Column Mariëtte: ‘Zoekgeraakte spullen vonden we meestal terug in de koelkast’

Ik heb een beetje een vreemd hoofd. Niet zozeer van de buitenkant (of wel, maar dat is nu even niet relevant), maar ik heb altijd een hoofd gehad met heel veel haakjes waaraan enorme hoeveelheden nutteloze informatie bleef hangen. Zo wist ik tot ver in mijn twintiger jaren alle verjaardagen van mijn klasgenootjes van de basisschool uit mijn hoofd plus alle namen van de manegepaarden waarop ik ooit had gereden en zo nog een hele zwik voorbeelden die ik me nu niet meer kan herinneren, want dat is nou precies het probleem.
 

Weg

Er is de laatste tijd iets mis met mijn hoofd. Het begon toen ik zwanger was van Casper en de haakjes waaraan normaal van alles bleef hangen, veranderden in spiegelgladde glijbanen, eindigend in het grote niets. Weg verjaardagen van basisschoolklasgenootjes (niet erg), weg manegepaarden (valt mee te leven), maar ook weg mijn vermogen dat ik altijd wist waar alles lag opgeborgen – wat best handig was met een man in huis die zijn sleutels nog kwijtraakt als ze gewoon in de deur zitten.
 

Zwangerschapsdementie

Ik bleek sowieso een groot slachtoffer van zwangerschapsdementie. Toen ik zwanger was van Nora verblijdde ik Bol.com eens met 1600 euro die niet voor Bol.com was bestemd. Ik bellen, met een nogal ongemakkelijk gesprek tot gevolg. “Zei u echt zés­tien­hon­derd?” Ik kreeg het uiteraard terug, gelukkig. In dezelfde periode was het in ons huis gebruikelijk zoekgeraakte spullen te zoeken in de koelkast, want grote kans dat ik ze daarin had opgeborgen. Behalve mijn telefoon, want die liet ik doodleuk op een vliegveld liggen, waar ik pas achter kwam toen we al met één been in het toestel stonden.

“Het gaat wel weer over”, beweerde ik optimistisch. Maar helaas, na de zwangerschap ging er helemaal niets over. Van lopende Winkler Prins ben ik veranderd in een lijstjes­junk, het grootste deel van de tijd staat er een letter op mijn hand omdat ik iets moet onthouden. De term ‘vergeten groente’ slaat bij ons thuis op alles wat ik dubbel aanschaf, omdat ik niet meer weet dat er nog grote voorraden in huis zijn, en afgelopen week liep ik al append met groeiende paniek mijn telefoon te zoeken.
 

Lees ook
Column Mariëtte: ‘Ik kan nog wat leren van de ‘ont-niet’-dagen op school' >
 

Grote hoeveelheden opschrijfboekjes

Ik heb de hoop op de terugkeer van mijn geheugen inmiddels opgegeven. In plaats daarvan investeer ik in grote hoeveelheden opschrijfboekjes. De paar haakjes die over zijn, hangen vol met info als de complete tekst van de YouTube-­klassiekers Tsjoe tsjoe wa en Johnny Johnny en dat ik nog oude overhemden moet inleveren voor het thema ‘kunst’ op school. Waarvoor ik vorige week al een O op mijn hand zette, maar ik vergat uiteraard waar die voor stond.
 

Deze column staat in het Kek Mama 03-2019.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >