Beeld: Getty Images
Of het nu gaat om een betweterig vriendje of een onuitstaanbare ouder: er komt een moment dat je het niet meer pikt. En dan kun je daar maar beter duidelijk over zijn.
Annette (37), moeder van Bryant (9) en Damian (7).
“We hebben een moeder in de buurt die zich altijd bemoeit met ruzies van de kinderen. Eén strubbeling tussen de jongens op school en ze haalt – haar arme schaap onder haar oksel – verhaal bij ieder kind. Saillant detail: haar zoon is degene die de ruzies doorgaans begint. Niet dat hij leert ze op te lossen, want mama springt er altijd tussen.
“Je wilt toch niet wéér een uitbrander van zijn moeder?”
Toen de rest van de buurtkinderen zich weer eens mopperend bij mij meldde, heb ik gezegd dat ze dat jongetje maar gewoon niet meer moesten ophalen. ‘Je wilt toch niet wéér een uitbrander van zijn moeder?’ Daarna lag het kind eruit. Voelde ik me ontzettend slecht over, want met hem is waarschijnlijk niets mis. En toch, heel kinderachtig, voelde dit als een overwinning op haar.”
Lees ook – ‘Mijn beste vriendin en ik kregen ruzie door de ruzie van onze dochters’ >
“Iedereen werd gek van de vader die zijn handen niet kon thuishouden. Alle ouders kenden elkaar in onze wijk. Er waren vaak feestjes, iedereen dronk. Dan vervagen grenzen nu eenmaal. Toch: dat die man bij elke ontmoeting zijn handen richting mijn borsten of billen wist te bewegen werd een beetje irritant. Toen zijn handen voor zoveelste keer verdwaalden tijdens een buurtborrel fluisterde ik, iets te hard: ‘Ik vind het zó knap dat jullie een open relatie hebben; ik wilde het er nét met je vrouw over hebben.’ Hij heeft me nooit meer met een vinger aangeraakt.”
“Ze speelden nog maar in de F’jes en renden in een kluitje achter de bal aan. Brian, het beste vriendje van Mels, stond in het doel. Zijn vader nam het voetbalspel duidelijk een stuk serieuzer dan zijn zoon. ‘Als je deze bal niet tegenhoudt, mag je de hele week niet op je Playstation!’ blèrde hij. Iets waar alle ouders zich aan stoorden, maar waarvan niemand iets durfde te zeggen.
“Zijn vader nam het voetbalspel duidelijk een stuk serieuzer dan zijn zoon”
Toen Brian kort daarop bij ons speelde en zijn vader hem kwam halen, bleef die als verstijfd staan: ‘Vet, is dat de nieuwe Fifa?’ straalde hij. ‘Laat deze ouwe heer ook even, jongens.’ Iets wat bij mij in het verkeerde keelgat schoot. Nu was die bulderende baas opeens een toffe peer? ‘Sorry John,’ zei ik, ‘als je je mond niet houdt langs de zijlijn, mag je de hele week niet op de Playstation.’” Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
December is al duur genoeg met cadeautjes en extravagante diners. Het laatste waar je je druk om wilt maken, is de kerstboom.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Mariët (34) zich af of het online verlanglijstje voor haar dochter eigenlijk wel zin heeft.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Sommige kinderen hebben een aangeboren talent voor drama en overdrijven. En volgens de sterren is dat geen toeval.
