Suzanne is samen met haar man Guido en moeder van drie meiden. Lou, Keet en de kleine (ukke)Puk. Om de week schrijft ze over het moederschap en haar tikkeltje chaotische huishouden met liefdevolle grenzen. Van dansen, tot zingen en veel glitterlijm.
“Wij zitten thuis in een benarde situatie. Mijn kinderen zijn bang. Bang voor het monster bovenaan de trap. Waar deze huisgast vandaan is gekomen is mij een raadsel, maar verdomd irritant is het wel. En dan denk je vast: ‘Joh, ze hoeven in principe gemiddeld maar twee keer per dag de trap op/af, dus hoeveel last heb je er daadwerkelijk van?’ Nou dat zal ik je eens vertellen!
Dit angstaanjagende figuur, beest, of wat het ook is, beheerst nogal het dagelijks leven. En nee, niet alleen dat van hen, zeker ook dat van mij. De angst ervoor beperkt zich namelijk niet alleen maar tot het lopen op de trap. Het geeft mijn twee oudste kinderen namelijk al het beven op het moment dat ze naar de wc moeten, die is immers in de gang, naast de trap. Oh en een jas pakken of schoenen, je raadt het al, ook die zijn op de gang, vlakbij de wc, en tja, dus naast de trap.
Dus elke keer als een van de dames richting de gang moet, is er een hoop gedonder en gesmeek: ‘Iemand moet met mij meeeeeeeeee!’ Ik kan je vertellen: dit is op een dag best vaak aan de orde.
Denk maar niet dat als er een onderbroek, sok of zwemtas wordt vergeten dat een van de dames zich vrijwillig opwerpt om deze te halen. ‘Kan jij dit niet doen mama?’ Na wat gemopper en gezucht van mijn kant, rent de oudste nog wel naar boven. Uiteraard met gevaar voor eigen leven, niet door het monster overigens, maar meer door de sok-ren-trap combinatie. Nadat ze deze beproeving heeft doorstaan, zegt ze tegen haar jongere zusje: ‘Jij haalt je eigen sokken maar’. Een soort opoffering van eigen bloed, of een ‘als we gaan, gaan wij met zijn allen ten onder’ mentaliteit.
Als je denkt; oké dit kan met een beetje goed gestructureerde organisatie (lees: geen spullen van boven vergeten) wel voorkomen worden, dan heb je het mis. Het hele angst en beven is zeker niet alleen maar tijdens de reis van boven naar beneden of tijdens de gangmissies. Als onze enge huismakker bovenaan de trap zit, is hij uiteraard erg dicht in de buurt van de badkamer. Even zelfstandig douchen is er dan ook zeker niet bij. ‘Je blijft toch wel hier he?’ Terwijl mijn pannen op het vuur staan en ik dacht even te multitasken. Even plassen ’s avonds? Ik mag mee op deze nachtelijke blaasleging. Lucky me!
“Het is toch te zot voor woorden dat dit een heel leven kan gaan leiden?”
Het meest opvallende en frustrerende aan dit hele verhaal is nog wel dat wanneer de meiden op de plek zijn wat volgens betrouwbare bronnen de vaste verblijfplaats van onze griezel is, dat hun angst als sneeuw voor de zon verdwijnt. Geen spoortje bangigheid voor de overloop zelf, nee, dan zijn het alle omliggende kamers die hen zweet op de rug geeft. Daarom hebben zij zelf een strikt ‘slaapkamerdeuren dicht beleid’ bedacht. Ik denk dat die engerd hier niet doorheen kan ofzo.
Tot op welke hoogte neem je dit soort angsten serieus? Het is toch te zot voor woorden dat dit een heel leven kan gaan leiden? Dit figuur, notabene vast en zeker verzonnen door het oudste kind, moet weg. Begrijp mij niet verkeerd, ik houd wel van een beetje gastvrijheid en het ‘mijn huis is jouw huis’ idee. Maar het is tijd dat deze gast zijn spullen pakt en een ander huis gaat terroriseren. Ik zal de trap beklimmen met gevaar voor eigen leven, strijden tot het bittere einde met als missie het te verjagen. Mama geeft niet op! Ik zeg: ghostbuster pak aan en gaan!”
Lees meer van Suzanne:
Suzanne: ‘Moedermaffia klaar? Zij is mijn favoriete kind’
xSuzanne: ‘Ik voelde me echt als de grootste mislukking onder de moeders’
Suzanne: ‘Ik ben jaloers op hoe zij door het leven gaat’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?