Laurie: ‘Gillen, krijsen, brullen, stampende voetjes en een blik van puur vergif’

“Onze jongste zoon (bijna twee, zeer relevant voor de rest van deze column) was ziek, hangerig en ten gevolge van dien strontchagrijnig. Helaas openbaarde zich op diezelfde dag een lege koelkast en moesten we naar de supermarkt. Nou weet elke ouder dat een jong kind met het humeur van een boktor zich slecht laat combineren met een supermarktbezoek. Je zou dus kunnen stellen dat je in dit geval beter thuis kunt blijven. Van een avondje boterhammen met pindakaas en diepvriesdoperwten is geen enkel kind minder geworden.

Kortsluiting in het kwadraat

Ik zal even een kleine sprong in de tijd maken en een situatieschets geven van de toestand waarin we ons een half uur later bevonden. We waren tóch in de supermarkt (alarmfase 1), de zoon had een eigen karretje gekregen om zijn aanhoudende gedrein te stoppen (alarmfase 2) en beukte met dit karretje, al dan niet per ongeluk, in op een rek glazen flessen olijfolie (alarmfase 3). De flessen olijfolie bleven door een speling van het lot overeind, maar het karretje moest weg. Mijn geduld was namelijk op (dat was het de halve ochtend al).

Dus ik legde met al mijn overgebleven vriendelijkheid de verzamelde boodschappen van mijn zoon (zes blikken zwarte bonen en drie dozen chocoladekoekjes) terug in de schappen en probeerde een paar dwarse, boze beentjes in het zitje van de grote winkelkar te wringen. Dit werd niet gehonoreerd, en na wat gespartel zette ik het boze figuur maar op de grond. Dit was blijkbaar ook niet de bedoeling, want toen brak de hel los. Kortsluiting in het kwadraat. Echt een klassiekertje was het. Gillen, krijsen, brullen, stampende voetjes, vuurrode wangen en een blik van puur vergif.

Die ongelukkige toeschouwer

Tijdens deze meltdown merkte ik toch wel degelijk een verschil op tussen de Nederlandse en de Zuid-Afrikaanse benadering van het driftige kind. Waar de Nederlander eerder wegkijkt, negeert of betuttelt (oh oh kijk die ouder nou…tut, tut, wat een sukkel…die heeft het echt niet begrepen), kijkt de Zuid-Afrikaan niet weg. Nee de Zuid-Afrikaan gaat staren. Gewoon schaamteloos vanachter de broodbalie (met z’n drieën naast elkaar) toekijken hoe een kleine blonde krullenbol zichzelf, krijsend als een makaak, ter aarde stort. En wat die ongelukkige toeschouwer, ook wel de moeder in kwestie, gaat doen om dit te stoppen. 

Het driftige projectiel

Vervolgens komt de bemoeizucht. Niet zozeer ten behoeve van de ouder, maar het medelijden met de draak in kwestie. Ja hoor, daar kwam al een winkelmedewerker aangelopen, aangetrokken tot het stukje natuurgeweld wat daar midden in het gangpad plaatsvond. ‘Oh poor boy’, zei ze terwijl ze het driftige projectiel probeerde op te pakken. Ik bekeek dit tafereel met oplopende irritatie (Poor boy? Poor boy? POOR MOTHER!) en stond op het punt haar met klem te adviseren om de draak maar weer vlug op de grond te zetten voordat hij vuur in haar gezicht zou gaan spuwen. Het bleek niet nodig, de draak worstelde zichzelf al los.

Geen fictieve roman

Nou zou ik deze column graag willen vervolgen met een pakkende beschrijving van hoe de moeder en de pedagoog in mij samen kwamen. Hoe ik tijdens de rode waas van mijn zoon de eeuwige rust en kalmte wist te bewaren en op pedagogisch zeer kundige en liefdevolle wijze de supermarkt verliet. Maar deze column is geen fictieve roman, het is gewoon de keiharde werkelijkheid. En die werkelijkheid manifesteerde zich in een moeder die uit pure zwakte één of ander zakje gedroogde aardbeiensnoepjes (uit het rek ‘verantwoord snoepen’, YEAH RIGHT) openrukte, mijn zoon doorlopend als een soort druppelinfuus snoepjes toe bleef dienen, tot we goed en wel buiten stonden. Alwaar ik ondervond dat ik het halflege zakje in mijn broekzak had gedaan en dus niet had betaald. Een flutmoeder en nog een crimineel ook. En die kleine krullenbol maar guitig lachen vanaf de achterbank. Shoot me. 

Het is niet makkelijk

Maar goed, dan toch even met mededogen naar mijn bijna tweejarige zoon. Die lieve kleine draak van me. Want wat is het leven als tweejarige soms toch lastig. Je kunt al zoveel, maar ook zoveel niet. Je wil zoveel vertellen, maar het komt er allemaal nog nét niet lekker uit. Je rent en klimt en dondert ook overal net zo hard weer vanaf. En daar bovenop voel je allerlei emoties die je niet kunt thuisbrengen en al helemaal niet op een sociaal acceptabele manier kunt uiten. Het is niet makkelijk lieve schat. Maar bij de volgende boodschappenronde blijf je thuis.

Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.