Nieuwkuijk is een dorp waar je makkelijk overheen kijkt op de kaart. Het ligt dicht bij Den Bosch en telt eigenlijk één grote straat, die geknuffeld wordt door knusse buurtjes eromheen. Qua oppervlakte is het niet veel, maar de mensen die hier wonen, zijn groots en kennen een warmte waar de wereld nog wat van kan leren. Mijn kleine gezin gaat er goed op.
Meer dan een jaar geleden kwam ik hier wonen. Iets minder dan een jaar hield ik me schuil. Ik was nog volop in de verwerking, van zelfliefde was niet veel sprake en mijn focus lag op de kinderen en mijn werk. Tot die dag van de buurtborrel, waar ik al eens over schreef. De vampier kwam uit haar grot, als ik die van nummer 1 mag geloven.
Iedereen heeft ons vanaf het begin omarmd. Kaartjes in de bus, ‘och vrouwke, ik ken nog wel een mannetje die zus of zo’, praatjes op de oprit en altijd een volle glimlach en een flinke zwiep met een arm in de lucht om gedag te zeggen. Rijk riep meteen dat hij hier nooit meer weg wilde.
Lees ook: Een antwoord op de vraag of ik mijn leven liever anders had gezien >
Toen Lex zijn eerste koortsstuip kreeg, zat mijn buurjongen van nu 18 naast me tot de ambulance kwam. Rijk wilde graag op voetbal, dus de buurvrouw ging mee om ons de club te laten zien. Mijn buurmeisje laat zich als klimrek gebruiken voor de kinderen. De buurman danst mee op liedjes met teksten als ‘gehakt mee jam’ en staat met een bezem voor de deur als ik een muis spot. Elke week spelen er allerlei vriendjes en vriendinnetjes hier vanuit school of de opvang. De ouders zijn zelfs leuk genoeg om ook wat mee te drinken. Of om mee naar de Efteling te gaan. Een oppas nodig? Animo genoeg. En dan is er nog de beste vriend van Rijk, die schuin achter ons woont. De ouders die daarbij horen, kan ik nu wel tot mijn vrienden rekenen.
Ik wil hier inmiddels ook niet meer weg. Vroeger verafschuwde ik dorpen en ging ik op mijn zeventiende weg uit het gehucht waarin ik opgroeide, op naar de grote stad voor reuring en avontuur. Na wat omzwervingen als Amsterdam en Groningen, vond ik mijn weg terug naar Brabant en werd het uiteindelijk deze plek. Nu kan ik niemand meer iets anders aanraden. En geloof me: avontuur is er genoeg.
It takes a buurt in Nieuwkuijk to raise a child. En als die kinderen slapen, dansen de ouders op tafel… of in het tuinhuis. En what happens in the gardenhouse, stays in the gardenhouse.
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.