Helaas jongens, de vakantie is alweer voorbij / de poes heeft de koekjes opgegeten / je klompjes zijn spoorloos verdwenen – en meer leugens die het leven makkelijker maken.
Eduard (39), vader van Noah (7): “Af en toe verzetten mijn vrouw en ik de klok op de kamer van onze zoon, zodat hij langer doorslaapt. Handig, als hij in de vakantie of het weekend laat naar bed is gegaan. De afspraak is dat Noah om half acht z’n bed uit mag. Als hij ziet dat het pas half zeven is, draait hij zich om en slaapt nog even door.
Fijn, want we willen dat hij voldoende uren maakt. Slaap is niet alleen belangrijk voor groei, hij gedijt er ook beter bij. Zolang hij goed in zijn energie zit, gaat de rest van de dag ook goed. Soms probeer ik dat aan hem uit te leggen, maar dat landt niet bij hem. Hij kijkt me dan aan met zo’n blik van ‘het zal wel pa’. Dan werkt het dus sneller om de wekker in zijn kamer en vaak voor de zekerheid ook de wandklok in de woonkamer te manipuleren.”
'De vakantie is alweer voorbij'
Jill (44), moeder van Jack (8): “Het was een gribushuisje op een aftandse camping. Voor dat ‘zespersoonschalet’ betaalden we half juli de hoofdprijs, maar het was smoezelig en veel te klein voor ons drietjes. Elke avond schalden André Hazes en Tino Martin van acht tot half twee door de luidsprekers, op zo’n volume dat mijn vriend Lars en ik op ons eigen terras tegen elkaar moesten schreeuwen om boven de muziek uit te komen. En voor de ingang van het subtropisch zwemparadijs stond ’s morgens een file.
Kortom: het was afschuwelijk. Althans, dat vonden wij. Onze kleine man vond het er juist geweldig. Overal vriendjes, zés glijbanen en lekker laat naar bed. Lars en ik hielden het hele vakantieparkgebeuren slechts vol op een mix van paracetamol en veel rosé. We zouden er veertien dagen blijven, maar op dag elf besloten we de boel in te pakken. ‘Ja, heel jammer’, logen we tegen onze zoon, ‘de vakantie is weer over.’ Terwijl hij dikke tranen huilde om zijn achterblijvende vriendjes, reden wij met gierende banden naar huis.”
'De kat had honger'
Anna (36), moeder van Alex (8) en Josje (4): “Onze vierjarige denkt dat onze kat Mickey ’s nachts als zij slaapt de koekjes opeet. Zo voorkomen we dat Josje iedere dag om een koekje zeurt als we een keer een rol kopen voor de visite. Ooit begonnen als een grapje: ‘Oh, de chocoladebiscuits weg? Dan heeft Mickey ze vast opgegeten!’ Haar verbaasde gezicht was enorm grappig. Het verhaal van de stoute poes houden we erin, want het is veel makkelijker dan een drammende kleuter.”
'Dat is boerenkool'
Maddy (30 jaar), moeder van Merel (6), Bram (5) en Emma (1): “Onze jongste eet alles wat je haar voorzet. Bij onze twee oudsten is dat wel anders. Vooral maaltijden waar prei in zit, zijn een drama. De kleinste stukjes weten ze nog tussen de pasta, in de ovenschotel of soep te vinden. Boerenkool daarentegen vinden ze heerlijk. Sindsdien bestempel ik elk gerecht met prei tot boerenkool. Bijzonder genoeg is het probleem daarmee opgelost en eten ze de prei zonder te zeuren op.”
Alleen de muntjes van oma
Sandra (34), moeder van Emy (5) en Iris (4): “In de automaten met van die rotzooispeelgoedjes en die kiddie rides voor de supermarkt passen alleen de muntjes van oma. Hierdoor kan ik ongehinderd boodschappen doen.”
'Die moeten weer opgeblazen worden'
Lytitia (33), moeder van Senn (5), Vinz (2) en Pemm (9 maanden): “Afgelopen zomer waren mijn man René en ik twee weken met ons gezin op vakantie op een Landalpark met zo’n mega indoor speelparadijs. Geweldig. De kinderen waren niet uit de ballenbak te branden. Om toch iets van de omgeving te zien, vertelden we dat om de drie dagen alle ballen van de ballenbak weer opgeblazen moesten worden. Dat werkte als een malle. Al zorgde het wel voor vreemde blikken van collega-ouders, als onze kinderen de dagen erna inspecteerden of alle ballen wel vol genoeg waren opgeblazen...”
Naar het museum
Rilana (43), bonusmoeder van dochter Pien (11): “Haar liefste wens was een musical bezoeken en dan met name die van de Lion King. Ik wist zeker dat Pien dolenthousiast zou zijn als we daar ter ere van mijn verjaardag heen zouden gaan. Om de pret te vergroten, vertelden we het juist niet. Wel dat we weggingen voor mijn verjaardag, maar dan naar het telefoniemuseum, gevolgd door het scheepvaartmuseum. Mijn man had expres folders van de musea uitgeprint. Pien had er totaal geen zin in en zat mokkend in de auto, totdat we in Scheveningen aankwamen en ze het bord van de musical zag. Wij hadden ondertussen de grootste lol gehad in de auto om het chagrijnige meisje.”
Kindverklikker
Bianca (40), moeder van Micah (11) en Jonah (9): “Op de slaapkamerdeur van mijn man en mij hangt een windharpje, zogenaamd om ons te waarschuwen als er storm op komst is. Onze zonen slikken deze bewering als koek. Wat zij niet weten is dat het geen windverklikker is, maar een kindverklikker. Ideaal als mijn man en ik ongestoord willen seksen. Het heeft ons al een paar keer op tijd gewaarschuwd de dekens heel hoog op te trekken.”
Leugens om eigen bestwil
Karin (30), moeder van Suus (2) en Niene (1): “Mijn hele opvoeding bestaat uit leugentjes om bestwil: makkelijk en het voorkomt ongezellige ruzie. ‘Nee meisje, je kunt geen K3 kijken, want die zijn al naar huis.’ Of: ‘Hè hoe kan dat nou, doet je speelgoedpiano het niet?’ Ik vertel er maar niet bij dat ik hoogstpersoonlijk de batterijen eruit heb gepeuterd. Een beetje zielig is wel dat Suus al een halfjaar op zoek is naar haar klompjes, gekregen van opa en oma. Ze heeft er twee weken mee door ons huis gebanjerd – op de tegelvloer, een enorme rotherrie. Toen ik het op een avond zat was, heb ik ze gauw achter in de kast gegooid. Inmiddels zoek ik dus al een halfjaar braaf mee.”
Lees ook
Smoesjes om eigen bestwil >
'Dat zijn niet de echte'
Sarina (48), moeder van Brandt (13) en Rens (11): “‘De pepernoten die vanaf augustus in de winkel liggen, zijn niet de echte en smaken dus ook niet lekker. Sint neemt pas in november de echte mee uit Spanje.’ Zo voorkwam ik jarenlang dat de kinderen wekenlang om pepernoten zeurden en kon ik de aankoop nog even uitstellen. Ook veel beter voor mijn eigen lijn.”
'Ik kan het zien als je jokt'
Yolande (37), moeder van Lou (5): “Als ik het gevoel heb dat Lou tegen me liegt of als ik dit aan haar stem hoor, zeg ik altijd dat ik aan haar neus kan zien dat ze jokt. Zo heb ik haar zogenaamd al door haar voorspellende neus een paar keer kunnen betrappen op een leugentje: of ze wel of niet haar fruit op school heeft opgegeten, of het water weggegooid heeft in plaats van opgedronken. Ze kijkt me iedere keer weer vol ongeloof aan: jeetje, dat mama dat kan. Ze gelooft ook dat ik het bij andere kinderen niet kan zien omdat ik niet hun moeder ben.”
'Het warme water is op'
Lisette (32), moeder van Jari (10), Figo (9) en Siem (7): “Ik meld wekelijks dat het warme water op is, zet desnoods kracht bij deze bewering door de warme kraan beneden open te draaien. Tenminste bij de jongsten. Onze oudste snapt dat warm water geld en energie kost. Hij heeft al behoorlijk wat verantwoordelijkheidsgevoel en doucht uit zichzelf al kort. Jari kijkt mij ook met een ondeugend lachje aan als ik de koude kraan aanzet bij de jongste twee. Hij snapt sinds kort hoe het zit.
Ik vind het op zich belangrijk dat de kinderen begrijpen dat er altijd wel een reden is waarom iets niet kan of moet. Maar ingewikkelde klimaatverhandelingen of dure energierekeningen hebben nog weinig nut. En door alleen maar te zeggen dat ze onder de douche vandaan moeten komen, kom ik over als een bazige, delegerende moeder. Door te zeggen dat het warme water op is, leren Figo en Siem dat ze niet eindeloos warm water kunnen gebruiken. Scheelt een hoop onderhandelen.”
Geen gordels, geen motor
Wanda (36), moeder van Milan (10) en Larissa (9): “Bij ons start de auto niet als iemand zijn gordel niet om heeft. Ik denk dat ze ondertussen wel doorhebben dat ik het gaspedaal gewoon niet intrap, maar ik roep het al jaren. Ik heb zelfs toen Larissa een jaar of vier was en stiekem haar gordel afdeed de auto bewust af laten slaan. Dat kon makkelijk, we reden in een rustige straat. Daar is ze toen vreselijk van geschrokken, maar daardoor is het belang van een autogordel wel duidelijk geworden. Gelukkig maar. Een jaar of vier geleden kregen we een ernstig auto-ongeluk in Frankrijk, dankzij de gordels kunnen we dat nu nog navertellen.”
In het weekend jarig
Loes (41), moeder van Isis (10) en Anton (8): “Mijn kinderen waren tot hun zesde altijd heel toevallig precies in het weekend jarig. Ze hebben er nooit vraagtekens bij gezet. Helaas, vanaf groep 3 wordt elke dag in de klas de datum benoemd en hoorden mijn kinderen ook hun geboortedatum. Vanaf dat moment lukte het niet meer om verjaardagen stiekem te verschuiven. Maar jokken over de juiste dag scheelt een hoop gedoe en stress. Ik kan het iedere ouder aanraden.”
Dit artikel staat in Kek Mama 11-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
