12 dingen die je je niet meer kunt voorstellen als je kind twee wordt

16.05.2018 12:41

Beeld: Pexels

Mariëtte’s zoon werd twee jaar. En ineens kon ze zich heel veel dingen niet meer voorstellen.

Casper werd twee jaar. Twéé. En dus zat ik wat te mijmeren over zijn babytijd, om tot de conclusie te komen dat ik wellicht destijds wat hysterisch was. Ik kan me nu in elk geval niet meer voorstellen dat ik huilend in zijn oor fluisterde dat ik hem nooit-maar-dan-ook-nooit alleen zou laten (echt, ik deed dat) en dat ik uren met mijn pink in zijn mondje zat, terwijl zelfs de kraamverzorgster zei dat het zo’n vaart niet zou lopen met de gevreesde tepel-speen-verwarring. Er verandert kortom nogal wat in twee jaar tijd. En dan lijken deze dingen ineens afkomstig uit een ander leven.

Dat je je echt zorgen maakte over vijftien gram aankomen, of niet aankomen, of afvallen.
Dat je je eigenlijk overal zorgen om maakte. Maar dan ook echt overal. Een kaal plekje op z’n hoofd, een wit puntje op zijn bil, een scheef nageltje. Alles.
Dat je al die dingen dan ging googlen en je altijd verstrikt raakte in verhalen over ernstige zieke kinderen, waarna je geloofde dat jouw kind dan ook ernstig ziek zou worden en je alvast moest huilen om iets wat niet per definitie aan de orde was.
Dat je je man iets pijnlijks wilde aandoen omdat hij dat niet begreep.
En ook omdat hij met de baby in zijn armen en zonder de leuning vast te houden naar beneden was gelopen.
Dat je zo wanhopig werd van krampjesgehuil dat je ergens om 3.21 uur ’s nachts maar gewoon mee ging doen. Wat uiteraard niks oploste. Net als die 61 tips die je op internet had gelezen.
Dat je je al finger-feedend, clusterkolvend en pijnverbijtend een weg door het begin van de borstvoeding baande.
Dat je echt aan dat pasgeboren minibaby'tje beloofde – mogelijk deed je dit zelfs snikkend. Ik althans wel – dat je nooit maar dan ook nooit boos op hem zou worden. (Waarop mijn moeder nog zei: ‘Wacht maar tot-ie twee is.’ Ze kreeg gelijk.)
Dat je je druk maakte om allerlei schema’s op het gebied van eten en slapen, terwijl je later pas leerde dat kinderen en schema’s gewoon niet lekker samengaan.
Dat heel kleine rompers kopen bij de Hema een vorm van ultiem geluk was. Plus het uitje van de dag.
Dat je echt dacht dat je baby dood was als hij sliep. En dat je dat dan ging checken, hij toch niet dood bleek te zijn en je opgescheept zat met alle gevolgen van dien.
Dat je je had voorgenomen dat jouw kind dus niet zo'n enorme hoeveelheid speelgoed zou krijgen dat het zou lijken alsof Bart Smit midden in je woonkamer was ontploft. Tot de tweede verjaardag eraan kwam en je tot de toch wel zorgelijke conclusie moest komen dat je nu al niet meer weet wat je je kind moet geven.