Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
Ik zat wat te lezen op internet en werd geraakt door het verhaal van een moeder die haar paar maanden oude zoon verloor. Een grote nachtmerrie, om stil van te worden en reden genoeg om eens te meer gelukkig te zijn dat ik twee gezonde kinderen heb. Die ik weliswaar af en toe achter het behang wil plakken, maar ik realiseer me heel goed wat een oneindig geluk het is om ze er weer achter vandaan te kunnen halen en te kietelen tot ze het uitgieren.
In mijn omgeving ken ik helaas ook mensen die hun baby’s verloren. We hadden het een keer over reacties en hoe lief die kunnen zijn, maar ook hoe lomp. Ik heb ook een keer een miskraam gehad, hoorde een van hen, die net haar baby had begraven. Onder het verhaal op internet stond ook een bijzondere reactie. Liever bij drie maanden dan bij drie jaar, dat is veel erger. Ik hoef, denk ik, niet uit te leggen dat ik het hiermee niet per se eens was.
Maar het bracht me wel bij de vraag: kun je leed vergelijken? Ikzelf kreeg bij mijn allereerste zwangerschap een miskraam en het was heel naar. Natuurlijk, het wás maar acht weken en het ís vast niet voor niets geweest, maar toch. Ik had me er zo op verheugd, zag mezelf al met een baby lopen en was zo, zo opgelucht dat het maar mooi was gelukt, dat hele zwanger worden. Tot die echo op de spoedpoli, de spijtig kijkende dokter en mijn tranen omdat ik het sinds het bloedverlies was begonnen, eigenlijk zelf ook al wist.
Lees ook
Kathleen’s baby overleed tijdens een auto-ongeluk: ‘Ik kon niet meer stoppen met huilen’ >
Nu, twee kinderen later, kan ik er nuchter op terugkijken, vooral ook omdat ik snel weer zwanger was. Dat maakte veel goed, maar een miskraam is gewoon verschrikkelijk en het gevoel van leegte is groot, net als het verdriet. Toch zou ik nooit iemand die net haar baby heeft begraven meedelen dat ik minstens zoiets ergs heb meegemaakt, of laten weten dat het echt nog wel wat erger kan. Om de simpele reden dat het gewoon niet hetzelfde is, en trouwens: wat schiet iemand daarmee op? Toch zie je dit helaas veel gebeuren en het leidt alleen maar tot onbegrip en pijn. Dus kan je leed vergelijken? Nee. Laten we het dan ook maar niet meer doen.
Deze column staat in Kek Mama 06-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.