Suus: ‘Mijn eerste trimester was een eindeloze beroerdheidsmarathon’

Lieve Lis,

Ik had nooit gedacht dat het ooit zover zou komen, maar niet al te lang geleden at ik huilend van geluk een bord stamppot. Wortel-preistamppot met spekjes en zelfgemaakte gehaktballen, om precies te zijn. Nu word ik altijd blij van lekker eten, maar voordat je je afvraagt of ik altijd gelukzalig grienend gehaktballen naar binnen werk: het antwoord is nee. Alleen wél als ik daarvoor dertien weken lang élke dag beroerd ben geweest en het de eerste maaltijd is die me daadwerkelijk smaakt. Ik dacht dat ik in de hemel was. Oprecht.

Want goeie genade, mijn eerste trimester was een beroerdheidsmarathon waar geen eind aan leek te komen. Ik werd er gestóórd van. Tuurlijk, ik wist in elk geval dat er wat gebeurde in mijn lijf. Dat was echt heel fijn, want ik heb geen moment gedacht ‘ben ik wel zwanger?’. Maar een drie maanden durende katervloedgolf was op zijn zachtst gezegd… best wel heftig.

Inmiddels gaat het vele malen beter (en gaat mijn hart uit naar de vrouwen bij wie het niet minder wordt na het eerste trimester), dus ik wil graag een voorstel doen. Een zwangerschapsbuddy, speciaal voor die eerste, spannende weken. Iemand die hetzelfde meemaakt als jij en tegen wie je kunt klagen over wat je maar wilt, juist tijdens die eerste prille weken waarin niemand nog weet dat je zwanger bent en je het met bijna niemand kunt delen (behalve je partner). Misschien wel in de vorm van een app. Even de moeheid en de misselijkheid invullen op een schaal van 1 tot 10, en op basis daarvan word je gekoppeld aan een partner in misery. Gedeelde smart is halve smart, toch? Wat vind jij?

Liefs,

Suus 

Lees ook – ‘Dit is een zeikcolumn’

Lieve Suus,

Ah, jakkes. Zowel tegen de misselijkheid als tegen de stamppot, maar dat laatste is een kwestie van persoonlijke smaak. (Of het gebrek daaraan.) Het eerste trimester vond ik af en toe ook echt taai. In mijn eerste (voldragen) zwangerschap stortte ik tussen week 7 en week 11 bijna iedere avond doodmoe om negen uur in slaap, terwijl ik normaal een nachtmens ben. Een nachtbraker, zou je kunnen stellen – al was ik in de letterlijke zin meer een ochtendbraker.

Onze kinderen zijn gemaakt in een petrischaaltje in het ziekenhuis, en in de vijf jaar voordat we Felix in onze armen mochten houden glipten ons drie zwangerschappen door de vingers. Elke keer dat ik dus kotsend boven de plee hing zag ik maar als een bevestiging: het zit er nog, het gaat nog goed! Die eerste keer dat ik de wc maar net haalde heb ik zelfs tussen het omgekeerd eten van mijn maaginhoud door superhard gejuicht. ‘Bwèèèrrggghh – YES! Ik ben – hwuuuhhh – zwanger! Ik – hèuuwrrrhgh – ben echt zwanger, Lau! Bwùeehhhrrrgh!’

Maar ooo, wat kun je beroerd zijn, hè? En dat van een frummeltje zo groot als een sesamzaadje in je amper gegroeide baarmoeder, die op dat moment nog veilig achter je schaambot verstopt zit. Bij mij hielp de standaardoplossing best goed: een droge cracker eten en daarna pas omhoog uit bed komen. O, en zorgen dat er altijd iets in mijn maag zat. Dat bleek trouwens af en toe een verrassend grote uitdaging voor iemand die normaal gesproken de hele dag ofwel denkt aan eten, ofwel bezig is met eten.

En ik ben sowieso voorstander van een zwangerschapsbuddy om tegenaan te klagen! Want já, zwangerschap is heus magisch en mooi en een wonder en zo, maar het is óók kut en vies (DIE SCHETEN) en doodvermoeiend. Bij dezen bombardeer ik mezelf dus tot jouw zwangerschapsbuddy, Suus. Ik ben momenteel weliswaar niet zwanger, maar dat mag de klaagpret niet drukken. Naast al je echofoto’s en schoppende-baby-filmpjes wil ik ook al je moppers. Dus gooi ze op me! Want zuchten hoef je heus niet te bewaren tot de bevalling.

Liefs,

Lis

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.