Er lijkt in Sophia’s vriendenkring een heuse babyboom gaande, maar zelf moet ze (nog) niet denken aan een tweede kind. En dat maakt haar voortdurend onzeker.
Sinds onze dochter 1 is, krijgen mijn man en ik regelmatig de vraag wanneer Liv een broertje of zusje krijgt. Hoewel ik het bizar vind dat ik me moet verantwoorden voor het feit dat Liv enig kind is (‘dat is toch zielig voor d’r?!’), vond ik die vragen in het begin niet erg – ik kon onze uitgestelde wens voor een tweede immers lange tijd gooien op de gebroken nachten waar we horendol van werden. Maar nu Liv met haar 2,5 jaar klokje rond slaapt, ons gezin draait als een geoliede machine en veel mensen in onze omgeving hun gezin uitbreiden, maken ze me onzeker.
Mijn man en ik hechtten veel waarde aan de vrijheid die we hadden toen we nog geen ouders waren. We gingen regelmatig op de bonnefooi de hort op en zaten elk weekend in ons favoriete restaurantje. Dat ineens niets meer ‘spontaan’ kon (en dat we dik twee jaar geen nacht onafgebroken sliepen) hakte er bij ons allebei flink in. Toch is mijn man al maanden klaar voor een tweede, maar het enige wat ík kan denken als ik op social media zie dat stellen opnieuw een kind verwachten, is: vinden zij het ouderschap dan níet zwaar? Waarom kunnen zij het wel? En maakt mij dat een slechte moeder?
Lees ook
‘Mijn moederhart breekt als onze dochter om een broertje of zusje vraagt’ >
Begrijp me niet verkeerd, ik geniet enorm van onze kleine meid. Van haar praatjes, haar vrolijke karakter en zelf haar stoute momenten. Maar ook van het idee dat ik na lange tijd mijn draai heb gevonden als werkende moeder én dat we na de pittige babytijd meer vrijheid hebben. Dus of ik überhaupt nog een tweede wil? Ik zou het bij God niet weten. En ik schaam me ervoor om dat hardop te zeggen.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg ons op Facebook >
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
