Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (37) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (42). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (5) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Lees verder onder de advertentie
Met een doffe klap valt de post op de mat. Ik schenk er geen aandacht aan, zet een kop thee, en werk verder achter mijn laptop. De kinderen zijn bij Tim; eindelijk heb ik een dag de kans om ongestoord door te werken. Pas wanneer ik uren later in mijn jas schiet om de hond uit te laten, zie ik het: tussen de Donald Duck en een berg reclamefolders, prijkt een brief van de notaris.
Lees verder onder de advertentie
Even raak ik in paniek. Niet wéér een gevecht met Tim om het een of ander. Het werd net een beetje rustig. Tim houdt zich aan de omgangsregeling, de jongens zijn gelukkig, en mijn relatie met Ben is fijner dan wat ik ooit gekend heb. Ongeopend gooi ik de envelop op de eettafel, en trek de voordeur achter me dicht. Maar nog voor ik op de hoek van de straat ben, wint mijn nieuwsgierigheid het van de angst – wat nou als het góed nieuws is? – en keer om: de hond kan wel vijf minuten wachten.
Met mijn hart in mijn keel open ik de brief, en lees het onderwerp: ‘ontslag hoofdelijke aansprakelijkheid’. Dit is niet waar. Hij heeft het geregeld. Bijna drie jaar na de scheiding, heeft Tim de hypotheek op onze gezamenlijk woning eindelijk op zijn naam weten te zetten. Ik moet alleen nog even tekenen.
Lees verder onder de advertentie
‘Dit verandert alles’
Stijf van de adrenaline bel ik Ben, terwijl ik weer naar buiten schiet en de hond los klik van de riem. “Het is rond!”, gil ik. “Het laatste lijntje dat ons nog bindt, buiten de kinderen: het is door!” Alles lijkt in één klap op zijn plek te vallen. Iedereen is gelukkig, en nu kan ik ook nog mijn peperdure huurwoning verruilen voor een eígen koophuis. Eén waar ik in plaats van mijn ex zelf in woon, welteverstaan, met de kinderen en.. – ja, en wie verder, eigenlijk?
Lees verder onder de advertentie
Aan de andere kant van de lijn blijft het opvallend stil. “Alles oké, Ben?”, vraag ik voorzichtig. “Dit verandert alles, An”, zegt hij zacht. Ik hoop maar dat dit iets positiefs betekent, maar Ben neemt mijn onzekerheid gelukkig meteen weg: “We hebben dus carte blanche, schat. De scheidingen zijn rond, de kinderen klikken… We zijn toch al elk weekend bij elkaar.”
Ik weet donders goed waar hij naartoe wil. We hebben het er al tientallen keren over gehad. En toch ben ik zenuwachtig. Ik wil niks liever dan samenwonen, maar is het nu dan werkelijk zover? Zijn de kinderen er ook echt aan toe? Wat nou als ook deze relatie stukloopt? Ik bedoel: met Tim dacht ik ook dat het voor eeuwig zou zijn.
Lees verder onder de advertentie
“Je twijfelt toch niet?”, vraagt Ben. “Nee”, zeg ik, “het is alleen zo…” Ik weet eigenlijk zelf niet eens wat ik precies voel. “Ik weet niet: het komt toch nog onverwacht. Ik kan niet geloven dat ik nu echt vrij ben om te gaan en staan waar ik wil.”
Die avond staat Ben met vijftig rozen voor mijn deur. “Eén voor elk jaar dat ik nog met je wil doorbrengen, An.” Met zijn lippen tegen mijn slaap praat hij verder. “Kom bij me wonen. Ik heb plek zat, en voor de kinderen is het maar tien minuten verder van school dan nu.” Ik loop terug naar binnen en kijk om me heen in de woonkamer die de afgelopen drie jaar meer thuis voelde dan welk huis dan ook waarin ik ooit woonde. De plek die voor mij synoniem is geworden met vrijheid. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik met Ben nog net zo vrij voel, en gelukkiger dan ooit. Het voelt allemaal nogal onwerkelijk.
Gouden intentieverklaring
Ik knip het plastic van de rozen en vul de grootste vaas die ik kan vinden met water, maar als ik de bos oppak om hem in de vaas te zetten, zie ik in de middelste roos iets glinsteren. Ongelovig kijk ik naar Ben.
“Niet schrikken: noem het een intentieverklaring”, lacht hij. Hij pakt de ring uit de roos, en schuift hem aan mijn vinger. “Als je het fijn vindt, houden we de huur van je huis gewoon nog een paar maanden aan. Geen haast. En ‘nee’ is ook een antwoord. Ik weet alleen niet op welke andere manier ik je duidelijk kan maken hóe graag ik een toekomst samen wil. Met jou én onze drie kinderen.”
Totaal overrompeld, maar met een rust die ik tot Ben ook nog niet kende, duik ik in zijn armen. “Dat wil ik ook dolgraag”, zeg ik. “En de kinderen ook.”
Wanneer Ben en ik uren later loom gevrijd een glas wijn inschenken, app ik Tim. ‘Slapen Oscar en Merlijn?’, typ ik. ‘Bel me even: we hebben een notarisafspraak in te plannen.’
Dit was de laatste aflevering van Anna’s Scheiding.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. De vonk sloeg over tijdens een fanatiek potje karaoke.
Waar veel vrouwen niet kunnen wachten op hun babyshower, maakte Nila vanaf het begin duidelijk dat ze absoluut geen feestje wilde. Toch kreeg ze ‘em. “Ik ben in huilen uitgebarsten.”
Charlotte Kroon (32), leerde haar man Barry van de Voorde (38) vier jaar geleden tijdens een excursie op Jamaica kennen, waar beiden toevallig met hun ouders waren. Ze hebben twee kinderen: Quinten (2) en Jailey (1).
Het was zaterdagmiddag en ik zat bij de kapper. Ik had ze gevraagd om alleen de dode puntjes te knippen, en om een of andere reden was nu mijn halve kapsel verdwenen. Blijkbaar had ik dode puntjes van ruim dertig centimeter. Dit gebeurde me nou altijd.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer het plannen van een babyshower, dat niet helemaal ging zoals ze wilde.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Manouk (30) zich af: hoe maak ik mijn partner bewust dat hij te veel gebruik maakt van zijn telefoon in het bijzijn van ons kind?