Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Jakob moet een bril. Tenminste, dat denken we. Hij kan de tekst op het schoolbord vaak niet lezen, zegt hij. En omdat ik zelf min 7,5 heb en zijn vader min 3 is het geen rare gedachte dat hij wellicht ook geen al te beste ogen heeft. Maar een bril, die koop je niet zomaar. Daarvoor moet je eerst naar de opticien. Online maak ik een afspraak. Jakob kijkt mee.
“Hoe gaat dat dan daar?”
“Er is een meneer of mevrouw die met apparaatjes je ogen gaat testen.”
“Doet dat pijn?” Het klinkt bedremmeld.
“Nee hoor.”
“Weet je het zeker?”
“Heel zeker.”
In de drie weken tot de afspraak vraagt Jakob steeds vaker of het echt geen pijn zal doen. Elke keer stel ik hem gerust, maar stiekem begin ik bijna zelf te twijfelen.
En dan is het de dag van de afspraak. Omdat ik niet te veel wil stressen, vertrekken we ruim op tijd. Dat blijkt nodig, want alles gaat mis. Bussen rijden niet, parkeergarage is vol, kinderen ruzie. We racen, we rennen, en staan uiteindelijk een kwartier te vroeg in de winkel. Ik noem onze namen aan de mevrouw achter de toonbank. Ze kijkt verward. Ik zoek de mail. Zeg dat er toch echt staat dat we een afspraak hebben. Zij kijkt nog eens. En dan: “O, Jakob! Die is pas over een uur en een kwartier aan de beurt.” In alle paniek heb ik me een uur vergist. Dan maar naar de kinderboekwinkel voor een troostcadeau.
Lees ook
‘Mijn vriend is dan wel niet de vader van mijn kinderen, maar hij is wel hun Thomas’ >
De opticien is een aardige man van een jaar of zestig. Met z’n allen proppen we ons in zijn ogentesthokje. Om Jakobs zenuwen wat te bedaren maakt de man grapjes en legt hij alles uit op een toon waarvan hij denkt dat hij bij een achtjarige aan zal sluiten. Die kijkt me aan met een blik van: wat is dit voor rare man?
“Met dit apparaatje ga ik letters op de muur toveren. Die mag jij dan voorlezen.”
“Sorry hoor”, onderbreekt Jakob hem. “Dat is geen toveren, dat heet technologie.”
Een ruim uur testen we alles wat er te testen valt. En dan is daar de uitslag.
“Niet schrikken”, zegt de opticien. “Sommige kindjes vinden dit niet zo leuk, maar het is echt niet erg. Je krijgt een bril.”
Jakob lacht breed. “Een bril, mam! Gaaf hè? En het was helemaal niet eng. Zei ik toch?”
Het is maar goed dat hij zonder bril mijn blik niet kan zien.
Dit artikel staat in Kek Mama 04-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
