Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lees verder onder de advertentie
Ik heb van de week een app gedownload die uitrekent hoe mijn kinderen er over tien jaar uitzien. Ik schrok me rot. Ze leken sprekend, alleen dan echt tien jaar ouder. En ook al zagen ze er strak en lichtjes zielloos uit met al die perfecte haren en kleding en kleuren, ik geloofde deze blik in de toekomst meteen.
Lees verder onder de advertentie
Computerloze bubbel
Van AI of artificial intelligence moet ik niet zoveel hebben. De wereld hoeft van mij niet gerund te worden door computers en niet alles hoeft a la minuut beschikbaar te zijn in de knapste of slimste vorm. Doe mij maar gewoon de gebrekkige menselijke vorm met zijn rimpels en beperkingen en een kilootje meer of minder. Op een dag, als de kinderen het huis uit zijn, trek ik me terug in een computerloze bubbel en ziet niemand mij ooit meer. Geen tv, geen wereldnieuws, geen gedoe over genderneutraal of politieke spelletjes van een stapeltje narcisten met eigen agenda’s in Den Haag, Brussel of waar dan ook. Maar gewoon mijn tuintje, mijn naasten en een paar diertjes waar ik mijn dagen mee vul.
Voor nu heb ik via de kinderen, voor mijn werk als tv-redacteur of zoals nu met het schrijven van een column te maken met computers, maar doe mij liever een boek dat ik kan vastpakken of een gesprek waarbij je elkaar in de ogen kijkt in plaats van een zoom-meeting. Mijn kids groeien op met computers als een soort tweede huid. Voor de twee die bij mij wonen heb ik geprobeerd ze zo lang mogelijk computer- en mobielloos op te voeden. Totaal mislukt. Die mobieltjes zitten aan hun handen vastgeplakt en ik zie ook wel dat het iets sociaals is voor hen. Ze hebben er, heel anders dan toen ik opgroeide, 24/7 contact mee met vriendjes en vriendinnetjes.
Lees verder onder de advertentie
‘Pap, ben je klaar met je gezeik?’
Ik snap dat dat anders is nu en dat dit hun standaard is en die gun ik ze. Hun blikken van ’Pap, ben je klaar met je gezeik en kan ik nu door snappen met Klaasje, Pietje of Chantal hier?’ begrijp ik ook en toch blijf ik me verzetten tegen mobieltjes aan tafel tijdens het eten of het oprukken van de technologie in ons dagelijks leven. Ik breek er mijn hoofd over hoe ik hen al dat simpele moois dat overal om ons heen is kan laten zien en ontdekken. En ja, ik hoor ook wel dat ik steeds meer klink als mijn eigen vader, afschuwelijk. Maar als we in de auto zitten en er is een waanzinnig mooie wolkenlucht te zien van fel oranje, blauw en roze en ik wil hen erop wijzen, trekken ze nog net een wenkbrauw op bij wijze van ‘Ik heb het gezien… boeien,’ en dat is het dan. Geen verwondering, geen ohh’s en aah’s, maar een glimlach over iets dat er zich op hun schermpjes afspeelt.
“Ik klink steeds meer als mijn eigen vader; afschuwelijk!”
Lees verder onder de advertentie
Triest en hoopvol tegelijk
Ik keek naar die artificial foto’s van mijn jonkies over tien jaar en ik werd een beetje triest en hoopvol tegelijk. Laat me genieten van hoe ze nu zijn en als nieuwe tijdskinderen gaan ook zij hun ontwikkeling wel maken, ook zonder al die schermpjes en input. Heb vertrouwen, het komt wel goed met die schatjes. Die app heb ik dan ook gedelete. Doe mij maar the real thing.
Lees verder onder de advertentie
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).