'Het bedritueel is hier thuis een beetje uit de hand gelopen'

Het bedritueel is hier thuis een beetje uit de hand gelopen. Dat realiseerde ik me toen ik afgelopen week na anderhalf uur badderen, tandenpoetsen, voorlezen, kusjes geven, riedeltjes herhalen, nog meer kusjes geven en nog één laatste vraag beantwoorden (keer 34) beneden kwam.

Vooral dat laatste is een punt van aandacht, want doorgaans worden hier rond 19.45 uur allerhande levenskwesties uit de hoge hoed getoverd die prima tot morgen kunnen wachten (vind ik) en niet à la minute tot op de bodem uitgezocht dienen te worden (de mening van mijn kinderen). Zo zijn daar bijvoorbeeld kwesties als: hoeveel grassprieten telt de ArenA of hoe voelt het als je een walvishaai aait, maar ook meer filosofische vraagstukken in de categorie ‘zou een spin niet willen trouwen’. En dan ga ik toch zittend op de rand van hun bedjes die ene vraag beantwoorden en laat ik me meeslepen in een heel gesprek over deze op zichzelf interessante maar niet erg prangende kwesties.
 

Lees ook
'Hoe zijn mijn ouders groep vier doorgekomen zonder Google?' >
 

Toekomstheimwee

De waarheid is natuurlijk dat ik de ruggengraat van een naaktslak heb, maar dat is niet het enige. Er speelt een ander probleem en dat is dat ik lijd aan de vreemde aandoening ‘toekomstheimwee’. Die aandoening bestaat vast niet echt, maar houdt in dat ik nu al mis wat er allemaal gebeurt of zelfs nog moet gebeuren.

Dat ik voortdurend word geplaagd door een blik in de toekomst en dat ik voor me zie hoe ik helemaal niet meer word geacht welterustenkusjes uit te delen (waarna ik onmiddellijk zwicht voor hun “Ah toe mama, nog ééééén”) of niet langer op de rand van hun bed mag zitten en hun warme lijfjes mag knuffelen. Dat ik niet meer mag kietelen tot ze schateren of ze op schoot mag trekken als ze verdrietig zijn. Dat ik niet bij ze in bed mag kruipen en we ook niet langer bespreken of de eenhoorn waarover ze gaan dromen roze of gouden glitters heeft.

Bij het idee alleen al word ik overvallen door subiete heimwee en die is zo hevig dat ik, ondanks mijn dreigende “en nu is het écht klaar voor vandaag” weet dat ik toch weer naar boven zal lopen en die warme lijfjes zal knuffelen zolang het nog kan.
 

Deze column staat in Kek Mama 16-2021.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.