Beeld: Kyra, HashtagK
Mijn zoon is mijn eerste en mijn laatste. Zo dat is er uit. Online dan, want in het echte leven heb ik het al wel vaker gezegd. Vaak stuit ik dan op weerstand.
Plus vele andere variaties. Eigenlijk zou ik geen reden hoeven geven, waarom we het zo laten. Graag ben ik eerlijk in wat het voor ons betekent. Hoe opener we praten over struggles en keuzes, hoe beter we naar elkaar luisteren, hoe fijner we het met elkaar kunnen hebben. Voordat Charles en ik wat met elkaar kregen, waren we over het over kinderen al eens: wij hadden geen kinderwens. Dat veranderde toen we een tijdje met elkaar liepen en echt een toekomst met elkaar zagen. In die tijd hadden we het steeds vaker over het krijgen van een kindje. Niet kinderen; kind. We wilden niets uitsluiten, maar we baseerden wel een hoop keuzes op het feit dat we niet meerdere zouden krijgen.
Gewenst en gepland werd ik zwanger van onze zoon. En ondanks goede uitslagen met een fijne 20 wekenecho, voelde ik me steeds minder goed. Het werd een traumatische zwangerschap met meerdere ziekenhuisopnames en was de kans dat ik de bevalling niet zou overleven. Dat is niet niets en daar kwam ook nog een postnatale depressie bovenop. Daar zat ik dan. Met een gezond kind, dat wel. Alleen, mijn lijf was stuk en mentaal lag ik in gruzelementen. Ik was kapot en kon niet meer. De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven. En je mag best weten, dat doet verdriet.
Verdriet omdat je nooit meer een kindje zult dragen. Verdriet omdat je graag een andere ervaring zou willen. Verdriet omdat je nooit meer zo’n kleintje zult hebben. Verdriet omdat alle eerste keren ook meteen de laatste keren zijn en ik er aardig wat heb gemist door de depressies.
“De PTSS en depressies knaagden aan me en steeds helderder werd dat het bij onze zoon zou blijven”
Het meeste verdriet komt echter niet vanuit mezelf, maar van de buitenwereld. Het onbegrip. Waarom Charles zich, toen de Nox anderhalf was, al liet steriliseren? Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo? Eerlijk gezegd, dat konden we niet met de volle honderd procent. Ik heb daarom gerouwd. Want waar we helemaal zeker van zijn, is dat er geen kindje meer uit mijn buik komt. Toch ben ik erg blij dat Charles een knip liet zetten. Ondanks de spiraal was ik iedere maand doodsbang dat ik per ongeluk zwanger zou raken. Ik wist niet eens hoe ik voor mezelf moest zorgen, laat staan voor zo’n kleintje. Niet te vergeten dat het ook maar de vraag zou zijn of ik een tweede zwangerschap zou overleven. Fysiek én mentaal.
“Hoe konden we nu al weten dat het echt goed was zo?”
Wat wij doen is niet ‘normaal’, zo’n eenling opvoeden. Terwijl… het lijkt mij juist heel normaal dat we kiezen voor een gezonde moeder, dat we stimuleren dat familie uit vele vormen en maten bestaat, dat we andermans keuze accepteren, zonder een uitleg. Dat we zien hoe een moeder die een keuze maakt – voor haarzelf en haar gezin – echt in het leven staat: vol liefde en met een zwaar hart. Want de niet-normaal-keuze, daar wordt juist extra over nagedacht.
Om welke reden jij het net zo of juist anders doet, laten we elkaar steunen. Moeder zijn is ook een hele dagtaak en hard werken! We doen allemaal maar wat, met de beste bedoelingen voor onze kinderen. En daar draait het uiteindelijk om. Lilian Finn (31) is auteur, spreker en designer. Ze is getrouwd met Charles en moeder van zoon Nox (4). Deze column verscheen eerder op LilianFinn.nl en is ook volledig te luisteren op Spotify.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.