Nieuwkuijk is een dorp waar je makkelijk overheen kijkt op de kaart. Het ligt dicht bij Den Bosch en telt eigenlijk één grote straat, die geknuffeld wordt door knusse buurtjes eromheen. Qua oppervlakte is het niet veel, maar de mensen die hier wonen, zijn groots en kennen een warmte waar de wereld nog wat van kan leren. Mijn kleine gezin gaat er goed op.
Meer dan een jaar geleden kwam ik hier wonen. Iets minder dan een jaar hield ik me schuil. Ik was nog volop in de verwerking, van zelfliefde was niet veel sprake en mijn focus lag op de kinderen en mijn werk. Tot die dag van de buurtborrel, waar ik al eens over schreef. De vampier kwam uit haar grot, als ik die van nummer 1 mag geloven.
Iedereen heeft ons vanaf het begin omarmd. Kaartjes in de bus, ‘och vrouwke, ik ken nog wel een mannetje die zus of zo’, praatjes op de oprit en altijd een volle glimlach en een flinke zwiep met een arm in de lucht om gedag te zeggen. Rijk riep meteen dat hij hier nooit meer weg wilde.
Lees ook: Een antwoord op de vraag of ik mijn leven liever anders had gezien >
Toen Lex zijn eerste koortsstuip kreeg, zat mijn buurjongen van nu 18 naast me tot de ambulance kwam. Rijk wilde graag op voetbal, dus de buurvrouw ging mee om ons de club te laten zien. Mijn buurmeisje laat zich als klimrek gebruiken voor de kinderen. De buurman danst mee op liedjes met teksten als ‘gehakt mee jam’ en staat met een bezem voor de deur als ik een muis spot. Elke week spelen er allerlei vriendjes en vriendinnetjes hier vanuit school of de opvang. De ouders zijn zelfs leuk genoeg om ook wat mee te drinken. Of om mee naar de Efteling te gaan. Een oppas nodig? Animo genoeg. En dan is er nog de beste vriend van Rijk, die schuin achter ons woont. De ouders die daarbij horen, kan ik nu wel tot mijn vrienden rekenen.
Ik wil hier inmiddels ook niet meer weg. Vroeger verafschuwde ik dorpen en ging ik op mijn zeventiende weg uit het gehucht waarin ik opgroeide, op naar de grote stad voor reuring en avontuur. Na wat omzwervingen als Amsterdam en Groningen, vond ik mijn weg terug naar Brabant en werd het uiteindelijk deze plek. Nu kan ik niemand meer iets anders aanraden. En geloof me: avontuur is er genoeg.
It takes a buurt in Nieuwkuijk to raise a child. En als die kinderen slapen, dansen de ouders op tafel… of in het tuinhuis. En what happens in the gardenhouse, stays in the gardenhouse.
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.