Eigen beeld
Naomi (30) doet communicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: @naomiappelman.
Groepslesjes met peuters: de sociale druk op een oververmoeide moeder
Ik heb het allemaal geprobeerd met mijn tweeling: babyzwemmen, peutergymmen, peuterdans en nu muziekles. Niet omdat ik er zelf nou zo’n zin in had, maar omdat ik het gevoel had dat het je plicht is als ouder om je kroost nog onder de vier jaar mee te slepen naar allerlei sociale groepjes. Ik neem je even mee in mijn reis, om er uiteindelijk achter te komen dat de lat wel wat lager mag voor mezelf als moeder.
Al tijdens mijn zwangerschap begonnen de sociale ouder-kindactiviteiten. Ik begon met zwangerschapszwemmen. Niet per se om andere moeders te ontmoeten, maar omdat ik letterlijk geen enkele andere vorm van beweging kon doen met mijn gigantische buik. Ik takelde mezelf in het water, probeerde een half uur lang niet te zinken, en takelde mezelf er daarna weer uit. Aldaar maakte ik de commitment om met mijn twee baby’s ook te komen babyzwemmen.
Dit was gelijk de ergste activiteit die ik met de kids heb gedaan. Ga er maar eens aan staan: in de bloedhitte een baby omkleden terwijl de andere baby standaard ligt te krijsen. Je man die met zeer grote tegenzin meegaat. Lig je in het water, is alles koek en ei, maar dan begint de drama weer als je eruit komt. Janken, krijsen, alles onder pissen (de kinderen, niet ik), natte kleren uit, droge kleren aan proberen te krijgen bij de krijsers. Dan zelf nog in een klein hokje omkleden met diezelfde krijsers. Vervolgens sta je met een burn-out en een bijna-scheiding weer buiten. Na twee keer hebben we letterlijk en figuurlijk de handdoek in de ring gegooid.
Even later kwam de peutergym. In een ijskoude gymzaal achter twee peutertjes van twee jaar aanrennen was ook geen aanrader. Kind 1 rent alle kanten op, stopt constant zijn vinger in de putjes in de vloer van de gymzaal, trekt aan de touwen van de trapeze en als je even niet kijkt, stort-ie zichzelf van grote hoogte naar beneden. Kind 2 durft niet te functioneren als ze verder dan twee millimeter bij mij vandaan is en hangt óf aan mijn been, óf ik til haar op. Als je ter afsluiting dan ook nog de hele gymzaal moet opruimen, terwijl dat is wat je de hele dag thuis al doet, ben je er na twee maanden ook wel weer klaar mee.
Toen kwam peuterdansen. Maar liefst drie proeflessen hebben we gedaan. Ik vond het zelf helemaal enig. Ik hoefde niemand om te kleden en ik hoefde ook niks op te ruimen na afloop. Maar kind 1 vond het afschuwelijk en probeerde steeds terug naar huis te vluchten. Kind 2 hing weer jammerend aan m’n been. Na drie proeflessen (want: zouden ze het de volgende keer wél leuk vinden?) was ik er wederom klaar mee.
Nu zitten we op muziekles. Met een klein groepje slaan ze elke week een paar keer op een trommel en zingen ze een liedje. Ze vinden het enig. Ik vind het enig. De lat ligt lager en we zijn allemaal blij. En dat lijkt me een goede conclusie voor iedere ouder. Je zit waarschijnlijk nog jaren aan voetbal, dansles en hockey vast. Moet je dan al zoveel op je bordje nemen als ze zo klein zijn? Ik vind inmiddels van niet.
Benieuwd naar meer avonturen van Naomi en haar tweeling? Je leest haar andere columns hier!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.