Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Los Angeles, mijn thuis voor de afgelopen vijf jaar, heeft me zoveel gegeven. Hier leef ik met mijn zoontje Xess Xava, en samen hebben we hier een liefdevol leven opgebouwd. Maar deze stad, die bekend staat om haar eindeloze zon en dromen die werkelijkheid worden, gaat nu door een duistere tijd. De verwoestende branden die de afgelopen dagen woedden, hebben een diepe indruk op mij gemaakt.
Toen de eerste Palisadesbrand uitbrak, was ik met Xess in Mexico. Zijn schooltje werd gesloten vanwege de schadelijke lucht, en we kregen het advies een paar dagen weg te blijven. Dat hebben we gedaan. Na vier dagen keerden we terug naar huis, omdat Xess weer naar school moest. Maar ondanks die dagen van afstand voelde de dreiging dichtbij. Steeds dichterbij ons huis. En nu, een paar dagen later, zijn de branden nog steeds niet volledig onder controle.
Het is hartverscheurend om te zien hoe mensen hun huizen verliezen, hoe dieren vechten voor hun leven, en hoe de natuur, die zo’n groot deel uitmaakt van Californië’s schoonheid, in vlammen opgaat. De lucht, normaal helder en blauw, ruikt nu naar rook. De horizon is troebel, en de energie van de stad voelt bedrukt. Het is alsof we allemaal een stukje adem hebben moeten inleveren.
Ik weet dat de wereld momenteel zoveel leed kent. Het is bijna overweldigend. Van oorlogen en conflicten elders op de wereld tot de natuur die schreeuwt om hulp. Het voelt soms alsof er geen ruimte meer is voor compassie, alsof we verstijven door de eindeloze stroom aan tragisch nieuws. Het doet me pijn dat er zoveel haatberichten rondgaan op het internet wanneer dit soort tragische dingen gebeuren, wat er ook gebeurt, een hart vol woede kan geen vrede stichten.
De lucht, normaal helder en blauw, ruikt nu naar rook. De horizon is troebel, en de energie van de stad voelt bedrukt
Voor mij voelt het fijn om stil te staan en te bidden. Niet omdat dat alles oplost, maar omdat het me helpt om te reflecteren, om hoop te houden en om liefde te sturen naar al die mensen, dieren en plekken die het nodig hebben. Ik geloof dat iedereen dat op zijn eigen manier kan doen: door te delen, te helpen, of gewoon door even stil te staan bij wat écht belangrijk is.
Deze branden hebben me wederom doen beseffen hoe verbonden we zijn. Niet alleen met elkaar, maar ook met de natuur. Dit is een kans om onze handen ineen te slaan, om te geven waar we kunnen, en om dankbaar te zijn voor wat we hebben. Kijk of je lokaal iets kunt betekenen, zoals het inzamelen van spullen voor mensen die het nodig hebben of het bieden van onderdak aan dieren in nood. Elk beetje helpt. Het helpt mij om mezelf er aan te herinneren dat we dat altijd moeten doen, ook als er geen rampen of andere vreselijke dingen gebeuren.
Wat er nu gebeurt in LA, maar ook op al die andere plekken waar zoveel ellende gaande is, voelt als een diep verdriet. Maar verdriet kan ons ook dichter bij elkaar brengen. Het kan ons laten zien hoe sterk we samen zijn. Want of het nu gaat om een stad in brand, een oorlog in een ver land, of iets wat dichter bij huis speelt: we hebben elkaar nodig. Altijd. Daarom vul ik mijn hart met liefde voor iedereen die het nodig heeft.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
