Column Roos: ‘Als Miró plezier heeft en zijn best doet, ben ik tevreden, maar zijn eigen lat ligt zo hoog’
Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Hij is van de precieze, de meester van Miró. Aardige man, goed in zijn vak, reuze consciëntieus. Maar de lat ligt hoog en hij doet niet altijd aan teleurstellingenmanagement. Dat is voor een kind als Miró lastig. Want die is ook consciëntieus. En zijn lat ligt stiekem het allerhoogst. Van ons hoeft het niet. Eerlijk gezegd heb ik een grafhekel aan moeders die met rollende rrrr-en over het schoolplein brullen: “Oh Jobje, wat geweldig, je hebt een tópscorrrrre!” Aanstellers. Als Miró plezier heeft en zijn best doet, ben ik tevreden.
Een Goed
Miró zelf niet. Deze week moet hij zijn eerste spreekbeurt houden. Het mag van papier, maar dat latje ligt te laag. “Er waren dit jaar maar twee kinderen die een Goed kregen. En die deden het zonder blaadje. Dus ik ook. Ik wil zo graag een Goed.”
Ik begin aan mijn ‘als je maar je best doet’-riedel, maar zie dat het zinloos is. Dus oefenen we samen. Elke ochtend en avond. Zonder blaadje. Hij heeft er plezier in, hij doet waanzinnig zijn best. Dus zeg ik het hem nog eens op de ochtend voor de spreekbeurt: “Lieverd, voor mij heb je al een Goed. Oké? Je bent helemaal goed genoeg.”
Lees ook
Column Roos: ‘Mijn zoontje is sinds gisteren gescheiden' >
Wat als?
Die middag sta ik hem nerveus op te wachten op het schoolplein. Het kan mij niets schelen, maar ik gun het hem zo. Die Goed. Wat als-ie een fout heeft gemaakt? Wat als de strikte meester een hapering ontdekte, een merkwaardig meanderende zin, een stot-tot-totter? Ja, hij zal met teleurstelling moeten dealen, daar komt-ie heus wel overheen. Net zoals hij bij voetbal heeft geleerd zowel te winnen als te verliezen. Maar hij deed de afgelopen weken op alles zo zijn best en altijd was er wat. Een hoofdletter vergeten in het dictee. Een te slordig geschreven rekensom die de meester niet goed rekende. Dat latje blijft maar boven Miró zweven, net te hoog om aan te tikken. Hij mag het eindelijk wel eens raken.
En? En? En?
De schooldeur knalt open. Hordes kinderen drommen naar buiten. Ik speur, zoek, kijk stiekem of ik afhangende schoudertjes zie. Plotseling staat hij voor me, zijn sproetengezicht stralend. “En? En? En?” vraag ik. Hij knikt zo hard dat zijn koppie bijna van zijn romp stuitert. “Echt waar? Miró, je had een Goed! Wat geweldig, wat een topscore!” Ik brul het. Iets te hard. En ik zie de andere ouders kijken. Aansteller.
Deze column staat in het Kek Mama 06-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
