Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits en is onlangs bevallen van haar tweede kindje. Als moeder van ’twee onder de twee’ leeft ze in een georganiseerde chaos van luiers en peuterdrama.
Toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, zat mijn dochter nog niet eens een jaar in de luiers. Tien maanden was ze. Ze kroop en had drie voortandjes. Mijn zwangerschapskilo’s raakte ik langzaam kwijt. En toen: twee streepjes. Ik had die dagen al onwijs sterk voorgevoel. Opnieuw zwanger! Mijn gedachten? Veel paniek, nog meer dankbaarheid, maar vooral ‘holy shit, here we go again!’
Ik googelde me suf naar ervaringen van andere moeders: “Hoe overleef je twee kinderen onder de twee?” “Wat zijn de voordelen? En de nadelen? Is het te doen?” De zoekresultaten waren op z’n zachtst gezegd wisselend en gingen van “Het is geweldig!” tot “Sterkte, je gaat het nodig hebben”.
De zwangerschap verliep goed en op een stralende lentedag werd onze zoon geboren. Inmiddels zijn we vijf maanden verder. Vijf maanden ben ik nu mama van een peuter van bijna twee jaar en een baby van vijf maanden. En ik kan je één ding vertellen: het is waanzinnig (DRUK!). En ja, ‘druk’ in dikke, vette hoofdletters. Want je leven met twee kinderen onder de twee jaar lijkt op een real life snelkookpan. Je leeft in shifts, met een to-dolijst die je nooit afvinkt en een wasmand die zichzelf lijkt te voeden. Maar het is óók waanzinnig, echt waar. Er zijn namelijk verrassend veel voordelen. Zo zitten we nog helemaal in de babyflow, hoeven we niet opnieuw te wennen aan nachtvoedingen of het gesleur met maxi-cosi’s. De box stond er nog en we waren ook snel weer gewend aan het maken van melkflesjes. En als het een beetje mee zit en niemand in een sprong zit of een tandje krijgt, dan slapen ze tegelijk. Dan zit je zowaar een keer met een lauwe kop koffie op de bank. Tót er weer eentje wakker schrikt van de ander. Want ja, huilen gaat hier synchroon.
Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat alles draait om timen. Je leert plannen met militaire precisie: voeden, verschonen, aankleden, naar buiten gaan, naar bed brengen – in de juiste volgorde en binnen een strak tijdsbestek. De ochtenden zijn een race tegen de klok. Alles moet tegelijk en niemand werkt mee. En ondertussen probeer je zelf ook een beetje toonbaar voor de dag te komen.
Tegelijkertijd zijn er van die momenten die me verrassen in hun eenvoud. Mijn dochter die haar broertje spontaan een knuffel of een speentje geeft als hij begint te huilen. Een handje dat over zijn bolletje glijdt, een giecheltje als hij op haar vinger sabbelt. Ze horen overduidelijk bij elkaar. Die blik van herkenning tussen hen, ook al kunnen ze het nog niet verwoorden – dat is het allermooiste.
Maar eerlijk is eerlijk: het is niet altijd zoet en prachtig. Twee kinderen die allebei afhankelijk zijn van jou, die allebei nog niet zelf kunnen wachten, troosten of aangeven wat ze precies willen. Als de ene huilt, doet de ander mee. Als de jongste net in slaap is gevallen, begint de oudste te krijsen omdat haar soepstengel gebroken is of als je je huilende baby wiegend wil troosten, hangt je peuter aan je been, omdat ze ook gedragen wil worden.
Er is weinig ruimte voor rust. De dagen zijn gevuld met zorgen, regelen, sussen, verschonen, voeden en eindeloos veel tillen. En soms is het overweldigend dat iedereen iets van me nodig heeft. Maar ik weet ook: dit is een fase. Een hele intense fase, maar ook een hele bijzondere. Alles is nog klein, zacht en dichtbij mij. Misschien is dat precies waarom ik het – ondanks de uitputting – voor geen seconde zou willen missen. Omdat ik ze samen zie opgroeien en omdat deze drukte ook gevuld is met zoveel liefde. Juist met liefde! Twee onder de twee. Ik had nooit gedacht dat ik het zou doen. Dat wíj het zouden doen. Maar we doen het, elke dag. Onvoorwaardelijk. En altijd, aan het eind van zo’n dag, vallen Maurits en ik elkaar in de armen, kijken we samen naar die kleine, slapende lijfjes en denken we: dit is alles. Want tussen de chaos en de stilte, tussen het lachen en het huilen, beseffen we: we zijn rijker dan we ooit hadden durven dromen.
Benieuwd naar de ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Check hier alle columns van Melanie.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.
