‘De kans dat het ons lukt om een tweede kind te krijgen is eigenlijk zo goed als nul’

“Mijn dochter diende zich volledig onverwacht aan. Mijn man en ik zijn collega’s, we leerden elkaar kennen toen ik bijna dertig was. Op mijn dertigste verjaardag kwam ik erachter dat ik zwanger was. We waren net een halfjaartje aan het daten, woonden niet samen en werkten allebei voor projecten in het buitenland. Ik was aan de pil, we waren totaal niet met kinderen bezig.

Dwars door de pil heen

Ik was in Ierland toen ik me afvroeg: had ik niet al ongesteld moeten worden? Ook al was ik wel vaker onregelmatig ongesteld, dit keer wist ik meteen dat ik zwanger was – geen idee waarom. Op de hotelkamer deed ik een test. Die avond zou ik met mijn vriend – inmiddels mijn man – bellen, maar ik durfde niet te vertellen dat ik zwanger was. Eenmaal thuis, tien dagen later, gaf ik hem de zwangerschapstest cadeau. Zijn gezicht vergeet ik nooit meer, hij was compleet in shock.

We besloten ervoor te gaan, want we wilden het allebei heel graag en ons leven was stabiel genoeg. We gingen samenwonen en trouwen, dat was wel zo praktisch. Het leven kwam in een stroomversnelling. Opeens was ik getrouwd, had ik huis en haard verlaten om te gaan samenwonen en kregen we een kind. Dat was wennen, voor ons allebei.

Een tweede

Een vriendin vertelde me dat ik mijn hele leven al riep dat ik moeite zou hebben met het krijgen van kinderen. Blijkbaar heb ik dat onbewust altijd zo gevoeld. Toen onze dochter kwam dacht ik: misschien zat mijn gevoel er al die tijd wel naast. De wens voor de tweede is er altijd geweest, ik zou er wel drie willen. Op een gegeven moment hebben we dus het gesprek gevoerd: wat willen we? Ik wilde graag kort op elkaar kinderen, maar omdat mijn vader ziek werd en overleed besloten we onze poging voor een tweede nog even uit te stellen.

Lees ook – ‘Mevrouw, u bent verminderd vruchtbaar’ >

Vruchtbaarheidsbehandeling

Toen onze dochter twee was, gingen we ervoor. Maar na een jaar proberen was het nog niet gelukt. We stapten naar de huisarts, die verwees ons door naar het ziekenhuis.

Uit onderzoek bleek dat de kwaliteit van het zaad van mijn man niet goed was. We weten niet of het achteruit is gegaan of dat dat altijd al zo was geweest, omdat we er natuurlijk nooit eerder naar hadden laten kijken. We hebben een aantal kunstmatige inseminaties gedaan, maar na drie mislukte pogingen werden we doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Elke keer als we daar kwamen, kregen we slechter nieuws.

“Elke keer als we in het ziekenhuis kwamen, kregen we slechter nieuws”

De eivoorraad bleek bij mij heel laag te zijn, zoals je ook wel ziet in de periode voor de overgang. Ook dat was een enorme domper. We kwamen in aanmerking voor ICSI, waar we nu middenin zitten, terwijl de kans dat het lukt eigenlijk zo goed als nul is – we doen dit meer omdat we echt alles gegeven willen hebben. Dat maakt dit tot een vreemde fase.

Binnenkort praten we met een maatschappelijk werker over dit proces. Het gekke is: ook al weten we dat de kans nihil is, toch blijft er een sprankje hoop. Het feit dat we door de pil zijn geschoten maakt zo wrang dat het nu niet lukt. Dan besef je wel wat een wonder het is om een kind te krijgen, daar zijn we enorm dankbaar voor.

Overleggen

Mijn advies voor anderen die in dezelfde situatie zitten? Probeer vooral elkaar en hetgeen je al hebt niet uit het oog te verliezen. Als vrouw kun je het proces anders ervaren dan je partner. Praat erover, overleg bij elke stap: willen we dit nog, gaat dit te ver? Zodat je elkaar niet verliest tijdens het traject, want dat is al moeilijk genoeg.”

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2022.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.