Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Vragen, dagelijks komen er wel honderd vragen in mij op die ik normaal zou delen. Hoe zullen we Jan voorbereiden op de basisschool? Hoeveel snoepjes mag Dries op een dag? Moeten de kinderen vaker onder de douche dan drie keer per week? Poets ik de tanden wel goed genoeg? Laten we Dries even huilen ’s nachts of zullen we een flesje water in zijn bed leggen?
Al die vragen beantwoord ik alleen. En dat is niet erg maar voelt soms enorm eenzaam. Natuurlijk bespreek ik het met vriendinnen, Rogier, mijn vader, de oppas of de leidsters op het kinderdagverblijf maar de uiteindelijke verantwoordelijkheid blijft bij mij liggen.
En dat die uiteindelijke verantwoordelijkheid bij mij ligt maakt me onzeker. Ik beslis alles op basis van kennis, ervaring en mijn gevoel. Maar doe ik het wel goed? Als Jan dan in een boze bui schreeuwt liever bij zijn vader te willen wonen, of huilend snikt dat hij ook nooit wat mag, twijfel ik. Als ik kijk naar kinderen van anderen, die bijvoorbeeld wel met mes en vork eten, hun lipjes strak op elkaar en aan tafel blijven zitten totdat iedereen zijn bord leeg heeft, twijfel ik.
En dan heb ik het nu alleen over praktische zaken. Want waar ik het meest over twijfel zijn de essentiële dingen in het leven zoals liefde. Geef ik ze wel genoeg liefde, voelen zij zich wel geliefd genoeg, gewaardeerd, gezien, gehoord, begrepen, verbonden? Weten Jan en Dries wel hoeveel ik van ze hou, ondanks dat ik ’s nachts soms niet te genieten ben als ze huilend naast me liggen terwijl ik de volgende dag moet werken? Zullen Jan en Dries over achttien jaar terugkijken op een warme en fijne jeugd?
Ik wil het zo graag goed doen voor die jongens. Ze hebben al zoveel meegemaakt in hun jonge leven. Ik wil hun stabiele factor zijn, de basis waarop ze altijd terug kunnen vallen, hun thuis waar ze zichzelf ten alle tijden kunnen zijn.
Als er twee weken geleden een kinder- en oudercoach op mijn pad komt, ik een ontzettend fijn gesprek met haar heb en ze mij voorstelt dat we elkaar zo af en toe even opzoeken om te kletsen weet ik dat dát is wat ik nodig heb. Even sparren met iemand die objectief is en weet, vanuit haar professie wat goed is maar vooral mij af en toe eens zegt dat die onzekerheid plaats mag maken voor trots.
Ik hoop dat ik door deze gesprekken uiteindelijk twee geweldige jongemannen aflever. Heren die een goede opvoeding hebben gehad en zich hebben kunnen ontwikkelen tot wie graag zouden willen zijn. En ik droom ervan dat mijn kinderen over achttien jaar thuis komen, mij een dikke zoen geven en net zo trots zijn op hun moedertje als ik op hen.
Sommige stellen praten eindeloos over of en wanneer ze aan kinderen willen beginnen. Bij Danny Froger en zijn vriendin Ann Dominique Wilten ging dat nét even anders.
Je kind komt naar je toe met een probleem: een lastige schoolopdracht, ruzie met een vriend(in) of gewoon een rotgevoel. Wat doe je dan? De meeste ouders schieten meteen in de helpstand: advies geven, oplossingen bedenken of proberen het probleem op te lossen.
Danny Froger wordt weer vader! Dat meldt hij vol trots op Instagram.
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
