Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“Zondagochtend. Dankzij de jongste is ons hele gezin vanaf half zes wakker. De oudste zeurt om zoet. Om schermtijd. Om zoveel.
‘Kijk mama, kijk’. Ik moet overal bij zijn. Spelen, plassen, rondjes rond de tafel rennen. ‘Mamaaaa’. Werkelijk iedere beweging die hij maakt moet door mij gezien worden. Ik weet dat het slechts gedrag is, dat er een behoefte onder zit, maar ik heb de ruimte niet om te voelen welke behoefte dan precies.
Hoe meer hij vraagt om naar hem te kijken, hoe meer ik juist wil wegkijken. Wil wegrennen. Het benauwt me. Ik wil zo graag met aandacht en liefde bij hem zijn, maar zijn vele verzoeken verstikken me.
Lees ook – Tara: ‘Ik heb veel respect voor langvoeders, zenbevallers en meerlingmoeders’
Ik sta op de drempel tussen de gang en woonkamer, met één been bij de oudste die zit te poepen, en het andere bij de jongste die jengelt in zijn kinderstoel. Mijn man staat ontspannen in de keuken het aanrecht te poetsen. Ineens is daar de gedachte. ‘Híj staat lekker in z’n eentje in de keuken, terwijl ik probeer mezelf in tweeën te hakken om aan de behoeftes van beide jongens te voldoen.’
Als ik mezelf hoor snauwen tegen mijn man of ie verdomme even bij de jongste wil gaan staan, weet ik wat ik moet doen. ‘Poh ik voel me ineens in het rood schieten’. Door het boekje Draakje Vurig leerden we woorden te geven aan het gevoel van overspoeld raken. ‘Ik ga even met de hond wandelen. Daarna heb ik hopelijk weer energie om met jullie te spelen’.
“Hoe kan ík de dynamiek in ons gezin veranderen, zonder daar onze oudste verantwoordelijk voor te maken?”
In het park slenter ik achter de hond aan. Mijn lijf voelt onrustig, mijn hoofd gonst. Ik herken de raas-stand waar ik sinds ik moeder ben zo vaak in verkeer. De staat van doen, van actie, van hoptjop doorpakken. Ik ben in die staat niet op mijn best. Álles goed moeten doen. Regels in mijn hoofd. Ik verhard.
Door de lichaamsgerichte therapie die ik volg om na de heftige bevallingen weer meer ín mijn lijf te kunnen en durven zakken, weet ik inmiddels wat helpt. Mezelf reguleren. Mijn zenuwstelsel kalmeren. Mezelf de aandacht geven waar mijn zoon zo om zeurt. Bij iedere stap die ik zet in het park, probeer ik mijn voeten te voelen. Ik adem diep in en zucht met geluid uit.
Lees ook – Lara: ‘Het is niets minder dan arrogant’
Hoe kan ík de dynamiek in ons gezin veranderen, zonder daar onze oudste verantwoordelijk voor te maken? Zonder dat ik vind dat hij minder moet vragen?
Dan piept mijn telefoon: de dagelijkse energie update begint zo. Sinds een jaar verdiep ik me in de Maya kalender (voor kenners; de Tzolkin Dreamspell variant). Een creatie-kalender van 260 dagen (net zolang als een zwangerschap) waarbij iedere dag een eigen energie heeft. Door je bewust te zijn van dat wat je niet ziet, maar wel voelt, kun je die energie voor je laten werken.
Terwijl onze hond voor me uit banjert door het hoge gras, luister ik naar de energie update. Het zegel van de dag is ‘rode draak’. ‘Wat wil je loslaten en in het drakenvuur verbranden?’, vraagt de vrouwelijke stem. Voor het eerst in tijden hadden we vrijdag de buitenkachel weer aan. Mijn jongens zaten naast me op de loungebank. Met glimmende oogjes keken ze naar de vlammen. Dat is het!
Zodra ik thuiskom deel ik mijn idee. ‘Zullen we de buitenkachel aansteken, warme chocomelk maken en op briefjes schrijven wat we los willen laten om ze daarna in het vuur te gooien? ‘Jaaaa!’, roept de oudste. De jongste klapt in zijn handen. Zo zitten we op zondagochtend half tien met z’n vieren bij de kachel. De oudste heeft sneeuw getekend, omdat ie in het vuur wil gooien dat ie altijd zo’n koude handen krijgt van spelen in de sneeuw.
En ik? Ik teken op een briefje een vol hoofd; ik wil mijn onrust in het vuur gooien. En ik teken een lichaam. Omdat ik mijn boosheid naar mijn lijf, dat niet altijd doet wat ik wil (snel genezen en zich opblazen), wil loslaten.
Lees ook – Emotionele geletterdheid: Zo reageer je op de emoties van je kind
We gooien de briefjes onder luid gejoel in het vuur. Daarna beginnen de jongens vanzelf weer te spelen. Ze slaan met stokken op een omgedraaide prullenbak en springen er rondom. De gouden krullen van de jongste dansen. De blonde lokken van de oudste zwieren. Ik voel het lijf van mijn man dicht tegen me aan. Als de oudste gilt ‘dit is de leukste dag ooit!’ realiseer ik me dat er precies is ontstaan waar ik vanochtend zo’n behoefte aan had.”
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.