Sara van Gorp is moeder van zoons Ko (8) en Toon (4) en hoofdredacteur van Kek Mama.
Bij een vriendin zag ik het duizelingwekkend volle weekprogramma van haar dochtertje in de keuken hangen. Ik werd al moe als ik ernaar keek, en daar hadden moeder en dochter zelf ook een beetje last van. Ko zat nog in de luiers en Toon was nog in geen velden of wegen te bekennen.
Ik nam me vast voor: dat gaan wij dus anders doen, later. Geen overbodige luxe leek mij, want ik was vroeger ook zo’n enthousiast figuur. Jiujitsu deed ik meteen drie uur in de week, tot de eerste dan aan toe. En de pianolesjes ernaast liepen uit op vooropleiding conservatorium met vier uur studeren. Per dag. Maar goed, toen zat ik al op de middelbare school, dat scheelt.
Vooralsnog is Ko wat wispelturiger als het clubjes aangaat. Kickboksen vond-ie hartstikke leuk. Toch was hij er na drie maanden wel klaar mee. Judo leek ’m wel wat, maar dat idee waaide snel over. De voetbalplannen waren ook kortstondig. Nou kan ik daar blij om zijn als ik de voetbalmoeders om me heen hoor, die zaterdagochtend om 8 uur in Vladivostok moeten aantreden voor een uitwedstrijd.
Het goede sportvoorbeeld geef ik ook niet echt met mijn schamele vier keer per week een 10-minuten work-out in de huiskamer. En dat was het dan. Maar laatst vroeg Ko: “Mam, wat deed jij vroeger aan sport?” Dus nu wil-ie op jiujitsu. Ik ben voor. En tot het proeflesje houden we het op keihard klimmen onder viaducten, samen rauzen in speeltuinen en stoeien op het grote bed. Zo’n weekprogramma vind ik dan wel weer leuk.
In Kek Mama 11-2018 lees je het artikel ‘Sportclubjesgedoe’, met moeders die wel eindeloos voetbalkilometers vreten en bardiensten draaien in de hockeyclub. En die er gelukkig om kunnen grinniken. Het nummer koop je hier.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?
