Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Los Angeles, mijn thuis voor de afgelopen vijf jaar, heeft me zoveel gegeven. Hier leef ik met mijn zoontje Xess Xava, en samen hebben we hier een liefdevol leven opgebouwd. Maar deze stad, die bekend staat om haar eindeloze zon en dromen die werkelijkheid worden, gaat nu door een duistere tijd. De verwoestende branden die de afgelopen dagen woedden, hebben een diepe indruk op mij gemaakt.
Toen de eerste Palisadesbrand uitbrak, was ik met Xess in Mexico. Zijn schooltje werd gesloten vanwege de schadelijke lucht, en we kregen het advies een paar dagen weg te blijven. Dat hebben we gedaan. Na vier dagen keerden we terug naar huis, omdat Xess weer naar school moest. Maar ondanks die dagen van afstand voelde de dreiging dichtbij. Steeds dichterbij ons huis. En nu, een paar dagen later, zijn de branden nog steeds niet volledig onder controle.
Het is hartverscheurend om te zien hoe mensen hun huizen verliezen, hoe dieren vechten voor hun leven, en hoe de natuur, die zo’n groot deel uitmaakt van Californië’s schoonheid, in vlammen opgaat. De lucht, normaal helder en blauw, ruikt nu naar rook. De horizon is troebel, en de energie van de stad voelt bedrukt. Het is alsof we allemaal een stukje adem hebben moeten inleveren.
Ik weet dat de wereld momenteel zoveel leed kent. Het is bijna overweldigend. Van oorlogen en conflicten elders op de wereld tot de natuur die schreeuwt om hulp. Het voelt soms alsof er geen ruimte meer is voor compassie, alsof we verstijven door de eindeloze stroom aan tragisch nieuws. Het doet me pijn dat er zoveel haatberichten rondgaan op het internet wanneer dit soort tragische dingen gebeuren, wat er ook gebeurt, een hart vol woede kan geen vrede stichten.
De lucht, normaal helder en blauw, ruikt nu naar rook. De horizon is troebel, en de energie van de stad voelt bedrukt
Voor mij voelt het fijn om stil te staan en te bidden. Niet omdat dat alles oplost, maar omdat het me helpt om te reflecteren, om hoop te houden en om liefde te sturen naar al die mensen, dieren en plekken die het nodig hebben. Ik geloof dat iedereen dat op zijn eigen manier kan doen: door te delen, te helpen, of gewoon door even stil te staan bij wat écht belangrijk is.
Deze branden hebben me wederom doen beseffen hoe verbonden we zijn. Niet alleen met elkaar, maar ook met de natuur. Dit is een kans om onze handen ineen te slaan, om te geven waar we kunnen, en om dankbaar te zijn voor wat we hebben. Kijk of je lokaal iets kunt betekenen, zoals het inzamelen van spullen voor mensen die het nodig hebben of het bieden van onderdak aan dieren in nood. Elk beetje helpt. Het helpt mij om mezelf er aan te herinneren dat we dat altijd moeten doen, ook als er geen rampen of andere vreselijke dingen gebeuren.
Wat er nu gebeurt in LA, maar ook op al die andere plekken waar zoveel ellende gaande is, voelt als een diep verdriet. Maar verdriet kan ons ook dichter bij elkaar brengen. Het kan ons laten zien hoe sterk we samen zijn. Want of het nu gaat om een stad in brand, een oorlog in een ver land, of iets wat dichter bij huis speelt: we hebben elkaar nodig. Altijd. Daarom vul ik mijn hart met liefde voor iedereen die het nodig heeft.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
