Of er nu twee, drie of vier uur tussen de voedingen zat, Malu’s baby liet stelselmatig de helft van z’n flesje staan.
Ik was als de dood dat hij te weinig binnen zou krijgen. Tot ik doorkreeg waar het eigenlijk aan lag.
Vanaf z’n geboorte is Mack al geen fervente drinker: na een minuut of vijf was hij de borst wel zat en ook later, toen we overgingen op flesvoeding, liet hij altijd een bodempje staan. In het begin maakte ik hier nog niet zo’n probleem van – hij groeide goed en had genoeg plasluiers. Maar toen ik op de zijkant van de melkpoederverpakking las dat hij voor zijn gewicht wel héél weinig dronk, kreeg ik het benauwd.
Ik gooide de boel compleet om. Ging van om de drie naar om de vier uur, hield een vast ritueel aan en gaf hem steeds op dezelfde plek in huis de fles. Uitjes? Wandelingen? Allemaal tussen de voedingen door, zodat we op het moment dat Mack honger kreeg thuis waren. Ook stapte ik over op een grotere speen en kochten we een weegschaal: konden we z’n gewicht goed in de gaten houden.
Lees ook
Column Malu: ‘Zelfs tijdens je zwangerschap bemoeit de moedermaffia zich al met je’ >
Het leek de beste aanpak, maar verrassend genoeg werkte het juist averechts. Ik was tijdens het geven van de voeding alleen maar gefocust op cijfertjes en Mack voelde mijn spanning. Gevolg: hij weigerde nóg eerder de fles. Het voeden was nu geen rustmoment meer, maar een opeenstapeling van stress. Uiteindelijk besloot ik het los te laten – ik moest voor mijn gevoel wel. Het aantal scheppen op de verpakking negeerde ik en de weegschaal ging weer de deur uit.
En wat blijkt? Wonder boven wonder drinkt Mack ineens een stuk beter. Oké, nog steeds niet zoals de gemiddelde baby, maar hij is veel relaxter. Het consultatiebureau vindt z’n gewicht prima, hij schiet goed de lengte in en ík schiet niet meer in de stress als er nog een bodempje in de fles zit.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.