‘Ik hoop dat ik het babyboek van mijn kinderen voor hun achttiende af heb’

Ik ben het tweede kind en heb ongeveer twee foto’s uit mijn eerste jaar, plus eentje waarvan mijn zus en ik nog steeds de strijd niet hebben beslecht wie van ons erop staat (het zou trouwens ook een heel andere baby van een vage kennis kunnen zijn, want het kind in kwestie lijkt donkere ogen te hebben en die van ons zijn blauw). Maar goed, foto’s, “dat was in die tijd ook niet zo”, aldus mijn moeder.

Nu zijn foto’s in deze tijd wel heel erg, en heb ik er ongeveer twintigduizend op mijn telefoon staan. Eerlijk verdeeld over beide kinderen, zodat kind 2 zich niet achtergesteld voelt bij kind 1. Iets waar overigens ook geen gelegenheid voor is, want zowel kind 1 als kind 2 zijn nogal camerabelust en als ik niet al met de telefoon in mijn hand zit, klinkt het hier regelmatig: “Mama, fotooooooo!” En dan staat er weer iemand met z’n tong uit z’n mond of zonder broek aan of zo.
 

Lees ook
Zo maken deze moeders tijd voor zichzelf >
 

Deleten

Het probleem is alleen: twintigduizend foto’s, dat is leuk, maar ik ben inmiddels een drenkeling in een zee aan beeldmateriaal. In deleten ben ik niet goed, want ja, oké, dat líjken wel vijftien foto’s van hetzelfde moment, maar als je goed kijkt zijn ze allemaal anders en ik kan er niet eentje missen. En aangezien ik een duizelingwekkend aantal bytes in de cloud tot mijn beschikking heb, is dat ook niet echt nodig.
 

Babyboek

Er is alleen wel een kwestie: het babyboek. Bij Casper begon ik vol goede moed aan het ‘Caspers eerste jaar’-boek, dat nog altijd op voltooiing wacht. Ik verzandde in mijn eigen foto’s, die op de camera en die op de telefoon van mijn man en, o ja, er was ook nog een baby die aandacht wilde en werk en duizend andere dingen. Met enige trots kan ik zeggen dat zijn eerste twee maanden voltooid zijn. De rest wacht tot dat magische moment ‘als ik ooit tijd heb’, dat ik niet snel zie komen. Nora moet het zelfs zonder aangemaakt fotoboek-document doen, tenzij je een apart mapje op mijn telefoon meerekent.

Onlangs vond ik mijn eigen plakboek. Met die twee foto’s dus, maar mooi afgemaakt met tekstjes van mijn moeder, plukjes haar en uitspraken van mij. Casper en Nora vonden het machtig interessant en ik voelde me een tikje schuldig over het ontbreken van zo’n document voor henzelf. Ik heb me dus voorgenomen om voor hun tiende verjaardag (ik stel de deadline graag ruim) de babyboeken op orde te hebben. En anders geef ik ze voor hun achttiende verjaardag een hip usb-stickje met het wachtwoord van mijn iCloud en gaan we lekker swipen, ook leuk.
 

Deze column staat in Kek Mama 11-2019.

Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.