Column Lieve: ‘Mijn onzekerheid mag plaatsmaken voor trots’

Vragen, dagelijks komen er wel honderd vragen in mij op die ik normaal zou delen. Hoe zullen we Jan voorbereiden op de basisschool? Hoeveel snoepjes mag Dries op een dag? Moeten de kinderen vaker onder de douche dan drie keer per week? Poets ik de tanden wel goed genoeg? Laten we Dries even huilen ’s nachts of zullen we een flesje water in zijn bed leggen?

Al die vragen beantwoord ik alleen. En dat is niet erg maar voelt soms enorm eenzaam. Natuurlijk bespreek ik het met vriendinnen, Rogier, mijn vader, de oppas of de leidsters op het kinderdagverblijf maar de uiteindelijke verantwoordelijkheid blijft bij mij liggen.
 

‘Doe ik het wel goed?'

En dat die uiteindelijke verantwoordelijkheid bij mij ligt maakt me onzeker. Ik beslis alles op basis van kennis, ervaring en mijn gevoel. Maar doe ik het wel goed? Als Jan dan in een boze bui schreeuwt liever bij zijn vader te willen wonen, of huilend snikt dat hij ook nooit wat mag, twijfel ik. Als ik kijk naar kinderen van anderen, die bijvoorbeeld wel met mes en vork eten, hun lipjes strak op elkaar en aan tafel blijven zitten totdat iedereen zijn bord leeg heeft, twijfel ik.
 

Liefde

En dan heb ik het nu alleen over praktische zaken. Want waar ik het meest over twijfel zijn de essentiële dingen in het leven zoals liefde. Geef ik ze wel genoeg liefde, voelen zij zich wel geliefd genoeg, gewaardeerd, gezien, gehoord, begrepen, verbonden? Weten Jan en Dries wel hoeveel ik van ze hou, ondanks dat ik ’s nachts soms niet te genieten ben als ze huilend naast me liggen terwijl ik de volgende dag moet werken? Zullen Jan en Dries over achttien jaar terugkijken op een warme en fijne jeugd?

Ik wil het zo graag goed doen voor die jongens. Ze hebben al zoveel meegemaakt in hun jonge leven. Ik wil hun stabiele factor zijn, de basis waarop ze altijd terug kunnen vallen, hun thuis waar ze zichzelf ten alle tijden kunnen zijn.
 

Even sparren

Als er twee weken geleden een kinder- en oudercoach op mijn pad komt, ik een ontzettend fijn gesprek met haar heb en ze mij voorstelt dat we elkaar zo af en toe even opzoeken om te kletsen weet ik dat dát is wat ik nodig heb. Even sparren met iemand die objectief is en weet, vanuit haar professie wat goed is maar vooral mij af en toe eens zegt dat die onzekerheid plaats mag maken voor trots.

Ik hoop dat ik door deze gesprekken uiteindelijk twee geweldige jongemannen aflever. Heren die een goede opvoeding hebben gehad en zich hebben kunnen ontwikkelen tot wie graag zouden willen zijn. En ik droom ervan dat mijn kinderen over achttien jaar thuis komen, mij een dikke zoen geven en net zo trots zijn op hun moedertje als ik op hen.