Column Roos: 'Ik had een preek kunnen geven, maar deed iets anders: ik liet een stilte vallen'

“Heeft het moederschap je werk beïnvloed?” Het is een vraag die me geregeld in interviews is gesteld. Ja, natuurlijk. Mijn moederschap heeft mijn alles beïnvloed. Mijn lijf. Mijn eetpatroon. Mijn vocabulaire (had jij wel eens van een hydrofele luier gehoord toen je nog in kroegen slempte en Flügeltjes weghakte hopend dat de barman je mee naar huis zou nemen voor een potje vrijblijvende singleneukseks? Exact.) Maar wat ik me pas sinds kort realiseer is dat het omgekeerde ook waar is. Mijn werk slaat zijn tentakels uit in mijn moederschap.
 

Een je-ne-sais-quoi

Naast columns schrijf ik namelijk, samen met een van mijn beste vrienden, scenario’s voor toneelstukken. Het is altijd een verrassing wat er gebeurt als de door ons bedachte zinnen plotseling worden uitgesproken door acteurs. Soms leek een grapje enig, maar werkt het niet. Soms heeft een acteur een merkwaardige opvatting van zijn rol, die we onbegrijpelijk vinden. En soms brengt een acteur juist iets extra’s, een je-ne-sais-quoi dat alle dialogen naar een hoger niveau tilt. De grootste briljantie zit hem dan vaak in de stiltes die hij laat vallen. Stiltes die soms ongemakkelijk en daardoor heel goed zijn. Stiltes die meer zeggen dan alle woorden.
 

Lees ook
Dit is het verschil tussen griep en verkoudheid >
 

Ziek

Vorige week bracht François Róman vroeg in de middag thuis. De BSO had gebeld. Hij was heel ziek. Hij zag ook best wit, vond Fran. Ik keek naar Rómans snoetje en voelde: ergens klopte er iets niet. Toen ik hoorde dat zijn beste vriendje die middag op school had overgegeven en Róman spontaan een halfuur later ook boven de pot hing, wist ik genoeg.

Die avond kroop ik naast hem op de bank. “Zeg, heb je nou echt gespuugd of niet?” Róman haalde zijn schouders op. “Dat weet ik niet precies. Ik had mijn ogen dicht.”
 

Stilte

Natuurlijk had ik kunnen ontploffen. Of een uitgebreide preek kunnen geven waarin ik uitlegde dat je het echt wel weet als ingewanden zich peristaltisch een weg naar buiten lijken te werken. Maar ik deed iets anders. Ik liet een stilte vallen. Toen deze net iets te lang duurde hield Róman het niet meer. “Oké! Ik ben niet ziek!” Natuurlijk lepelde ik daarna een enorm referaat op over de schande die liegen heet. Het maakte vast indruk. Maar niet zoveel als de stilte daarvoor. Die avond voelde ik me een intens tevreden werkende moeder. Zo tevreden dat ik er bijna een Flügeltje op gedronken had.
 

Deze column staat in Kek Mama 13-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >