Kek Mama-columnist Mariëtte Middelbeek zet elke week persoonlijk, herkenbaar en met humor de zaken voor je op een rij. Deze week: momenten waarop ze helaas niet perfect is.
Ze bestaan: kinderen die heel netjes eten, sinds hun tweede verjaardag geen slab meer nodig hebben en bij wie nooit één rijstkorrel naast hun bord laat staan op de grond terechtkomt. Ik aanschouw ze in bewondering en prijs hun ouders in gedachten als ik weer eens op miraculeuze wijze pastasaus van de lamp moet soppen.
En als we het dan toch over eten hebben: het is ongetwijfeld pedagogisch verantwoord om geen toetjes uit te delen voordat de hele maaltijd of anders op z’n minst het groene gedeelte ervan achter de kiezen is verdwenen, maar dat doe ik dus niet. Omdat ik geen zin heb in een discussie erover. En ik denk dat mijn kinderen ook wel opgroeien tot goede burgers als ze na slechts één aardappel te hebben weggewerkt al yoghurt krijgen.
In principe hanteer ik de regel dat er geen speen hoeft te zijn tenzij er geslapen moet worden. In principe. Tenzij mijn peuter z’n speen tot schreeuwend strijdpunt verklaart en alleen nog verder kan leven of zich verticaal kan bewegen met dat ding in z’n mond. Dan geef ik uit praktische of vredes-overwegingen nog weleens toe. Wat natuurlijk heel slecht maar wel zo makkelijk is.
Ik had ooit een voornemen dat ik nooit op zo’n vermoeide zuchttoon ‘jóngens’ tegen mijn kinderen zou zeggen, maar ze ofwel streng doch monter zou toespreken (en dat zou impact hebben omdat ik een dergelijke toon zorgvuldig zou doseren) ofwel zou negeren dat ze elkaar met duplo bewerkten want daar werden ze heel inventief van op het gebied van probleemoplossing. Van beide is het niet gekomen, maar ik heb het verzuchten van ‘jóngens’ inmiddels wel tot de kunst verheven.
Het probleem is: ik snap gewoon oprecht niet wat er zo moeilijk te begrijpen is aan het feit dat er nou eenmaal elke dag tanden gepoetst moeten worden. En waarom mijn peuter derhalve ie-de-re dag bij het tandenpoetsen (en haren wassen, ook) doet alsof ik hem bewerk met brandende fakkels. Ik heb er wel weinig geduld voor. Zeer, zeer weinig.
Ik ben dus zo’n moeder die – ondanks vrij stellige voornemens hierover – in tijden van werkdrukte met een half oog naar een laptop / telefoon zit te staren omdat er ‘hm-hm, ja, schatje, mooie toren’ even een mail af moet, terwijl ik eigenlijk bezig ben echte aandacht aan mijn kinderen te geven, aangezien ik dat zo belangrijk vind.
Ze hebben al zoveel kleren en ze groeien er binnen no time uit. Allemaal leuk en aardig maar de seconde dat ik voor me heb gezien hoe mijn kinderen schattig staan te wezen in die ook nog eens afgeprijsde broek / blouse / jurk / boxpak gelden dat soort argumenten natuurlijk niet meer. Hypotheek, jammer dan.
Ik ben helaas niet gezegend met een oneindige hoeveelheid geduld, wat bijvoorbeeld tot gevolg heeft dat ik slecht kan omgaan met schreeuwende en zeurende kinderen op de achterbank van de auto, terwijl ik op zichzelf niet meteen een reden zie om te schreeuwen en zeuren. Omdat terugschreeuwen nou eenmaal zo weinig zin heeft, reageer ik me dan het liefst af op medeweggebruikers die in slakkengang stoppen voor een lichtoranje stoplicht wat natuurlijk niet eerlijk is, want die mensen kunnen er in principe ook niks aan doen.
Vermoeide kinderen moeten ongetwijfeld eindeloos veel aandacht zodat ze ophouden met aan een been hangen en jengelen als ik nog allerlei zaken moet doen als opruimen en tafeldekken, maar helaas, in mijn oneindige imperfectie dring ik dan gewoon de iPad op. Ook als ze die eigenlijk niet willen.
Natuurlijk ben ik ook heus weleens consequent ,maar soms moet ik gewoon heel hard lachen als mijn zoon piemelnaakt de samba staat te dansen ook al heb ik al tachtig keer gesommeerd dat hij nú in bad moet. Wat natuurlijk opvoedtechnisch gezien helemaal fout is, maar wel echt heel grappig.
Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
