17:30 | 28.5.2018

Beeld: Pexels

Kleine kinderen worden groot, en gelukkig steeds zelfstandiger. Wel zo relaxed, vindt single moeder Jorinde. Met name wanneer ze zonen (9 en 12) alleen thuis laat tijdens de weekendboodschappen, een uurtje sporten of een schoolgesprek (en vooruit: een incidentele, vroege flitsdate in de kroeg). Op een paar momenten na dan. Waarin ze zich plotseling realiseert wat zich allemaal zou kunnen afspelen in haar afwezigheid.

Een uurtje naar de supermarkt moet kunnen. Of even een gin-tonic rond borreltijd, als ze toch zitten te gamen. Maar even realistisch: de gemiddelde ontvoeringszaak kost ook maar een paar minuten.
Stel je niet zo aan: als je boven de was weg vouwt hoor je ze ook een uur niet. Of twee, in het geval van onze wasstapels.
En doe niet zo hypocriet: toen jongste een baby was, liet je hem ook weleens een paar minuten alleen tijdens zijn middagslaapje, om oudste op de hoek van de straat uit school te halen. Met de babyfoon, maar toch: alsof ‘ie óóit een kik gaf.
Maar straks verzinnen ze iets levensgevaarlijks. Frituren ofzo, om mij te verrassen.
Of vinden ze het opeens een ontzéttend goed idee om salto’s te maken met een lolly in hun mond, of ander stuntwerk te verrichten.
Wat nou als er een of andere idioot aanbelt? Of dat ze een vage colporteur binnenlaten met de belofte dat mama heus zo thuiskomt? Weet jij veel wat voor rare bedoelingen zo iemand heeft.
Doe normaal: ze weten al zo lang ze leven dat ze geen vreemden mogen binnenlaten. Niet in onbekende auto’s moeten stappen. En geen snoepjes moeten aannemen van mensen die ze niet kennen – zelfs geen lieve omaatjes met bochels.
En als er eentje van de trapt zeilt? En ze minstens een halfuur moeten wachten tot ik ze kom redden?
Nee, nee, uitgesloten. Ze kennen 112 en zowel de buurman als de overbuurvrouw zijn verpleegkundige. Dat is trouwens wel een ongelooflijk handig toeval, zeg.
Ik had toch wel gezegd dat ze niet naar buiten mogen als ik er niet ben, hè.
Besluiten ze natuurlijk uitgerekend nu de hond uit te laten. Ook als verrassing. En vergeten ze de huissleutel. Staan ze drie kwartier te blauwbekken voor een gesloten voordeur.
Waarom die ik die boodschappen ook niet gewoon onder schooltijd?
Of sport ik gewoon wanneer ze bij hun vader zijn?
Ja doei, dan kom ik natuurlijk nooit eens toe aan een date. Of slanke dijen.
Zouden ze het redden, anderhalf uur toezichtloos onder één dak, zonder elkaars hersens in te slaan? Als ze het in elk geval maar niet te hárd doen, met letsel en zo.
Als ze nu wéér besluiten cake te bakken, poetsen ze deze keer echt zelf het beslag maar van de muren.
Of eigenlijk: laat ze in vredesnaam helemaal niet bedenken cake te bakken. Tijdens zo’n ongeautoriseerd bakfeestje bij vriendin Y. staken haar kinderen het bakpapier in de hens en fikten ze bijna het hele huis af.
Waar zeur ik over. Over vier jaar gebruiken ze dit soort momenten om stiekem lam te worden met hun matties. Dat is pas eng.
Of verliest er eentje z’n maagdelijkheid terwijl ik met de juf over schoolcijfers zit te praten.
Ze zitten vast gewoon heel braaf te Xboxen. Oké, met een of ander gruwelijk gewelddadig en bloederig spel, maar daar lopen ze in elk geval niet direct zélf veel schade mee op.
Mérken ze niet eens dat ik weg ben. Het zijn net zombies achter die beeldschermen.
O god, de beeldschermen! Heb ik mijn telefoon eigenlijk wel bij me? Straks kunnen ze me niet bereiken, of zitten ze stiekem mijn appjes te lezen.
Dát is pas gevaarlijk.
Gelukkig kán ik ze nog even alleen laten; over een paar jaar zijn ze gewoon nooit meer thuis. Wedden dat ik me dan pas echt zorgen maak?
Ik rijd mooi nog stiekem langs dat leuke boetiekje verderop: ze wachten nog maar even.