Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik heb van de week een app gedownload die uitrekent hoe mijn kinderen er over tien jaar uitzien. Ik schrok me rot. Ze leken sprekend, alleen dan echt tien jaar ouder. En ook al zagen ze er strak en lichtjes zielloos uit met al die perfecte haren en kleding en kleuren, ik geloofde deze blik in de toekomst meteen.
Van AI of artificial intelligence moet ik niet zoveel hebben. De wereld hoeft van mij niet gerund te worden door computers en niet alles hoeft a la minuut beschikbaar te zijn in de knapste of slimste vorm. Doe mij maar gewoon de gebrekkige menselijke vorm met zijn rimpels en beperkingen en een kilootje meer of minder. Op een dag, als de kinderen het huis uit zijn, trek ik me terug in een computerloze bubbel en ziet niemand mij ooit meer. Geen tv, geen wereldnieuws, geen gedoe over genderneutraal of politieke spelletjes van een stapeltje narcisten met eigen agenda’s in Den Haag, Brussel of waar dan ook. Maar gewoon mijn tuintje, mijn naasten en een paar diertjes waar ik mijn dagen mee vul.
Lees ook – Patrick: ‘Gaat die angst om je kinderen ooit over?’ >
Voor nu heb ik via de kinderen, voor mijn werk als tv-redacteur of zoals nu met het schrijven van een
column te maken met computers, maar doe mij liever een boek dat ik kan vastpakken of een gesprek
waarbij je elkaar in de ogen kijkt in plaats van een zoom-meeting. Mijn kids groeien op met computers als een soort tweede huid. Voor de twee die bij mij wonen heb ik geprobeerd ze zo lang mogelijk computer- en mobielloos op te voeden. Totaal mislukt. Die mobieltjes zitten aan hun handen vastgeplakt en ik zie ook wel dat het iets sociaals is voor hen. Ze hebben er, heel anders dan toen ik opgroeide, 24/7 contact mee met vriendjes en vriendinnetjes.
Ik snap dat dat anders is nu en dat dit hun standaard is en die gun ik ze. Hun blikken van ’Pap, ben je
klaar met je gezeik en kan ik nu door snappen met Klaasje, Pietje of Chantal hier?’ begrijp ik ook en toch blijf ik me verzetten tegen mobieltjes aan tafel tijdens het eten of het oprukken van de technologie in ons dagelijks leven. Ik breek er mijn hoofd over hoe ik hen al dat simpele moois dat overal om ons heen is kan laten zien en ontdekken. En ja, ik hoor ook wel dat ik steeds meer klink als mijn eigen vader, afschuwelijk. Maar als we in de auto zitten en er is een waanzinnig mooie wolkenlucht te zien van fel oranje, blauw en roze en ik wil hen erop wijzen, trekken ze nog net een wenkbrauw op bij wijze van ‘Ik heb het gezien… boeien,’ en dat is het dan. Geen verwondering, geen ohh’s en aah’s, maar een glimlach over iets dat er zich op hun schermpjes afspeelt.
“Ik klink steeds meer als mijn eigen vader; afschuwelijk!”
Ik keek naar die artificial foto’s van mijn jonkies over tien jaar en ik werd een beetje triest en hoopvol
tegelijk. Laat me genieten van hoe ze nu zijn en als nieuwe tijdskinderen gaan ook zij hun ontwikkeling wel maken, ook zonder al die schermpjes en input. Heb vertrouwen, het komt wel goed met die schatjes. Die app heb ik dan ook gedelete. Doe mij maar the real thing.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.