Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik heb van de week een app gedownload die uitrekent hoe mijn kinderen er over tien jaar uitzien. Ik schrok me rot. Ze leken sprekend, alleen dan echt tien jaar ouder. En ook al zagen ze er strak en lichtjes zielloos uit met al die perfecte haren en kleding en kleuren, ik geloofde deze blik in de toekomst meteen.
Van AI of artificial intelligence moet ik niet zoveel hebben. De wereld hoeft van mij niet gerund te worden door computers en niet alles hoeft a la minuut beschikbaar te zijn in de knapste of slimste vorm. Doe mij maar gewoon de gebrekkige menselijke vorm met zijn rimpels en beperkingen en een kilootje meer of minder. Op een dag, als de kinderen het huis uit zijn, trek ik me terug in een computerloze bubbel en ziet niemand mij ooit meer. Geen tv, geen wereldnieuws, geen gedoe over genderneutraal of politieke spelletjes van een stapeltje narcisten met eigen agenda’s in Den Haag, Brussel of waar dan ook. Maar gewoon mijn tuintje, mijn naasten en een paar diertjes waar ik mijn dagen mee vul.
Lees ook – Patrick: ‘Gaat die angst om je kinderen ooit over?’ >
Voor nu heb ik via de kinderen, voor mijn werk als tv-redacteur of zoals nu met het schrijven van een
column te maken met computers, maar doe mij liever een boek dat ik kan vastpakken of een gesprek
waarbij je elkaar in de ogen kijkt in plaats van een zoom-meeting. Mijn kids groeien op met computers als een soort tweede huid. Voor de twee die bij mij wonen heb ik geprobeerd ze zo lang mogelijk computer- en mobielloos op te voeden. Totaal mislukt. Die mobieltjes zitten aan hun handen vastgeplakt en ik zie ook wel dat het iets sociaals is voor hen. Ze hebben er, heel anders dan toen ik opgroeide, 24/7 contact mee met vriendjes en vriendinnetjes.
Ik snap dat dat anders is nu en dat dit hun standaard is en die gun ik ze. Hun blikken van ’Pap, ben je
klaar met je gezeik en kan ik nu door snappen met Klaasje, Pietje of Chantal hier?’ begrijp ik ook en toch blijf ik me verzetten tegen mobieltjes aan tafel tijdens het eten of het oprukken van de technologie in ons dagelijks leven. Ik breek er mijn hoofd over hoe ik hen al dat simpele moois dat overal om ons heen is kan laten zien en ontdekken. En ja, ik hoor ook wel dat ik steeds meer klink als mijn eigen vader, afschuwelijk. Maar als we in de auto zitten en er is een waanzinnig mooie wolkenlucht te zien van fel oranje, blauw en roze en ik wil hen erop wijzen, trekken ze nog net een wenkbrauw op bij wijze van ‘Ik heb het gezien… boeien,’ en dat is het dan. Geen verwondering, geen ohh’s en aah’s, maar een glimlach over iets dat er zich op hun schermpjes afspeelt.
“Ik klink steeds meer als mijn eigen vader; afschuwelijk!”
Ik keek naar die artificial foto’s van mijn jonkies over tien jaar en ik werd een beetje triest en hoopvol
tegelijk. Laat me genieten van hoe ze nu zijn en als nieuwe tijdskinderen gaan ook zij hun ontwikkeling wel maken, ook zonder al die schermpjes en input. Heb vertrouwen, het komt wel goed met die schatjes. Die app heb ik dan ook gedelete. Doe mij maar the real thing.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Geen zin om voor de hele bubs te cateren of te bemiddelen in politieke discussies: er zijn genoeg redenen om kerst een keertje te ontvluchten. Dat lukt de een beter dan de ander, weet Hester Zitvast. Want niet iedereen is bestand tegen smeekbedes van de familie.
De feestperiode is nog maar net begonnen, maar de stapel cadeaus van opa en oma groeit en groeit. Superlief natuurlijk, maar niet altijd nodig. Met deze tips blijft het gezellig en voorkom je dat jouw huis straks lijkt op een speelgoedmuseum.
Hilda Clevering (45), Sarah van Rooijen (38) en Lenke Melman (36) zijn alle drie moeder en weduwe. Ze ontmoetten elkaar via een lotgenotengroep op Facebook.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.