Patricia staat voor een dilemma: ‘Moet mijn dochter een teamsport blijven doen?’
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
‘Ze moeten wel op een teamsport, want daar worden ze sociaal van…’
Het is een zin die als een mantra opnieuw neerdaalt in mijn leven. Ik hoor het mijn ouders nog zeggen.
Paardenmeisje
Ik was een paardenmeisje pur sang. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik voor het eerst op dit edele dier plaatsnam. Overgehaald door nota bene mijn eigen moeder. Mijn zusje wilde een proefles en ik werd (nog net niet aan mijn haren) meegesleurd. ‘Joh, ga mee. Misschien vind jij het ook wel leuk.’ Mijn moeder was uit de categorie ‘lekker veel verschillende sporten aanbieden’, maar dan wel wat zíj voorschotelde. Dus ging ik op een nietszeggende donderdag mee naar de manege.
Het moment dat ik voor het eerst op het paard zat, zal ik nooit vergeten. Het was magisch. Ook al had ik geen benul van het begrip synergie, het stroomde door mijn lijf en de 600 kilo onder mij. Wij waren één en dit is was mijn nieuwe sport. Mijn ouders waren licht overdonderd door mijn intense reactie op de paardensport, maar ze konden uiteraard niet weigeren.
Ik telde de dagen af tot de volgende les en al snel was ik dagelijks op stal te vinden.
Lees ook
‘Waarom ik mijn kinderen nooit zal pushen om op een sport te gaan’ >
Teamsport
Hockey werd een sta-in-de-weg en ik wilde er vanaf. Toen kwam het ouderlijke gezag om de hoek kijken: ik mocht alleen op paardrijden blijven als ik óók op hockey bleef, want dat was een teamsport.
En nu sta ik voor datzelfde dilemma. Mijn jongste dochter wil ook van hockey af. Ze wil op streetdance met een vriendinnetje. Het eerste wat mijn man zei: ‘Nee, ze moet wel een teamsport blijven doen!’
Een Pavlovreactie volgde en ik ging in verweer. Maar het vreemde is dat ik tegelijk ook dacht: ‘Ja, dat streetdance is maar een uurtje per week en heeft weinig sociale interactie daarbuiten.’ Een fractie van een seconde snapte ik de reactie van mijn ouders, maar al snelvvond ik het onzin. Want stel dat wij als ouders haar danstalent over het hoofd zien en ze door ons een prachtige danscarrière misloopt? Dat zou pas asociaal zijn.
Bovendien ben ik ook geen hockeyster geworden maar vind je mij op mijn 43ste, na een lange omweg, weer gewoon elke dag op stal…
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
