Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Róman is een leuk jongetje, maar hij heeft wel erg veel fantasie.” Ik kijk de juf tijdens het tienminutengesprek vragend aan. Dit lijkt me een uitstekende samenvatting van ’t jong. Nou? En? De juf glimlacht en schuift de resultaten van zijn citotoetsen onder onze neus. Hij heeft er weinig van gebakken. “Ik denk dat-ie het wel kan… Maar na twee vragen had hij er genoeg van.”
Ik grijns. Zesjarigen toetsen is vast nuttig, maar het is ook als een chimpansee in een smoking door een hoepel laten springen: een tikje pretentieus. Daarnaast verbaast het me niet dat het Róman zijn hobby niet is. Dit kind heeft zich nooit graag laten testen. Als pasgeborene haalde hij de verplichte gehoortest niet, mij panikerende kraamtranen bezorgend.
Jaren later moest hij op het consultatiebureau zo’n mal papieren brilletje op en wazige figuren op een ver bord benoemen. “Een clown!” riep hij vrolijk tegen de fluitketel, kerktoren en veterschoen. Zat ik weer met hem bij een oogkliniek. Vorig jaar riep hij bij de piepjestest op hetzelfde consultatiebureau om de seconde keihard: “JA, IK HOOR HEM!”, waarna de geïrriteerde arts gromde: “We zijn nog niet begonnen.” Voor de duidelijkheid: met zijn ogen en
oren is niets mis. Hij houdt gewoon niet van getoets.
Dat is lastig, zeker in een maatschappij waar we beregeil worden van statistiekjes, rapportjes, en staafdiagrammetjes. Dat is onze werkelijkheid, maar niet die van hem. Die bedenkt Róman namelijk zelf. En dus dist hij in alle ernst op school het verhaal op dat hij zijn vader uit een diepwaterbassin van een grote happende haai heeft gered en dat daarbij zijn hand ernstig gewond is geraakt.
De dag daarna stapt hij stoer de klas binnen met een volmaakte tekening van zijn hand waarop hij met chirurgische precisie de breuklijnen aangaf die de haai heeft veroorzaakt. “Dit is mijn röntgenfoto, juffie.” Ja, hij heeft veel fantasie. En ik mag hopen dat hij die altijd zal behouden. Want Róman maakt zijn eigen wereld. Hoe erg is het dan dat hij nog niet weet hoe je röntgenfoto schrijft?
Zojuist kroop hij bij me en vroeg: “Mam, kun jij Jack Sparrow bellen en vragen of hij op m’n verjaardag komt?”
“Eeeeh, schatje,” antwoordde ik, “je weet dat dat een acteur is?”
“Duh. Da’s Johnny Depp. Maar dan kun je die toch bellen?”
Hij scoort er vast geen citopunten mee. Maar ik reken Róman helemaal goed.
Deze column staat in het Kek Mama 04-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
