Patrick over co-sleeping: ‘Vanaf het moment dat onze zoon bij haar in bed ging, hebben we nooit meer samen geslapen’
Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Een goeie vriendin van me, moeder van twee kleintjes, zat naast me op de bank en had wallen onder haar ogen die tot op haar knieën hingen. ‘Wat is er met je aan de hand?’ vroeg ik terwijl ik twee theetjes neerzette. Mijn dochtertje is de laatste tijd wat onrustig en slaapt weer bij me in bed,’ antwoordde ze. ‘Ohhhh, hoe leuk,’ riep ik. ‘Geniet er maar van. Voor je het weet is het voorbij en rollen ze met hun ogen bij alles dat je zegt.’ ‘Ben jij soms vergeten hoe het is om nacht in nacht uit om de haverklap wakker gemaakt te worden?’ vroeg die vriendin. Even dacht ik na. En ik moet eerlijk zeggen, achter mijn geromantiseerde herinnering van met z’n allen in een groot bed slapen, zat inderdaad weggestopt hoe het werkelijk was.
“Achter mijn geromantiseerde herinnering van met z’n allen in een groot bed slapen, zat inderdaad weggestopt hoe het werkelijk was”
Laatste randje matras
Plots lag ik weer op het laatste randje matras, of meer de scherpe houten rand net ónder het matras, zeg maar het allerlaatste stukje bed waar je je aan probeert vast te klampen voor je er alsnog vanaf valt. Die. Onze pasgeboren zoon had maandenlang last van hevige buikkrampjes, gek genoeg alleen ’s nachts. Hartverscheurend om dat kleine lichaampje te voelen verkrampen in je armen. Als ouders ben je in alle staten. Dus nadat we hem wekenlang vijf, zes, zeven keer per nacht door de gangen en de kamers hadden lopen wiegen legde zijn moeder hem maar aan. Dat hielp niet alleen steeds heeeel even. Het was ook het begin van het einde van ons.
De kleine man wil één ding
De kleine man wilde vanaf nu maar een ding. De tiet. Oke, oke, ik begrijp hem wel, maar dit hield in dat hij vanaf nu tussen ons in werd gelegd in bed. Automatisch betekende dat dat ik naar de zijkant schoof en omdat dat schattige manneke de neiging had om tijdens het aanleggen heel breeduit te gaan liggen, bleef voor mij een reepje matras over van ongeveer 20 cm breed. Daar lag ik dan. Al snel had ik rug- en
nekpijn van het geforceerd tegenhouden van de zwaartekracht zodat ik niet op het koude zeil zou zakken. ‘Ga jij anders in het logeerbed liggen,’ zei zijn moeder na een paar nachten. ‘Dan slaapt er tenminste nog iemand.’
Lees ook – Patrick schrok van zijn toekomstige kinderen: ‘Ze zagen er strak en lichtjes zielloos uit’>
Vriespunt
Zo gezegd zo gedaan. En eigenlijk zijn we vanaf dat moment nooit meer in hetzelfde bed gaan liggen, mijn ex en ik. Bijna meteen had mijn dochter van toen anderhalf jaar oud door dat haar babybroertje nu op mijn plek lag en ik boven. ‘Ik wil ook bij papa of mama slapen! Net als hij!’ jammerde ze dagenlang. En tja, slaapgebrek, twee kleintjes opvoeden, in een moment van zwakte stemde ik toe. En binnen een mum van tijd was dat de standaard. Onze zoon sliep bij mama en onze dochter bij mij. En als er nog iets van seksuele aantrekkingskracht over was tussen hun moeder en mij dan was die bij deze tot onder het vriespunt gedaald.
“We waren opgeslokt door de opvoeding en de buikkrampjes”
Nooit sliepen we meer samen, nooit meer intimiteit. We waren opgeslokt door de opvoeding en de buikkrampjes. Toen na een halfjaar die krampjes verholpen waren, was er van ‘ons’ niets meer over dan een soort broer-zus-status en enkele jaren later gingen we definitief uit elkaar.
‘O ja,’ zei ik tegen die vriendin. ‘Heftig he?’ ‘Ja,’ zei ze en ze nam een slok van haar theetje. Samen zaten we daar even en zwegen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
