Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Róman is een leuk jongetje, maar hij heeft wel erg veel fantasie.” Ik kijk de juf tijdens het tienminutengesprek vragend aan. Dit lijkt me een uitstekende samenvatting van ’t jong. Nou? En? De juf glimlacht en schuift de resultaten van zijn citotoetsen onder onze neus. Hij heeft er weinig van gebakken. “Ik denk dat-ie het wel kan… Maar na twee vragen had hij er genoeg van.”
Ik grijns. Zesjarigen toetsen is vast nuttig, maar het is ook als een chimpansee in een smoking door een hoepel laten springen: een tikje pretentieus. Daarnaast verbaast het me niet dat het Róman zijn hobby niet is. Dit kind heeft zich nooit graag laten testen. Als pasgeborene haalde hij de verplichte gehoortest niet, mij panikerende kraamtranen bezorgend.
Jaren later moest hij op het consultatiebureau zo’n mal papieren brilletje op en wazige figuren op een ver bord benoemen. “Een clown!” riep hij vrolijk tegen de fluitketel, kerktoren en veterschoen. Zat ik weer met hem bij een oogkliniek. Vorig jaar riep hij bij de piepjestest op hetzelfde consultatiebureau om de seconde keihard: “JA, IK HOOR HEM!”, waarna de geïrriteerde arts gromde: “We zijn nog niet begonnen.” Voor de duidelijkheid: met zijn ogen en
oren is niets mis. Hij houdt gewoon niet van getoets.
Dat is lastig, zeker in een maatschappij waar we beregeil worden van statistiekjes, rapportjes, en staafdiagrammetjes. Dat is onze werkelijkheid, maar niet die van hem. Die bedenkt Róman namelijk zelf. En dus dist hij in alle ernst op school het verhaal op dat hij zijn vader uit een diepwaterbassin van een grote happende haai heeft gered en dat daarbij zijn hand ernstig gewond is geraakt.
De dag daarna stapt hij stoer de klas binnen met een volmaakte tekening van zijn hand waarop hij met chirurgische precisie de breuklijnen aangaf die de haai heeft veroorzaakt. “Dit is mijn röntgenfoto, juffie.” Ja, hij heeft veel fantasie. En ik mag hopen dat hij die altijd zal behouden. Want Róman maakt zijn eigen wereld. Hoe erg is het dan dat hij nog niet weet hoe je röntgenfoto schrijft?
Zojuist kroop hij bij me en vroeg: “Mam, kun jij Jack Sparrow bellen en vragen of hij op m’n verjaardag komt?”
“Eeeeh, schatje,” antwoordde ik, “je weet dat dat een acteur is?”
“Duh. Da’s Johnny Depp. Maar dan kun je die toch bellen?”
Hij scoort er vast geen citopunten mee. Maar ik reken Róman helemaal goed.
Deze column staat in het Kek Mama 04-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Steeds meer kinderen hebben een overvol schema, van sport en muziek tot kunst. Waar vroeger één naschoolse activiteit genoeg was, is nu bijna elke vrije minuut ingevuld. Experts spreken van FOMO-parenting.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
