‘Een tweede gaatje in je oor? Dat is toch ordinair!?’
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
‘Mam, mag ik nog een gaatje in mijn oren?’ Mijn geweten aarzelt, maar mijn inner kind schreeuwt ja. God, wat heb ik vroeger moeten leuren bij mijn ouders. Het was ordinair en bovendien gevaarlijk met spelen. Dat laatste begreep ik als kind nog wel, maar dat het ordinair was, vond ik een belediging voor een hele groep mensen. En ook voor mezelf, want oorbellen waren iets voor grote kinderen. Iets dat ik maar al te graag wilde zijn.
Lees ook – ‘Al die nieuwsbrieven, Parro’s en klassenappjes interesseren me gewoon niet’ >
Machtig mooi
Het was uiteindelijk mijn oom die tegen mijn ouders zei dat ze niet zo kinderachtig moesten doen. Dat vond ik mooi. Machtig mooi van hem. En ik heb gezworen aan mezelf dat ik bij minstens drie nichtjes (of neefjes) hetzelfde zou doen, mocht het later nodig zijn. Overigens waren mijn ouders niet heel streng hoor, want ik was uiteindelijk twaalf toen ik ze kreeg. Maar een tweede gaatje was uit den boze en dus nam ik op mijn zestiende uit baldadigheid een navel- én tongpiercing. Die arme ouders van mij…
Truttig
Wij hebben een tijdje in Zwitserland gewoond en daar was het normaal dat je rond je zevende oorbellen laat zetten. En daar was ineens de kritische ouder in mij. Zeven? Poe, jong en wat als we terugverhuizen naar Nederland… zou ze in onze nette buurt dan de enige met gaatjes zijn? Wat zouden de andere ouders wel niet denken? Het was dat moment dat ik dacht ‘Jezus Patries, doe niet zo truttig!’
“Het was dat moment dat ik dacht ‘Jezus Patries, doe niet zo truttig'”
Dus we gingen naar een tattooshop, want dat is in Zwitserland dé plek waar je oorbellen laat zetten. Twee vol getatoeëerde gasten begroeten ons vriendelijk en met ACDC op de achtergrond kreeg mijn dochter in elk oor een ‘piercing’ op haar zevende. Ze was te veel onder de indruk van de omgeving dat ze buiten pas begon te huilen. Het was een andere ervaring dan bij de lokale Nederlandse juwelier zullen we maar zeggen.
Nu zes jaar later op haar vraag of ze een extra gaatje mag. Antwoordde ik volmondig ja. En ook nu hoor ik mijn ouders tegen mij zeggen: ‘Weet je het wel zeker moeders, ‘t is toch een tikkeltje ordinair…’
