Lis: ‘Kort na mijn tweede bevalling stond ik op een springkussen’

Lieve Lis,

Een tijd terug schotelde het Instagramalgoritme mij Reels en TikTok-video’s voor van moeders die playbackten op ‘Because of you’ van Kelly Clarkson. Het concept van die filmpjes is simpel: je doet alsof je kind vraagt ‘mam, waarom kruis je je benen als je niest?’ en dan is het antwoord: BECAUSE OF YOU. Met andere woorden: één (of meerdere) zwangerschap(pen) doorlopen betekent dat je voor altijd in Team Tena zit. Of je het nou wil of niet.

Nu weet ik niet hoe het met jou zit, maar mijn hele zwangerschap lang kreeg ik inderdaad zulke horrorverhalen te horen. ‘Je zult nooit meer je plas op kunnen houden!’ ‘Eén keer niezen en het is straks net de Niagarawatervallen in je broek!’ ‘Op de trampoline? HAHAHAHA’ – en dan liep men nog net niet maniakaal lachend weg.

En ja, ik geef het toe, tegen het eind van mijn zwangerschap heb ik inderdaad vaker… iets moeten wisselen. Natuurlijk vanwege het gewicht op mijn blaas en de slappere bekkenbodemspieren, maar ook omdat onze dochter blijkbaar dacht dat ze een binnenbuikse opleiding tot karatebeoefenaar volgde. Geregeld deelde ze een rake linkse hoek uit, nét als ik op de drempel van het toilet stond.

Alleen over die verhalen van ná de bevalling kan ik nog niet heel veel zinnigs zeggen; daarvoor is het nog niet lang genoeg geleden. Maar nu dacht ik: voor jou misschien wel. Moet ik me echt voorbereiden op een Tena Lady-ambassadeursschap? Is het echt zo erg als ‘ze’ zeggen? Of valt het allemaal wel mee? Zeg me dat het allemaal wel meevalt! Ik kan mezelf toch niet voor altijd de trampoline ontzeggen?!

Liefs,Suus

Lieve Suus,

Ik wil je geen valse hoop geven, maar ik vind persoonlijk dat mijn bekkenbodem na twee bevallingen medium-oké uit de strijd is gekomen. Hier heb je een lijstje met precaire situaties, en hoe die voor mij verlopen (en of ik het laat lopen):

• Plas ophouden: verrassend hoge score hier voor de good old bekkenbodem. Ik kan tegenwoordig zelfs midden in de nacht soms denken: ‘Ik moet eigenlijk plassen, maar ik draai me lekker nog een keer om’, zonder zompige consequenties. Dat had ik een paar maanden geleden ook niet gedacht.

• Hoesten: matige score. Een kuchje gaat nog, maar bij onverwachte of langdurige hoestbuien is mijn ondergoed reddeloos verloren.

• Niezen: geheel afhankelijk van hoezeer mijn blaas op spanning staat. Ik neem dan ook geen risico’s (en mijn man zich maar afvragen waarom ik in vrédesnaam zo vaak naar de wc ga).

• Overgeven tijdens mijn laatste buikgriep: gewoon keihard in mijn broek zeiken tijdens het kotsen. Ik kan er niks mooiers van maken. Simpelweg een tweezijdige exodus.

O, en bonus: de eerste twee dagen van mijn menstruatie kan ik niet lang staan, omdat het dan voelt alsof alle organen uit mijn onderlijf door mijn bekkenbodem heen aan het zakken zijn.

Nu ik het zo op een rijtje zet, moet ik zeggen dat het er niet heel rooskleurig uitziet. Toch wil ik hier een kleine, hoopvolle glinstering aan toevoegen om je aan vast te klampen. Een randje licht dat gloort aan de horizon. 

Drie maanden na mijn tweede bevalling stond ik namelijk op een springkussen… en dat ging eigenlijk gewoon goed? Ik heb het lot niet te lang getart en ben er na een paar minuten weer af gegaan, moet ik erbij zeggen. Maar echt, vochtgehalte van mijn ondergoed: Gobiwoestijn.

Er is dus hoop! Ik wens jou ook zeer droog ondergoed toe. (Tenzij je een leuke date hebt, natuurlijk.)

Liefs, Lis

Lees meer brieven van Lis en Suus:
Lis over zwangerschapscravings: ‘Ik ben vegetariër en had bizar veel zin in biefstuk’
Suus: ‘Mijn eerste trimester was een eindeloze beroerdheidsmarathon’
Lis: ‘Soms schaamteloos, maar meestal een beetje geniepig’

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.