Malu Pesulima (28) woont samen met Romano en is moeder van Mack (2).
“Weet je het zeker, schat?” Ik zucht op de badkamervloer mijn weeën weg en roep hysterisch dat ik van z’n lang zal ze leven niet in de auto stap om naar het ziekenhuis te rijden. Dan maar thuis bevallen.
Romano vertrekt geen spier, al merk ik aan alles dat hij twijfelt of ik aan het ijlen ben. Niet zo gek ook, want mijn gehele zwangerschap zweerde ik bij een ziekenhuisbevalling. Mijn woorden: “Stel, ik moet door complicaties alsnog naar het ziekenhuis en tref al puffend de bovenbuurman met stinkende vuilniszakken (of erger nog: zijn springgrage golden retrievers) aan in de lift? Nee hoor, gooi mij lekker in een verloskamer – scheelt me ook een heleboel wasjes na afloop…”
En ineens lig ik daar in mijn eigen badkamer te smeken of ik toch als-je-blieft thuis mag blijven. Romano strijkt door m’n haren en zonder ook maar iets te zeggen geeft hij me het gevoel dat het goed komt. En het komt goed, want vanaf het moment dat m’n bed gereed is, gaat alles in sneltreinvaart. Het is pijnlijk (logisch: kréég je je kind maar gratis bij aankoop van drie pakken wasmiddel), maar het idee dat ik thuis ben en me omringd door mijn eigen spullen in een denkbeeldige cocon kan wikkelen is onbetaalbaar. We zijn een onoverwinnelijk team en nog geen vijf uur nadat mijn vliezen spontaan breken, ligt onze zoon op mijn borst.
Lees ook
‘We komen wel aan acht uur slaap, maar dan verdeeld over drie nachten’ >
Een droombevalling. Maar pas twee jaar later realiseer ik me hoe groot Romano’s aandeel hierin eigenlijk was: hij bleek de rust zelve, week geen moment van mijn zijde en zorgde ervoor dat ik me gehoord voelde – ook toen ik ’m als een viswijf uitkafferde. Hij kalmeerde me op het moment dat ik bang was om de controle over mijn lichaam te verliezen, want híj vertrouwde op mijn lichaam. Precies dat had ik nodig om tijdens de laatste loodjes door te kunnen gaan.
Natuurlijk is een bevalling geen kattenpis, laten we de boel niet verheerlijken, maar samen hebben we het toch maar mooi geflikt. En weet je? Dan zal de bovenbuurman met zijn stinkende vuilniszakken me de volgende keer een worst wezen.
Deze column staat in Kek Mama 11-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.