep dat dit kon gebeuren, zei hij. Hij wilde me niet belemmeren in mijn geluk en daarom gaf hij mij de ruimte. Ironisch genoeg was dit het beste gesprek dat we in tijden hadden gehad. Tegelijk werd voor het eerst echt duidelijk hoe ver we uit elkaar waren gegroeid. Met medeweten van Maarten gingen Giel en ik af en toe uit eten. Aanvankelijk gebeurde er niks, maar al snel bleef ik wel af en toe bij hem slapen. Thuis zei ik er niks over. Ik kondigde gewoon aan dat ik er vannacht niet zou zijn. Maarten stelde geen vragen, wilde het ook niet weten. Dat klinkt ongelooflijk, maar zo diep waren we al gezonken.
Ik kwam steeds meer terecht in een nieuw leven en dat maakte terugkeren naar mijn oude bestaan zonder Giel almaar ingewikkelder. En toen werd ik zwanger. Ik schrok en Giel nog veel meer. Het kon alleen maar van hem zijn, met Maarten had ik sinds de geboorte van de derde geen seks meer gehad. Ik stond voor een duivels dilemma. Giel droomde van een toekomst met zijn drieën. Ik twijfelde of ik voor deze man mijn gezin wilde opbreken. Hoeveel hield ik eigenlijk echt van hem? Was hij niet alleen maar een vlucht uit mijn huwelijk? En ook: realiseerde Giel zich wel dat als we samen verder zouden gaan, hij mijn drie andere kinderen erbij kreeg? Ik overwoog abortus, maar ik kon het niet. Ik hield zo veel van mijn kinderen, ik kon niet aan mezelf verantwoorden dat deze nieuwe baby er niet bij mocht horen. Ook dit kind was ontvangen in liefde, hoe je het ook wendt of keert. Ik koos voor de baby, wetend dat ik daarmee mijn andere drie kinderen deels zou kunnen verliezen als Maarten en ik uit elkaar zouden gaan.
Lees ook Stiekem zwanger: ‘Het was de genadeklap voor onze relatie’ >
Ik haalde diep adem en biechtte uiteindelijk mijn zwangerschap op aan Maarten. Hij schrok, natuurlijk. Maar ook deze keer was hij niet woedend. Ongelooflijk genoeg was hij tot alles bereid om ons gezin bij elkaar te houden. ‘Als jij onvoorwaardelijk voor ons kiest, ben ik bereid de baby te accepteren’, zei hij. ‘We houden toch van elkaar? En ik kan de baby toch opvoeden als mijn eigen kind?’ Niemand die het ooit zou weten, voegde hij eraan toe. Althans, niet voordat de kinderen oud genoeg waren om te begrijpen hoe het echt zat. Dit was een scenario waar ik geen rekening mee had gehouden. Ik wist niet wat ik moest voelen. Opluchting? Angst? Giel was uiteraard in alle staten. Hij wilde dat ik ging scheiden. Ik vroeg hem hoe hij het allemaal voor zich zag. Dat ik met de hele kinderschare in zijn appartement kwam wonen terwijl hij ondertussen zijn yuppenleven voortzette? En hoe graag wilde hij deze baby echt? Als ik bij Maarten bleef, zou Giel eventueel een omgangsregeling krijgen. Dan zou ik de baby af en toe naar hem brengen, zodat we een paar uur met zijn drieën konden zijn.
Het kostte weken van ruzies, stress en eindeloze gesprekken, maar uiteindelijk ging Giel overstag. Ik zou de baby grotendeels met Maarten opvoeden en als de kinderen oud genoeg waren zouden we ze de waarheid vertellen. Mijn verloskundige, die ik noodgedwongen op de hoogte had gesteld, opperde nog dat we moesten bespreken wie het kind zou erkennen. In een huwelijk is dat automatisch de echtgenoot. Voor Maarten was de situatie alleen te verdragen als hij de vaderschapsrechten kreeg. Het kind van een ander opvoeden was één ding, maar dan wilde hij dat het kind ook zijn achternaam kreeg en hij officieel de vader werd. Voor Giel was het moeilijk te verkroppen dat Maarten het ouderlijk gezag kreeg, maar uiteindelijk stemde hij ook daarin toe. Twee keer ging Giel mee naar de verloskundige, maar Maarten was bij de bevalling. Met een stalen gezicht nam hij de felicitaties van de verloskundige in ontvangst. Drie dagen na de bevalling kwam Giel op kraambezoek terwijl ik alleen thuis was. Giel heeft zich inmiddels bij de situatie neergelegd. Hij begrijpt dat ik kies voor mijn gezin en ziet ook de voordelen van onze regeling. Elke maand hebben we een hele dag met zijn drietjes, dat vindt hij genoeg. Het stelt hem gerust dat ons kind op een dag zal weten wie zijn biologische vader is. Hij beseft ook wel dat hij helemaal geen man is voor een echt gezin met alles wat daarbij komt kijken, hele nachten doorhalen als de baby niet wil slapen, samen de eendjes voeren, niks voor hem.
Tussen Maarten en mij is gek genoeg niet veel veranderd. Ons huwelijk is zoals het al jaren is: vlak en zonder passie. Hij heeft tijd nodig gehad, maar zorgt inmiddels voor de jongste alsof het zijn eigen kind is. Als ik hem mijn zoon in slaap hoor zingen, realiseer ik me dat ik iets onmenselijks van hem vraag: van dit kind houden en mij mijn ontrouw vergeven. Dat hij dat accepteert, zegt genoeg over onze relatie. Die is niet gebaseerd op liefde en vertrouwen, maar op zijn begrip voor mij. Begrip is eindig, dat realiseer ik me goed. Wat er dan gebeurt weet ik niet. Ik heb het er ook moeilijk mee. Mijn maag draait om als ik eraan denk hoe mijn kinderen later zullen reageren, met name mijn zoon. Ik heb in mijn eentje de koers van zeven levens bepaald en dat vind ik een zware last. En daarom denk ik elke ochtend: hoe heb ik het zover laten komen? Hoe zijn we in deze puinhoop beland? En toch heb ik geen spijt van mijn beslissing. Als het op een dag toch de doodsteek voor ons huwelijk blijkt, eindig ik als single moeder van vier kinderen. Dat is dan maar zo. Mijn liefde voor de kinderen én hun liefde voor elkaar maken dat ik zeker weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Een maand geleden beviel actrice Bertrie Wierenga van dochter Lena op wie ze meteen stapelverliefd was. In een interview met RTL Boulevard vertelt de kersverse mama over het moederschap.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.