Beeld: Getty Images
Voor Suzan was het leven vrijheid blijheid, totdat ze de liefde van haar leven ontmoette. En die liefde had kinderen. Nu ze in het diepe sprong nam Suzan zich voor: ik word de leukste stiefmoeder die er bestaat. Een nobel maar wel wat naïef streven, zo bleek.
Tijdens het zuchtend ontproppen van de zoveelste vieze kindersok uit de wasmand ving ik een glimp van mezelf op in de badkamerspiegel. Ik schoot keihard in de lach: stond ik dit nou serieus te doen op een zaterdagavond? De 27-jarige shotjeskoningin met spontane, volle agenda die nu heel verantwoordelijk de was stond te doen omdat haar stiefkinderen al de hele week noodgedwongen twee verschillende sokken aan hadden. Hoe was ik hierin beland?
Dat blijkt makkelijk te beantwoorden: liefde. Ik werd namelijk verliefd op M. (toen 34) die al twee jongens van 7 en 10 jaar uit een eerder huwelijk had. Ik werd binnen zeer korte tijd vanuit mijn partyall-the-time-mindset een gezinsleven in gekatapulteerd. Waarin ik plotseling ook een verantwoordelijke soort van ouder moest zijn. En niet te vergeten; een pedagogische sparringpartner voor mijn kersverse vriend.
Dan ben je dus ineens stiefmoeder. Een onlogische route op je levenskaart; eentje waar je als klein meisje nooit van gedroomd hebt. Bij het woord ‘stiefmoeder’ doemde tot die tijd vooral de akelige Disney-versie op in mijn hoofd. Totaal onvoorbereid maakte ik vol goede moed de keuze: ik ga ervoor en word de liefste stiefmoeder ooit.
“Alsof ik met één vingerknip in een leven van iemand anders was gestapt”
Wist ik ondertussen veel hoe laat een zevenjarige eigenlijk moet slapen. Wat breuken ook alweer zijn. Dat een jong kind echt niet zelf goed een bed op kan maken. Dat ze onder een bepaalde leeftijd helemaal geen gewone Strepsils mogen tegen keelpijn. En dat je écht elke zomer nieuwe kleren voor ze moet inslaan. Alsof ik met één vingerknip in een leven van iemand anders was gestapt. Een transfer naar een parallel universum waar een alternatieve versie van mij stiefmoeder is.
De eerste maanden benaderde ik deze lifeswitch bijna projectmatig. Vanaf mijn roze wolk werd mijn nieuwe relatie met man en kinderen zo succesvol mogelijk opgebouwd. De statistieken – twee derde van de samengestelde gezinnen overleeft de eerste vijf jaar samen niet – ging ik natuurlijk keihard weerleggen. Attractieparken doorkruisen, onmogelijke surprises, eindeloze kussengevechten en het wassen van bergen kleding was geen probleem.
“Op enorme hakken en met oversized zonnebril stapte ik het schoolplein op”
Op enorme hakken en met belachelijke oversized zonnebril stapte ik als new kid on the block vol zelfvertrouwen het schoolplein op. Ik miste alleen de windmachine nog. Met liefde stortten we ons samen in dit nieuwe leven. Daarbij heb ik ook enorm veel mazzel met twee ontzettend lieve, rustige jongens die mij zo veerkrachtig en liefdevol in het gezin omarmden.
Toch donderde ik in de zomer hard van die wolk. Mijn vriend wilde graag met de jongens op vakantie en ook al waren we nog niet zo heel lang bij elkaar, zij zouden het ook leuk vinden als ik meeging. Natúúrlijk wilde ik dat! Om onze eerste vakantie laagdrempelig te starten, huurden we een caravan op een park in Brabant. Even schakelen na eerdere reizen waarin ik bijvoorbeeld ging backpacken op Sri Lanka. Maar dit zou vast ook fantastisch worden.
Na de vierde dag vond ik mezelf zittend op een grote steen, net buiten het park. Met mijn hoofd in mijn handen en van die lelijke, lange uithalen zat ik daar te huilen. Terwijl we 24/7 met elkaar optrokken, kwamen er nu toch ook confronterende frustraties bovendrijven.
Zo kinderachtig, maar ik wilde bijvoorbeeld ook weleens de hand van mijn nieuwe vriend vasthouden in de Efteling. Ik miste het vredige thee drinken in de ochtend, wat nu ruw verstoord werd door de schreeuwlelijkerds van YouTube. Even spontaan lunchen kostte ineens een godsvermogen. Wéér een avond op die houten veranda slijten omdat je niet op pad kunt als ze slapen. En ’s nachts was mijn hoofd moe van allerlei nieuwe zorggedachten: waren ze wel goed genoeg ingesmeerd? Hadden we die extra zwembroek van ze nog in de tas gegooid?
Al huilend realiseerde ik me ineens dat deze situatie voor altijd was. Deze vakanties met z’n allen, de concessies die je moet doen, de verantwoordelijkheid die je hebt: ze waren niet tijdelijk. Het was plotseling uit met het vrijblijvende leven, want logischerwijs stond het gezin nu centraal.
Mijn vriend woonde in een andere stad en had zelf best voor mij willen verhuizen, maar we besloten samen om de jongens niet uit hun vertrouwde omgeving te halen. Dat werd dus wel het scenario voor mij: het deed zeer om mijn geliefde stadje, waar ik mijn hele leven woonde, te verlaten voor de polder.
Tegelijkertijd ben je ook een buitenstaander. Een keuze maken voor een middelbare school doen ze bijvoorbeeld vooral met papa en mama. En tijdens het ophalen van dierbare gezinsherinneringen van vroeger sta je vreemd buitenspel.
Ik voelde me een beetje beroofd van mijn oude identiteit en over dat gevoel was ik dan weer enorm teleurgesteld. Ik zou toch die onvoorwaardelijke, liefdevolle stiefmoeder zijn? Get a grip! Daarbij was de tegenstelling op dit gebied tussen mij en mijn vriend soms ronduit pijnlijk. Ik voelde me in die zomervakantie opgelucht dat zij op de fiets voor de andere drie weken naar hun moeder vertrokken, maar het hart van mijn ontroostbare vriend brak tegelijkertijd in wel duizend stukjes. Een gevoel dat ik pas beter begreep toen ik later zelf moeder werd.
Lees ook – ‘Ik vind het best een ding, zorgen voor kinderen die niet van jou zijn’ >
Na de zomerse realitycheck ging het bekleden van de stiefmoederrol met ups en downs. Hartverwarmende hoogtepunten (zoals een Moederdagbriefje met ‘ik houw ook fan jouw’) wisselden zich af met frustrerende dieptepunten waarbij ik weleens de auto in vluchtte om een potje te janken. Het was lang topprioriteit om niemand iets te laten merken van de worstelingen. De kinderen hadden hier niet voor gekozen.
Mijn vriend wilde ik ook niet teleurstellen, al was hij natuurlijk ook niet gek en luisterde goed naar mijn behoeftes. Mijn liefde voor hem maakte het bevestigen van die negatieve stiefgezinnen-prognose een nooit overwogen optie. Het móést werken.
Mijn gedachte werd versterkt door verhalen van lotgenoten op internet. Daar stuitte ik vooral op situaties met ingewikkelde vechtscheidingen, kinderen die het leven van stiefouders opzettelijk zuur maken… Een kennis vertelde dat haar stiefkinderen de herhaaldelijke waarschuwingen negeerden en toch gingen kleuren op hun bed. Haar mooie dekbed was geruïneerd door inktvlekken. ‘Mijn’ goedzakken zouden dat nooit doen. Wat had ik dan eigenlijk te klagen?
Niet alleen de jongens, ook mijn familie moest aan de nieuwe situatie wennen. Want ineens was Suus altijd met vier. Twee tienerjongens die met grote ogen om zich heen keken tijdens een verjaardag van een van mijn honderd kletsgrage familieleden. En hoe noem je elkaar eigenlijk, de ouders van je stiefmoeder bijvoorbeeld? Tot grote hilariteit van de jongens worden kaartjes van mijn ouders aan hen nu standaard ondertekend met: ‘Liefs, stoma en stopa’.
Twee jaar later was daar een grote gamechanger. De geboorte van een meisje maakte ons samen ouders en de jongens opnieuw broers. Met een tweede gemeenschappelijke liefde in ons leven voelde ik me niet langer een +1. De liefde en trots van de broers voor hun zusje verdiept ook onze band. En wat een voorsprong had ik genomen in het moederschap!
Het afscheid nemen van een vrijblijvend leven en de zorgende taak presenteerden zich toen als shock, maar was nu al een ingebakken patroon. Ik had al een ouderschap light-versie in uitvoering. Mijn vriend had alles natuurlijk ook al twee keer doorlopen en hoewel ik dat eerst jammer vond, zag ik dit in die rollercoaster van de babytijd vooral als zege. Zijn rust en ervaring scheelden mij heel wat stress. Door de nieuwe dynamiek zijn we een stuk naar elkaar toe gegroeid.
Maar eerlijk gezegd ben ik me sinds mijn moederschap ook wel bewust van een gevoel van onderscheid. Ik had graag gehad dat het er niet was: dat ik zo’n stiefmoeder kon zijn die van elk kind houdt als het hare. Elk kind verdient de hoeveelheid liefde die je te bieden hebt. Maar mijn dochter, van hem en mij samen, in mijn buik gegroeid en vanaf dag één onder mijn vleugels, voelt toch dichterbij. Dat is volgens mij ook helemaal niet erg, al zit de uitdaging natuurlijk in de praktijk. Je wil niet (onbewust) voortrekken en daarmee een stempel drukken. Dat voorkomen lukt nou eenmaal niet altijd.
“Voor hen zal ik nooit op gelijke hoogte komen als papa of mama”
Overigens is dat gevoel van onderscheid ook wederzijds. Voor hen zal ik nooit op gelijke hoogte komen met papa of mama en dat moet ook geen ambitie zijn. Mijn vriend zal altijd hun eerste levenslijn zijn. Ook dat levert weleens wat bijzondere scènes op.
Zo waren we eens, ter voorbereiding op Vaderdag, een hele middag met z’n drietjes de stad in geweest voor boodschappen en cadeaus. In alle vroegte hadden we enorm veel lol bij het maken van een ontbijt. We slopen naar boven en verrasten papa. Op een kaart die de jongste zelf had geschreven stond: ‘Ik hoop dat A. (zijn broer), jij en ik voor altijd samen blijven.’ Een beetje verbouwereerd zat ik met zijn pasgeboren zusje op de arm ernaar te luisteren, terwijl mijn vriend in lachen uitbarstte. Hoe kon ik nou ineens onzichtbaar zijn na al die moeite?
Of die keer dat ik als persoonlijk project hun gloednieuwe zolderkamers omtoverde tot toffe game-paleisjes. Dagenlang was ik met mijn moeder in de weer met bouwmarkspullen, sausden we muren en plafonds en plunderden we de Ikea. Met een verstopte telefooncamera filmden we de reactie van de jongens bij het onthullen van het eindresultaat. Later terugkijkend zagen we op de beelden de explosie van vreugde, gevolgd door: ‘Echt bedankt pap. Je hebt de mooiste kamer ooit gemaakt.’
Ach, ik moet er maar vooral om lachen. Relativeren is de beste strategie. En naarmate de jaren vorderen, gaat ook een heleboel vanzelf. We maken nieuwe tradities als gezin, zoals het uitgebreid vieren van Halloween. We creëren samen nieuwe herinneringen en onze karakters groeien verstrengeld verder.
Over niet al te lange tijd komt het kantelpunt voor hen: zij leven dan langer samen mét mij dan zonder. Ooit kwamen de jongens en ik als volslagen vreemden samen in die intieme kring van een huishouden. Het blijft nog altijd balanceren, maar de liefdevolle fundamenten voor de toekomst zijn gelegd. Het lijkt me geweldig als we over een jaar of tien eens samen in de kroeg belanden. Kunnen ze me mooi trakteren op een shotje voor elke propsok die ik voor ze heb moeten uitwassen.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (27) geeft les aan groep 4.
