Tara: ‘Ik heb veel respect voor langvoeders, zenbevallers en meerlingmoeders’
Toen ik zwanger was, had ik eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Ik was vooral bezig met heel veel kleertjes kopen.
Zenbevallers
Ook aan de bevalling maakte ik niet al te veel gedachtes vuil. Ik wilde graag in bad bevallen, maar ik hoefde daar niet allerhande tierelantijnen bij. Geen kaarsjes, zoutlampjes of wierrook. Ook geen muziek, het zou vooral een rustige aangelegenheid worden. Ik verwachtte dan ook absoluut geen hysterisch geschreeuw van mijn kant. Ik ben een nuchter typ, vond ik. Scheldwoorden: waarschijnlijk. Gegil: nee. Zo zag ik het voor me. Nou, je raadt het al: op het moment suprême werd er flink gegild. Zen blijven en rustig meepuffen? Dat lukte me voor geen meter. Het was een warme dag in april en alle ramen stonden open. Ik heb werkelijk de hele straat bij elkaar gegild. En in dat bad ben ik niet terecht gekomen. Het zweet gutste van mijn lijf, ik had helemaal geen zin warm water! Ofwel: ik bleek geen zenbevaller. Ontzettend veel respect heb ik voor vrouwen die dit wel kunnen. Beheerst zijn, controle houden, rustig meepuffen: ik kon er geen moer van. Misschien had ik toch die zoutlamp moeten kopen.
Langvoeders
Toen ik zwanger was nam ik me ook voor om borstvoeding te gaan geven. Natuurlijk was ik me bewust van de spreekwoordelijke beren op de weg. Zo wist ik heus dat er kloven in mijn tepels konden schieten en dat het niet vanzelfsprekend is dat de melk er met liters tegelijk uit gutst. Ik was enigszins voorbereid op tegenslag (lees: ik kocht tepelhoedjes), maar vooral leek het me leuk, dat borstvoeden. Ik las over de fijne, intieme momentjes die moeders tijdens het borstvoeden met hun baby hadden. Hoe magisch het voelde dat hun kind groot groeide dankzij hun moedermelk. Het leek me waanzinnig. Ware het niet dat het in de praktijk een flinke toestand bleek. Als je er ook nog een leven op na wil houden, bijvoorbeeld. Ik ging al gauw in de weer met kolven, maar man, wat een gedoe is dat. Ik sleepte die apparaten inclusief koeltas en lege flesjes overal mee naartoe. Talloze keren kreeg ik te maken met matige of ontbrekende kolfruimtes en mensen die totaal geen benul hadden van wat ik met die apparaten kwam doen. Het ‘live voeden’, zoals doorgewinterde borstvoeders dat noemen, vond ik inderdaad mooi, maar ik liep ook ontzettend tegen mijn eigen ongeduld aan. Mijn kind nam namelijk regelmatig flink de tijd (lees: meer dan een uur). Hartstikke leuk, als je geen leven hebt. Dat er behoorlijk wat langvoeders bestaan vind ik een godswonder. Dit zijn moeders die langer dan één jaar, maar soms zelfs wel twee, drie, vier of zelfs nog meer jaren borstvoeding geven. Daar heb ik bakken veel respect voor. En ik wil stiekem best wel graag weten hoe ze dat doen. In combinatie met een leven en zo.
Meerlingmoeders
Bovenal heb ik veel respect voor meerlingmoeders. Ik vind één kind groot brengen bij vlagen al behoorlijk pittig. Net als één kind dragen en één kind baren. En één kind voeden, dus. Als ik er twee tegelijk had, zou je me weg kunnen dragen. Twee baby’s aan de borst, twee baby’s die elkaar ’s nachts wakker blèren, twee baby’s die je aandacht willen. Nou, stuur de hulptroepen maar, zou ik dan zeggen! En een vrachtlading zoutlampen en tepelhoedjes, alsjeblieft.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (10 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
