‘Ik voel me een slechte moeder omdat ik geen tweede kind wil’
Er lijkt in Sophia’s vriendenkring een heuse babyboom gaande, maar zelf moet ze (nog) niet denken aan een tweede kind. En dat maakt haar voortdurend onzeker.
Sinds onze dochter 1 is, krijgen mijn man en ik regelmatig de vraag wanneer Liv een broertje of zusje krijgt. Hoewel ik het bizar vind dat ik me moet verantwoorden voor het feit dat Liv enig kind is (‘dat is toch zielig voor d’r?!’), vond ik die vragen in het begin niet erg – ik kon onze uitgestelde wens voor een tweede immers lange tijd gooien op de gebroken nachten waar we horendol van werden. Maar nu Liv met haar 2,5 jaar klokje rond slaapt, ons gezin draait als een geoliede machine en veel mensen in onze omgeving hun gezin uitbreiden, maken ze me onzeker.
Vrijheid
Mijn man en ik hechtten veel waarde aan de vrijheid die we hadden toen we nog geen ouders waren. We gingen regelmatig op de bonnefooi de hort op en zaten elk weekend in ons favoriete restaurantje. Dat ineens niets meer ‘spontaan’ kon (en dat we dik twee jaar geen nacht onafgebroken sliepen) hakte er bij ons allebei flink in. Toch is mijn man al maanden klaar voor een tweede, maar het enige wat ík kan denken als ik op social media zie dat stellen opnieuw een kind verwachten, is: vinden zij het ouderschap dan níet zwaar? Waarom kunnen zij het wel? En maakt mij dat een slechte moeder?
Lees ook
‘Mijn moederhart breekt als onze dochter om een broertje of zusje vraagt’ >
Schamen
Begrijp me niet verkeerd, ik geniet enorm van onze kleine meid. Van haar praatjes, haar vrolijke karakter en zelf haar stoute momenten. Maar ook van het idee dat ik na lange tijd mijn draai heb gevonden als werkende moeder én dat we na de pittige babytijd meer vrijheid hebben. Dus of ik überhaupt nog een tweede wil? Ik zou het bij God niet weten. En ik schaam me ervoor om dat hardop te zeggen.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg ons op Facebook >
