‘Miracle morning? Niets wonderlijk aan wakker geschreeuwd worden door je peuter’
Fotografie: Nine IJff
‘Mama, mag ik iets kijken?’ Ik open mijn ogen, maar zie niets. Het is namelijk nog hartstikke donker. De lichtcijfers van mijn wekker vertellen me dat het 5:02 uur is. Ochtend, maar in mijn beleving nog midden in de nacht. ‘MAMAAA!’ Lex staat naast mijn bed, klaar om de dag te beginnen. Ik zucht, hijs mezelf omhoog en knip het nachtlampje aan.
Op de redactie en Instagram hoor ik mensen raven over ‘miracle mornings’. Je zet de wekker op 5 A.M., om nog voor dag en dauw wat aandacht aan jezelf te besteden. Mensen creperen vrijwillig in ijsbaden, pennen journals vol met hun eerste gedachtes en zijn allemaal erg druk met manifesteren.
Lees meer –
‘In gedachten zie ik de vermanende vinger van de moedermaffia: leg hem terug in zijn eigen bed’ >
Mijn dag begint ook een paar keer per week om vijf uur, maar het wonder is ver te zoeken. Het is al een mirakel als ik in staat ben mijn wimpers van mijn wallen te tillen, om te zien welke van de twee directieleden er weer zo eigenaardig vroeg aan mijn bed staat.
Als ik op dat tijdstip iéts in een journal zou moeten schrijven, is het: kuttekuttekuuut, wát is het vroeg. En als manifesteren zeg maar echt mijn ding was? Dan werd het goede ochtendseks, koffie met een wolkje schuim en daarna een douche op een menselijke temperatuur. Niet tachtien afleveringen Bebefinn en een volle pisluier bij mijn hoofd. Nee, niets miracle aan wakker geschreeuwd worden door je peuter.
Kuttekuttekuuut, wát is het vroeg
Toch heeft geforceerd vroeg opstaan wel één groot voordeel. Zo rond het middaguur storten de kinderen dan namelijk in en gaan ze vrijwillig voor een middagdutje naar boven. Heeft deze (ver)moe(i)der ineens twee hele uren voor zichzelf. It’s a miracle!
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2).
