Column Malu: ‘Het leed dat doorkomende tandjes heet’

Vriend en ik hingen nog net de vlag niet uit toen Mack na acht maanden eindelijk klokje rond sliep: alsof je na 20.00 uur ineens zeeën van tijd hebt. Bankhangen, deken erbij, wijntje inschenken – dat werk. Helaas was die blijdschap van korte duur, want nog geen paar dagen later zette onze zoon het elke avond op een brullen zodra zijn hoofd het matras raakte. Na uren wiegen, speen in en speen uit, besloten we hem tegen middernacht maar tussen ons in te leggen. Alles voor een beetje nachtrust.

‘Misschien wel een fase'

We hadden (dachten wij) veel al uitgesloten: hij was niet ziek -hooguit wat hangerig- had geen honger en het hele ‘naar bed gaan-riedeltje’ deden we op exact dezelfde manier. De dagen waren niet extreem druk geweest en ook sliep hij overdag verder prima. ‘Misschien wel een fase’, werd ons mantra. Tot ik ’s ochtends na de zoveelste helse nacht tijdens z’n fruithap ineens twee scherpe puntjes tegen de lepel voelde schaven. 

Lees ook

5 tips als jouw kind bang is voor de tandarts >

‘Tanden zijn de nieuwe krampjes'

Eerst was ik blij. Ik schoot m’n halve iPhone vol om het eerste witte puntje naar de familie-app te kunnen sturen. Toen werd ik sentimenteel (want jongen, je groeit véél te hard). Daarna ging er een lampje branden. De leus van een collega, ‘tanden zijn de nieuwe krampjes’, kon ik ineens moeiteloos plaatsen. Net als die rode billen van een paar dagen geleden.

‘De zoveelste'

We zitten nu op dag zeven en Mack slaapt nog steeds naast ons. Niet dat ik dat erg vind, heerlijk zelfs, maar om het halfuur jengelt hij om z’n speen en dat is best pittig. Gelukkig weten we nu dat het heus wel weer beter wordt. Én dat het dus echt een fase is. De zoveelste, dat dan weer wel ;).

Malu Pesulima is webredacteur bij Kek Mama en woont samen met Romano. Zoon Mack is inmiddels acht maanden oud.