Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (8) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Misschien wel een van de meest gestelde vragen in mijn dm: of ik nog een tweede kindje wil.
Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn kinderwens. Een groot gezin is iets waar ik altijd al van droomde. Misschien ook wel omdat ik zelf uit een groot gezin kom met negen meiden en vier broers. Niet helemaal van deze tijd misschien, zo’n groot gezin, maar oh wat vond ik dat leuk als kind.
Chaotisch en druk was het zeker, maar er was altijd zo veel plezier en gezelligheid. Een dozijn aan broers en zussen om mee te lachen en tegelijkertijd het gevoel van een warme deken aan steun. Ik heb een hele hechte band met ze; het zijn mijn beste vrienden. Ook al zien we elkaar niet iedere dag en wonen we op verschillende plekken, we zijn altijd met elkaar verbonden, spreken elkaar dagelijks en zijn er altijd voor elkaar. Ik ben hier zo dankbaar voor.
Dat gevoel, die band en liefde, wilde ik ook creëren voor mijn eigen kinderen. Ik droomde altijd van een gezin met vijf kinderen. Die droom heb ik ergens wel laten varen nu, maar toch hoop ik om nog eens moeder te worden. Een of twee kindjes erbij lijkt me fantastisch. Ik zie daar wel een man bij. Alleen een kind opvoeden is heel bijzonder en mooi – de hechte band die je met je kind hebt – maar het is soms ook zwaar en eenzaam.
“Alleen een kind opvoeden is heel bijzonder en mooi, maar het is soms ook zwaar en eenzaam”
Ik zou het zo leuk vinden om het ouderschap met een papa te delen, samen een team te vormen en kleine momenten te delen zoals schooloptredens, het eerste tandje die eruit valt, het maken van een werkstuk of het uitzwaaien van je kind bij een schooluitje. Die momenten en gevoelens van trots, liefde en soms verdriet, zou ik zo graag delen. Dat doe ik nu ook met Xess zijn vader, maar het is toch anders wanneer je niet samen bent en op afstand van elkaar woont. Ik sta er hier wel alleen voor.
Lees ook – ‘Na de scheiding zocht ik hulp bij een psycholoog‘ >
Ik voel me gezegend met een kind als Xess. Hij is positief, lief, makkelijk en denkt altijd met mij mee. Met hem voelt het alsof mijn wereld al compleet is. Of ik toch ooit nog eens moeder mag worden? De tijd zal het leren..
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Steeds meer kinderen hebben een overvol schema, van sport en muziek tot kunst. Waar vroeger één naschoolse activiteit genoeg was, is nu bijna elke vrije minuut ingevuld. Experts spreken van FOMO-parenting.