Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
‘Mam, mag ik nog een gaatje in mijn oren?’ Mijn geweten aarzelt, maar mijn inner kind schreeuwt ja. God, wat heb ik vroeger moeten leuren bij mijn ouders. Het was ordinair en bovendien gevaarlijk met spelen. Dat laatste begreep ik als kind nog wel, maar dat het ordinair was, vond ik een belediging voor een hele groep mensen. En ook voor mezelf, want oorbellen waren iets voor grote kinderen. Iets dat ik maar al te graag wilde zijn.
Lees ook – ‘Al die nieuwsbrieven, Parro’s en klassenappjes interesseren me gewoon niet’ >
Het was uiteindelijk mijn oom die tegen mijn ouders zei dat ze niet zo kinderachtig moesten doen. Dat vond ik mooi. Machtig mooi van hem. En ik heb gezworen aan mezelf dat ik bij minstens drie nichtjes (of neefjes) hetzelfde zou doen, mocht het later nodig zijn. Overigens waren mijn ouders niet heel streng hoor, want ik was uiteindelijk twaalf toen ik ze kreeg. Maar een tweede gaatje was uit den boze en dus nam ik op mijn zestiende uit baldadigheid een navel- én tongpiercing. Die arme ouders van mij…
Wij hebben een tijdje in Zwitserland gewoond en daar was het normaal dat je rond je zevende oorbellen laat zetten. En daar was ineens de kritische ouder in mij. Zeven? Poe, jong en wat als we terugverhuizen naar Nederland… zou ze in onze nette buurt dan de enige met gaatjes zijn? Wat zouden de andere ouders wel niet denken? Het was dat moment dat ik dacht ‘Jezus Patries, doe niet zo truttig!’
“Het was dat moment dat ik dacht ‘Jezus Patries, doe niet zo truttig'”
Dus we gingen naar een tattooshop, want dat is in Zwitserland dé plek waar je oorbellen laat zetten. Twee vol getatoeëerde gasten begroeten ons vriendelijk en met ACDC op de achtergrond kreeg mijn dochter in elk oor een ‘piercing’ op haar zevende. Ze was te veel onder de indruk van de omgeving dat ze buiten pas begon te huilen. Het was een andere ervaring dan bij de lokale Nederlandse juwelier zullen we maar zeggen.
Nu zes jaar later op haar vraag of ze een extra gaatje mag. Antwoordde ik volmondig ja. En ook nu hoor ik mijn ouders tegen mij zeggen: ‘Weet je het wel zeker moeders, ‘t is toch een tikkeltje ordinair…’
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).